Moja walka. Tom 3
Karl Ove Knausgard

W trzeciej części w sposób bardzo dokładny poznajemy dzieciństwo Karl Ove Knausgarda. Czytając książkę miałem wrażenie, że Norweg opisał w niej wszystkie wspomnienia, które pamiętał z czasu dzieciństwa, nie oszczędzając sobie nawet tych jego fragmentów, które bolą najbardziej i których opisywanie z pewnością było dla niego rozdrapywaniem zagojonych dawno ran. Fantastycznie opowiada o fascynujących dziecięcych przygodach, których nieodłącznym elementem jest surowy norweski klimat i otaczająca przyroda. W długie jesienne i zimowe wieczory Karl Ove wraz z kolegami przeszukuje okolice osiedla, gdzie mieszka. Obserwuje z niesamowitą fascynacją jakiej przemianie ulegają jego odchody pozostawione w lesie, odnajduje na wysypisku śmieci stare pisma pornograficzne, które z wypiekami na twarzy przegląda wraz z kumplem oraz prowadzi najdziwniejsze eksperymenty wkładając siusiaka do szyjki znalezionej pustej butelki. Lata dzieciństwa to nie tylko zadziwiające przygody z kolegami i koleżankami, które coraz częściej zajmują miejsce w rozmyślaniach Karla Ove, ale też relacje rodzinne z czułą, wyrozumiałą i opiekuńczą mamą, starszym o kilka lat bratem, który wprowadza go w świat muzyki oraz z apodyktycznym ojcem. W tej części powieści odnalazłem odpowiedzi na pytania o rodzaj relacji autora z ojcem, których nie rozumiałem czytając pierwszy tom fascynującej prozy Knausgarda. Okazało się, że ojciec mimo, że nie używał zbyt często przemocy fizycznej wobec synów, był dla nich tyranem, którego rozpoznawane przez Karla Ove kroki w domu budziły grozę w dziecięcych umysłach braci. Paraliżujący strach przed ojcem powodował, iż kilkuletni chłopiec był w stanie zjeść na śniadanie w obecności taty płatki z całkowicie skwaśniałym mlekiem, tylko dlatego żeby nie zdenerwować ojca, a zagubienia na basenie jednej skarpetki powodowało, iż powrót do domu na myśl o reakcji rodzica stawał się istnym horrorem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)