Pamiętnik Nastolatki 9: Julia II
Beata Andrzejczuk

Na początku dość nudna, ciągnie się do momentu aż Julia spotyka Eliasza. Relacje ich obojga wciągają i pozostałe 300 stron wciąga się dosłownie w jeden dzień. Koniec sprawia, że od razu sięga się po część 10:) Podziwiam autorkę za trzymanie wciąż wysokiego poziomu każdej kolejnej części,

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to druga część pamiętnika który pisze Julia kuzynka Natalii która też pisała pamiętnik.Julia na samym początku opisuje ślub Maksyma i Natalii którzy pobrali się w Juracie,miejscowości w której się poznali.Ślub dla Julii był najpiękniejszym na całej planecie.Julia po operacji usunięcia przysadki mózgowej ma wiele dylematów i wstydzi się swojego ciała z powodu blizn.Julia wstępuje do wolontariatu za namową Maksyma i tam spotyka swojego dawnego chłopaka Eliasza.Jak sprawy potoczą się dalej musicie przeczytać sami.Książka bardzo mi się podobała.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Być nastolatką to wcale nie jest łatwa sprawa. Bo przecież, tyle wśród nas problemów. A to przyjaciółka się na nas obraziła, a to chłopak zostawił. Ale... to w sumie są takie błahe problemy, na które, moim zdaniem, nie trzeba tracić czasu. Bo przecież przyjaciółce się kiedyś odwidzi i przestanie się na nas gniewać, a jeśli tak nie będzie, to znaczy, że wcale nie była naszą prawdziwą przyjaciółką, a chłopak najwidoczniej nie był nas wart. Ale jeśli chodzi o nowotwór, to już inna sprawa. Julia - jest radosną czternastolatką , ale to tylko pozory. W środku zżerają ją miliony kompleksów i to nie bez powodu. Dziewczynka niedawno przeszła operację wycięcia przysadki mózgowej, a co za tym idzie, do końca życia musi brać leki, które zatrzymują wodę w organizmie, więc, że tak powiem, trochę się jej przytyło. Mówiąc ,,trochę" mam na myśli całkiem sporo. Julia myśli więc, że to przez jej chorobę zostawił ją Filip, jej - jak się zdawało - ukochany. A żeby tego było mało, jej dwie najlepsze przyjaciółki postanowiły wstąpić do ,,szkolnej elity" (co to, do cholery, jest?!) i również się od niej odwróciły. Dlatego też, Maksym - mąż kuzynki Julii - postanawia wyciągnąć dziewczynę z dołka poprzez zaprowadzenie jej do stowarzyszenia wolontariatu, który ma na celu pomaganie małym dzieciom w nauce etc. Tam, dziewczyna natyka się na Eliasza, chłopaka, którego poznała przez Internet, i z którym bała się zetknąć twarzą w twarz. Na umówione z nim wcześniej spotkanie wysłała swoją koleżanką Kingę, a gdy nastolatek odkrył tę intrygę, zerwał kontakt z Julią. Niestety z braku laku dziewczyna musi pozostać w stowarzyszeniu i pracować razem ze swoim byłym-niedoszłym (jak to ujęła moja przyjaciółka). Czy młodzież się pogodzi? Czy Eliasz ujawni prawdę o swojej przeszłości? A może to wszystko pozostanie tajemnicą? Cóż innego mogę powiedzieć, niż to, że czytając kolejną część PN dostaniecie odpowiedzi na wszystkie te pytania? Taaaaaak, oficjalnie stwierdzam, że mam focha na panią Beatę, bo (powtarzam to już po raz enty) NIE KOŃCZY SIĘ KSIĄŻKI W TAKIM MOMECIE! No, ludzie, na serio?! Nie, nie zgadzam się na to! VETO! ZGŁASZAM VETO! A tak na serio. W dalszym ciągu jestem zła za to zakończenie, aczkolwiek cała książka jest dobra, zdarzały się oczywiście momenty, w których (jak to przy PN zwykle bywało), miałam ochotę wyrzucić powieść przez okno, ale jednak dobre emocje zwyciężały. Co mnie w niej denerwowało? Głównie zachowanie tytułowej bohaterki, przez... no nie oszukujmy się, przez większość czasu. Wiem, że robiła coś źle i wiem, że ja zrobiłabym to inaczej. Czasami jej postępowanie było po prostu... szczeniackie. Chociaż, czego można się spodziewać po gimbazie? No właśnie. Sama dopiero co wyszłam z gimnazjum, pamiętam niektóre akcje z naszej klasy, mam znajomych rok, dwa lata młodszych ode mnie i jak słyszę niektóre historie, to aż się we mnie gotuje. Tak samo było, gdy czytałam PN i cały czas zastanawiam się jak można popełniać tak głupie błędy? No, ale cóż poradzić, taki wiek... Ogólnie Pamiętnik nastolatki jest serią godną przeczytania, można się pośmiać, czasami popłakać, po wkurzać się. I, wydaje mi się, że to jest właśnie cały jej urok, że po mimo tego, że czasami ma się ochotę spalić te książki na stosie, to wciąż człowieka do niech ciągnie. Cały czas mogłabym czytać te książki, w związku z czym i Wam serdecznie polecam ich lekturę;) Vic :D

(Kliknij aby rozwinąć opinię)