Dziewczyna z poczty
Stefan Zweig

Zaczyna się jak bajka o Kopciuszku: oto w życiu ubogiej, skromnej wiejskiej dziewczyny, która ma wrażenie, że jest już zbyt stara (jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż od kilku dobrych lat pozostaje tzw. "panną na wydaniu"), zbyt zmęczona (pozbawioną perspektyw, mozolną pracą urzędniczą) i zbyt zajęta (opieką nad schorowaną matką), by uszczknąć choć trochę z ekscytacji i namiętności tego świata (i co ważniejsze, wydaje się być pogodzona ze swym losem), niczym dobra wróżka niespodziewanie zjawia się bogata ciotka. To właśnie owa bywająca w świecie krewna, za pomocą magicznej siły pieniądza odczarowuje świat Christine, na kilka krótkich chwil przywracając mu barwę i odmrażając uśpione marzenia. Dziewczyna odkrywa rozkosz, jaką mogą dać kosztowne stroje, piękny wygląd, smaczne posiłki, zainteresowanie dżentelmenów, przez co odzywają się w niej tłumione dotąd pragnienia. Niestety w trakcie "balu" czar pryska, Christine co prawda nie gubi pantofelka, ale z pewnością zatraca dawną siebie, a życie pełne wyrzeczeń z nowej perspektywy wydaje się jej zakratowaną celą, zbyt ciasną i duszną, by można było do niej powrócić dobrowolnie i potulnie. Dziewczyna broni się jak może, jednak dawne obowiązki wyciągają po nią swe macki. Co zrobić, gdy szarmancki książę zawodzi, a roześmiane towarzystwo odwraca się plecami, poznawszy pochodzenie kocmołucha? Wielką zaletą książki Zweiga są gwałtowne zwroty akcji, które sprawiają, że ze spokojnej (zdawać by się mogło) opowieści o monotonnej egzystencji dziewczęcia z prowincji pod koniec otrzymujemy emocjonującą przygodówkę. Do samego końca nie wiadomo, co Christine zrobi z okazją podsuniętą jej przez przewrotny los i w jaki sposób wpłynie ona na jej życie. Fakt, iż pisarz nie ukończył tej historii wydaje się być tylko kolejnym atutem. Dziewczyna podejmuje ważną decyzję - reszty możemy się już tylko domyślać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)