Śmierć lorda Edgware
Agata Christie

Piękna, lecz niezbyt rozgarnięta aktorka, Jane Wilkinson, zgłasza się do Herculesa Poirot z prośbą, aby ten nakłonił jej męża do rozwodu z nią. Propozycja ta nie przypada detektywowi do gustu, jednak jest on zaintrygowany osobą tej skrajnie egoistycznej kobiety i postanawia rozmówić się z jej mężem. Zostaje zaskoczony faktem, iż lord, który posiada opinię łajdaka nie ma ku temu przeciwwskazań, już pół roku wcześniej wysłał wiadomość do żony z odpowiednim zapisem. Zanim jednak Poirot ogłosi swój sukces mediacyjny, lord Edgware zostanie znaleziony martwy z wbitym sztyletem w kark. Główne podejrzenie pada oczywiście na żonę lorda, która bez skrępowania opowiadała, że któregoś dna wsiądzie w taksówkę i pojedzie do lorda, zabije go i w ten sposób się od niego uwolni. Będzie wtedy mogła poślubić księcia Mertona, co zapewni jej pozycję w społeczeństwie. Jej wina jest tak oczywista, że aż trudno w to uwierzyć. Tym bardziej, że była na przyjęciu widziana przez kilkanaście osób. Sprawa staje się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy służba w domu lorda potwierdza, że Jane Wilkinson w dniu zbrodni byłą widziana o 10 wieczorem w domu lorda i mogła dokonać tej zbrodni. Młoda wdowa spędza czas na uporządkowaniu garderoby i snuciu planów jak to będzie, kiedy wyjdzie za mąż za księcia. Agatha Christie opisuje nam życie klasy średniej i wyższej. Nie ukrywa, ze przystojny kamerdyner o szemranej przeszłości może mieć skłonności homoseksualne, a potencjalna narzeczona innego, o długim żydowskim nosie to wyraźna aluzja do poglądów antysemickich, od których wielu się odżegnywało. Buduje obraz angielskiego społeczeństwa pełnego próżniaków, egoistów i okrutników. Powieść ta jest bardzo złożona. Dla kilku jej bohaterów można by było napisać osobne przygody. Taką osobą jest m.in. Carlotta Adams, która również jest aktorką, potrafi imitować inne osoby. Jak można się domyśleć, jej osoba jest kluczowa w zagadce, którą musi rozwikłać Poirot. Najbardziej irytująca jest tu głupota Jane Wilkinson, dla której Parys i Paryż to to samo, a dywagacje nad sądem Parysa są o tyle bez zasadne, że od kilku lat nikt już się z opinią Paryża nie liczy. Christie ukazuje tu głupotę kobiet, dla których jedynym celem życia jest dobre zamążpójście, nawet jeżeli przez ciężką pracę potrafiły już wiele osiągnąć. Książka nie jest łatwa i przyjemna. Jest to historia opowiadana przez przyjaciela Poirota, Hastingsa. Hastings uparcie towarzyszy Poirotowi i jest dla niego natchnieniem do poszukiwania rozwiązania. Z drugiej strony mamy inspektora Jappa, który wyciąga wnioski jedynie na podstawie poszlak i pozornych faktów. To komplikuje trochę powieść, gdyż czytelnikowi wydaje się, iż wie kto jest sprawcą morderstwa - Japp i Hastings wprowadzą go w błąd.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna wspaniała powieść detektywistyczna Agaty Christie. Przyznam, że sięgając po tą pozycję, wydawało mi się, że przy wnikliwym czytaniu i analizie odgadnę kim jest morderca. A tu oczywiście miła niespodzianka, bo mamy w powieści wiele postaci, sprawa się komplikuje, istnieje dużo zeznań i tropów, że w końcu każdy staje się dla nas kolejnym podejrzanym. Przynajmniej w moim wypadku tak było. Książka wciągająca, dająca do myślenia, zaskakująca. To moja druga, przeczytana książka tej autorki. Dodam, że mam zamiar przeczytać inne powieści, tej autorki po przeczytaniu "Śmierci lorda Edgware'a". Gorąco polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem najsłynniejszy detektyw Herkules Poirot, długo nie potrafił znaleźć mordercy. Każdy trop, każda nowa wskazówka okazywała się nietrafiona. Ale intuicja w końcu zwyciężyła, i długie godziny dedukcji, oraz porównywania wszystkich za i przeciw wygrały. Oczywiście zakończenie książki tak zaskakujące jak potrafi to zrobić Agata Christie. Moim zdaniem jest to jeden z tych lepszych jej kryminałów, a fabuła jest tak skonstruowana, że nie można się od niej oderwać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdybym nie znała innych powieści Ahathy Christie i mistrzostwa, na które jest się w stanie wznieść, to zapewne bym oceniła tą książkę wyżej. W porównaniu do innych, ta jest dla mnie przyzwoita, ale nie porywająca. Świetne, wyraziste charaktery, cudne zestawienie środowiska angielskiej szlachty ze światem aktorów. Jednak motyw zbrodni i sama konstrukcja intrygi, nie była dla mnie ani zaskakująca ani przekonująca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki Agaty Christie. Ta taż mnie nie zawiodła. Cała plejada nietuzinkpwych postaci, komentarze Hastingsa, samozadowolenie Jappa - wszystko to skutkuje tak charakterystyczną dla powieści Christie atmosferą. Zagadka tym razem zdecydowanie wielopoziomowa. Ciekawe 5 pytań Poirota. Miło spędzony czas. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)