Historyk literatury i profesor Uniwersytetu Lwowskiego Piotr Chmielowski przyszedł na świat 9 lutego 1848 r. w Zawadyńcach na Wołyniu. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. W latach 1860-66 uczył się w I gimnazjum filologicznym w Warszawie. Następnie studiował filologię i filozofię w Szkole Głównej Warszawskiej (od 1869 na Uniwersytecie Warszawskim). Studia ukończył w 1870; dokształcał się też w tajnych kółkach naukowych. Potem kontynuował naukę w Lipsku (pedagogika, filozofia, geografia), gdzie obronił doktorat w 1874. W latach 1874-1898 pracował jako profesor języka polskiego w gimnazjum męskim J. Pankiewicza w Warszawie. Współpracował z licznymi czasopismami i wydawnictwami, na przykład „Przeglądem Tygodniowym” (1867-1872), „Biblioteką Warszawską” (1870-1874), „Opiekunem Domowym” (1872-1876), „Pamiętnikiem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza”, „Niwą”, „Przeglądem Pedagogicznym”, „Rodziną i Szkołą”, „Poradnikiem dla Dorosłych”, „Encyklopedią Wychowawczą”, „Biblioteką Arcydzieł Literatury Polskiej i Obcej”. W latach 1882-1897 był redaktorem „Ateneum”; zrezygnował na znak protestu przeciw wypowiedzi właściciela pisma Włodzimierza Spasowicza o „bezpowrotnym upadku dawnego państwa polskiego” i „konieczności przystosowania się do innego państwowego organizmu”. Wielokrotnie wypowiadał się na tematy narodowe. Był nawet więziony za to przez władze carskie w Cytadeli. W 1882 nie przyjął Katedry Literatury Polskiej na UW, nie chcąc zgodzić się na obowiązkowe wykładanie w języku rosyjskim oraz pominięcie w programie nauczania Odrodzenia oraz Romantyzmu. Od 1898 r. ze względu na chorobę płuc mieszkał w Zakopanem. W 1903 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego i kierownikiem Katedry Historii Literatury Polskiej tamże. Szczególną uwagę poświęcił polskiej literaturze okresów romantyzmu i pozytywizmu; zajmował się również pedagogiką, historią wychowania, historią filozofii oraz krytyką literacką. Zgromadził bogatą literaturę poświęconą Mickiewiczowi i opracował obszerną biografię poety (Adam Mickiewicz. Zarys biograficzno-literacki (1886, 2 tomy). Stworzył naukowe podstawy metod badawczych historii literatury. Przedstawił także zasady krytyki literackiej – ocena krytyka powinna być zgodna z interesami społecznymi, rezultatami badań naukowych oraz ogólnie przyjętymi wymogami estetycznymi. Rozwinął system nauczania opartego na samokształceniu. Był członkiem-korespondentem Akademii Umiejętności od 1893 (od 1902 członek czynny). Przygotował przekłady na polski dzieł Goethego i Kanta oraz wypisy historyczno-literackie Złota przędza poetów i prozaików polskich w 4 tomach (1884-1887). Pisał bardzo liczne artykuły i książki. Nie wszyscy cenili Jego styl. Spotykał się z zarzutami bezbarwności stylu, braku wrażliwości artystycznej, jednostajności opisu. Były jednak też opinie pozytywne. Zmarł 22 kwietnia 1904 r. we Lwowie. Kalina Beluch
Niestety nie znaleźliśmy wyniów pasujących do podanych kryteriów wyszukiwania