Góry na opak 2. Czyli rozmowy z tymi, co zostają
Olga Puncewicz

Nie miałam okazji czytać, rozmów zawartych w poprzednim tomie "Góry na opak", nie znam tez innych książek, tej autorki. Mam jednak w planach to nadrobić. Tak czy inaczej, jak spora część osób, słyszałam o historii Olgi i Piotra Morawskich. Piotr był wybitnym himalaistą. Zginął na Dhaulagiri w 2009 roku. Olga Puncewicz, po śmierci męża, założyła Fundację Nagle Sami, by wspomóc osoby w życiu po stracie bliskich. Autorka w swojej najnowszej książce, przedstawiła zapisy rozmów o przeszłości, ale również o teraźniejszości, a właściwie rzeczywistości, jaka nastała. Jej rozmówcami, są bowiem osoby, które w górach straciły kogoś bliskiego. Całość otwiera rozmowa z Hanną Wiktorowską o jej długoletniej i przejmującej pracy w Polskim Związku Alpinizmu. Zamyka natomiast wywiad z kobietą, która czeka na liczne powroty swojej córki, zarówno te z gór, jak i z końca świata, czyli z mamą Martyny Wojciechowskiej. Poza tym, w książce zamieszczone zostały rozmowy z Sebastianem synem Macieja Berbeki, Przemysławem, bratem Tadeusza Kowalskiego, Izabelą, żoną Artura Hajzera, Łukaszem synem Dobrosławy Miosowicz-Wolf i Jana Wolfa, Pauliną żoną Wojciecha Kozuba, oraz Olgą, żoną Janusza Nabrdalika. Autorka we wstępie książki napisała: ,,Myślę, że żałoba zawsze będzie dla mnie bardzo ważnym tematem i zawsze będą mnie ciekawić ludzie, którzy żałoby doświadczyli, oraz ich przemyślenia na ten temat". Ta publikacja to opis emocji, część z dramatycznych momentów rodzin, które czekały na powrót bliskich z gór i niestety tego powrotu nie mieli szczęścia świętować. To książka o uczuciach, bez osądzania, bez wchodzenia w zbyt sensacyjne przeżywanie, bez epatowania smutkiem, za to z wielką empatią, intymnością, przede wszystkim wielkim zrozumieniem. To zbiór rozmów terapeutycznych, skierowanych na akceptację rzeczywistości, na pocieszenie. Zważywszy, że choćbyśmy nie wiem jak zaklinali rzeczywistość wypadki w górach będą się zdarzały... Najbardziej poruszyła mnie wypowiedź Stanisława Berbeki: ,,Szedłem drogą, którą on szedł, zatrzymywałem się w miejscach, w których on się zatrzymywał, widziałem to co on po raz ostatni widział. To było mocne przeżycie" Książka "Góry na opak 2" okazała się pięknym albumem, z fotografiami gór, osób, które w nich zostały i ich rodzin. Ze wspomnieniami, pięknymi, wzruszającymi, ale tez takimi prozaicznymi, codziennymi, które dopiero po stracie nabierają niesamowicie wielkiego znaczenia. Serdecznie polecam, choć nie jest to łatwa lektura. www,kochamciemojezycie.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dla autorki temat żałoby to leitmotiv jej twórczości. Pierwsza część "Gór na opak" jest wspomnieniem osób tragicznie zmarłych w górach, druga to rozmowy z ludźmi, którzy po nich zostają. O tym, jak poradzili sobie ze stratą czy udało im się zacząć życie na nowo.
Czytałam kiedyś opinię na temat tej książki i nie była ona pochlebna- obawiałam się wziąć ją do ręki. Po jej lekturze jednak stwierdzam, że nie było czego. Życie nie znosi pustki i powoli, boleśnie, ale daje odbudowywać się na nowo, z nowymi szansami i możliwościami. Nie przekreśla to jednak pamięci o tym, co było i skończyło się za szybko. Autorka stwierdza, że żałoba to właśnie dojrzewanie do tego, by móc żyć dalej. Cenna lekcja, warto z niej skorzystać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)