Świadek ostatniej sceny. Aurora Teagarden
Charlaine Harris

"Świadek ostatniej sceny" to już siódmy tom przygód Aurory Teagarden. Jak można się domyśleć, i tym razem główna bohaterka znajdzie się w pobliżu morderstwa. Co z tego wyniknie? Roe na pewno wpakuje się w kłopoty. Tym razem będzie wyjaśniać tajemnicę śmierci młodej aktorki. Ponadto będzie musiała przejść utrapienie z filmowcami, którzy będą chcieli nakręcić jej życie. Jakby tego było mało przeżywa śmierć bliskiej osoby i stawia czoła samotności. Ta część wyróżnia się na tle swoich poprzedniczek. Całkiem zagubiony tutaj został wątek kryminalny. W całej książce jest mu poświęcony tylko niewielki fragment. Więcej informacji mamy na temat prywatnych spraw Aurory, która aktualnie przeżywa niespodziewaną śmierć swojego męża. Aurora podejmuje decyzję o rozpoczęciu nowego etapu w swoim życiu. Oprócz głównego wątku ciekawy jest wątek poboczny, dotyczący pracującej w bibliotece Patricii. Co to głównego wątku wyjaśnienie śmierci aktorki jest dotychczas najciekawsze z całej serii - motyw działania zabójcy naprawdę potrafi zmrozić krew w żyłach. Zastanawiam się, czy wyobraźnia pisarki nie poniosła jej za daleko jeżeli brać pod uwagę relację oprawcy i ofiary. W tym tomie pojawiają się postaci z poprzednich, przez co często mamy streszczenia przypominające zdarzenia z wcześniejszych części. Nie wiem czy autorka nie zaszkodziła tym czytelnikom - owszem, jeśli ktoś weźmie pierwszą lepszą książkę z tej serii to jest to dla niego ułatwienie, ale jak ktoś czyta według kolejności to ma się wrażenie, że niektóre rzeczy powtarzają się do granic znudzenia. Kolejną rzeczą, która powtarza się już po raz siódmy jest to, że Roe tradycyjnie znajduje ciało przypadkiem lub po prostu zjawia się w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiedniej porze i bierze udział w tropieniu mordercy. Nie mam wątpliwości, że ostatni ósmy tom będzie miał takie same schematy. Liczę po ciuchu na bardziej rozwiniętą akcję i mniej perypetii osobistych głównej bohaterki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki o Aurorze trzymają podobny poziom. Nie wiem w sumie dlaczego w ogóle się w nie wciągnęłam. Może to przez ten "retro" klimat? Ciężko powiedzieć. W tej części po raz kolejny pojawia się Robin Crusoe, jedna z bardziej mdłych postaci w tej serii, przez co odjęłam jeden punkt z oceny. Niestety widzę też, że w kolejnej części również się pojawi, przez co nie wiem nawet czy czytać tę książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka nie zeszła poniżej poziomu serii, ale też nie udało jej się zbliżyć do pierwszych dwóch tomów serii - zdecydowanie najlepszych. Jak zawsze czytało się to dobrze, znamy przecież większość bohaterów, a styl Harris jest lekki, łatwy i przyjemny.

Seria jest raczej "babska", ale jeśli coś jest dobrze napisane - wcale nie uważam, że facet nie może się przy tym dobrze bawić. Ja się bawię całkiem dobrze i cieszę się, że na półce mam jeszcze nieprzeczytane trzy kolejne tomy. Wcześniejsze czytałem przynajmniej dwa razy każdy...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)