Łańcuch zdarzeń
Frederik T. Olsson

Książka zaczyna się dziwnie: otóż były kryptolog Sandberg nie widząc już sensu życia (stracił pracę, porzuciła go żona) dokonuje nieudanej próby samobójczej. Zostaje odratowany i umieszczony w zakładzie psychiatrycznym. Nie pomieszkał tam długo, gdyż tajemniczy panowie go stamtąd uprowadzili. Jak do tego doszło przeczytajcie sami. Sandberg zostaje umieszczony w pomieszczeniu przypominającym jego domowy pokój do pracy. Dziwne prawda? Jak to możliwe, żeby w innym budynku ktoś żywcem odwzorował jego domowe stanowisko pracy. Tego spróbuje się nasz bohater dowiedzieć. Tajna organizacja, która go sprowadziła prosi go o pomoc w rozszyfrowaniu zagadkowego kodu. Same zera i jedynki, ciężko odgadnąć o co chodzi tym bardziej, że kody są bardzo długie. Ciągłe patrzenie na kod i zakaz poruszania się po innych pomieszczeniach sprawia, że każdego zabolała by głowa. Nasz główny bohater nie może już wysiedzieć w pomieszczeniach, które ma do dyspozycji. Potrzebuje świerzego oddechu - zmiany miejsca, otoczenia. Pewnego dnia znajduje kartę czipową i ucieka. Poruszając się po zamku udaje mu się otworzyć drzwi do których nie ma dostępu. W jednym z tajnych korytarzy spotyka kobietę (również jak on porwaną), młodą doktorantkę archeologii. Ona także miała rozszyfrować jednak nie kod cyfrowy a prastare pismo klinowe. Przed Sandbergiem rozszyfrowaniem kodu zajmowała się inna kobieta, która zniknęła. Jednak nasi bohaterzy odnajdują ją zamkniętą w przeźroczystej skrzyni w jednym z tajnych pomieszczeń. Tam dogorywa i wydaje ostatnie tchnienie. Tajemnica z jaką przyjdzie im się zmierzyć nie będzie łatwa. W miarę jak poszczególne punkty układanki składane są w całość na jak wychodzi okrutna prawda. Liczby i pismo klinowe są ze sobą ściśle połączone....A prawda jaką odczytali okazuje się okrutna... Czy wiedzieliście, że w krwi człowieka, a szczególnie w jego DNA, ktoś umieścił informację o historii ludzkości - przeszłości, teraźniejszości i przyszłości? Jezeli jesteście ciekawi jakie to były wydarzenia i co spotka jeszcze ludzkość to sięgnijcie po tę książkę :) "Łańcuch zdarzeń" to trzymający w napięciu do ostatniej kartki thriller, gdzie mroczność i tajemnica przeplatają się nawzajem. A wykorzystany motyw wirusa nadaje nutkę grozy tej powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nasz bohater to były kryptolog wojskowy. Jako niedoszły samobójca William Sandberg trafia do szpitala. Jednak nawet tu nie może czuć się bezpiecznie. Nagle kilku mężczyzn go porywa. Trafia do nieznanego miejsca i właśnie tam los stawia na jego drodze Janine Haynes - doktorantkę archeologii. Od tej chwili oboje próbują rozwikłać zagadkę...

Kod DNA, pismo klinowe, niebezpieczeństwo zagrażające losom ludzkości, walka z czasem. Historia trochę przypomina powieści autorstwa Dana Browna. Jednak można zauważyć istotną różnicę - tutaj nie ma wątków historycznych. Ja żałuję, ponieważ bardzo lubię połączenie thrillera z historią. Jednak Olsson sporo miejsca poświęcił tu sferze emocjonalnej swych bohaterów. Czy to dobrze? W sumie dość dobrze się to czyta, ale jak wiadomo co z dużo to nie zdrowo. Oczywiście nie byłabym sobą gdybym nie wspomniała o tym, że główna idea tej książki jest nieco oklepana. Mam tu na myśli zagrożenie ludzkości przez wirus. Ileż książek i filmów już o tym opowiadało - ciężko zliczyć, ale mimo to ja nadal lubię o tym czytać.

Historia zaczyna się dość powoli i ociężale. Jednak napięcie na szczęście rośnie wraz z rozwojem fabuły. Może nie jest to bardzo szybkie przyspieszenie akcji, ale jest zauważalne. Napotkałam tu także kilka zaskakujących momentów. Oczywiście nie zaszkodziłoby, gdyby było ich więcej. Autor dodatkowo zastawił co najmniej kilka pułapek, zarówno w odniesieniu do relacji pomiędzy bohaterami i "tajemnicy". I to można z czystym sumieniem zliczyć na plus. Jednak niektóre sceny są moim zdaniem zbyt przesadzone i poprzez to mniej wiarygodne. A zakończenie sprawia wrażenie pisanego na chybcika i to mnie mocno rozczarowało. Nie dziwi natomiast, że często ma się wrażenie, że to jakby scenariusz serialu. Dlaczego? Przecież autor jest scenarzystą filmowym. Tylko czy taka forma jest odpowiednia dla powieści? Wydaje mi się, że nie. 

Podsumowując. Książkę czyta się dość szybko, również dzięki krótkim rozdziałom. Niektóre z nich zajmują jedynie pół strony. Czy to nie zbyt wielkie rozdrobnienie? Może gdyby pisarz inaczej podzielił powyższą historię to mniej przypominałaby rozsypankę puzzli. Oczywiście nie mam nic przeciwko ich układaniu, ale gdy elementów jest bardzo dużo to mniej cierpliwy czytelnik może stracić ochotę na dokończenie. Jeśli chodzi o język to określiłabym go jako lekko ironiczny. Doceniam humor (także w dialogach), mimo że to powieść o ludzkości na skraju kryzysu. Nie często można spotkać pisarzy, którzy w taki sposób obrazują trudne tematy...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)