Prawdziwa krew
Sally Green

"Prawdziwa krew" Sally Green to trzeci i zarazem ostatni tom z trylogii o tytule " Zła krew. Powieść należy do fantastyki.
Cóż jeśli chodzi o fabułę to cóż z pewnością dużo się dzieje. W każdym razie po zjedzeniu serca swojego ojca Natan znowu musi sie ukrywać. Wie, że dysponuje potężniejszą mocą niż większość magów. Jednak krew Marcusa daje o sobie znać. Nathan staje się bardziej dziki i owładnięty żądzą zemsty za śmierć ojca.
Cóż jeśli chodzi o samą książkę to jest napisana bardzo dobrze, ale zmieniłabym parę fragmentów, które niestety mi się nie spodobały. A zwłaszcza zakończenie, które złamało mi serce. W każdym razie książka jest warta przeczytania i zdecydowanie ją zapamiętam zwłaszcza fragmenty, które przypominają mi "Harrego Pottera". Reszta natomiast nie przypomina mi niczego, co do tej pory czytałam.
W każdym razie polecam całą trylogię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trylogia Zła krew stała się sensacją jeszcze przed premierą. Pierwsza część została przetłumaczona na 47 języków, bijąc w ten sposób Rekord Guinnessa za najczęściej tłumaczoną przed premierą książką debiutującego autora. Powieści wchodzące w skład z tego cyklu [Zła krew, Dzika krew, Prawdziwa krew] są przez wielu porównywane do bestsellerowej serii Joanne Kathleen Rowling o młodym czarodzieju Harrym Potterze. Czy słusznie? Musicie sami ocenić. Przyznaję, że jednym z powodów przez które sięgnęłam po tę trylogię był właśnie fakt owego podobieństwa. Jestem wszak dorosłą i bardzo dojrzałą potteromaniaczką. Żyjemy na tym świecie i nie dopuszczamy do głowy takiej myśli, że oprócz nas i obok nas żyją inne nacje. Jedni stwierdzą, że zapewne są to wampiry, i może mają rację. Większość, a zwłaszcza ci, którzy chcą wierzyć w magię, wierzą w sąsiedztwo magów. Sally Green stworzyła świat trochę podobny do tego z Harrego. Otóż jesteśmy my, a koło nas czarodzieje i czarodziejki dobrzy czyli biali posługujący się białą magią oraz czarni - źli, którzy korzystają z ,,dobrodziejstw" magii czarnej. Jedyną anomalią jest chłopiec Natan, urodzony z białej matki i czarnego ojca, czyli dwu zwaśnionych rodów. Naznaczony od urodzenia jak znany wszystkim inny chłopiec z błyskawicą na czole. Natan szybko orientuje się, że czarodzieje wcale nie są tacy wspaniali, jakby się to mogło wydawać. Osamotniony chłopak nie ma w nikim oparcia i na nikogo nie może liczyć. Natomiast każdy z nich w wielką chęcią wykorzystałby talent Natana do własnych celów, a okazuje się, że chłopak jest obdarzony wyjątkowymi zdolnościami. Dla niego najważniejsze jest bezpieczeństwo ukochanej Annalise oraz ,,porozumienie" z ojcem, który jest najokrutniejszym czarownikiem na świecie. A teraz, gdy Natan dysponuje mocą potężniejszą niż reszta magów staje się jedyną osobą, która może zakończyć wojnę czarodziejów, a jest to na tyle trudne, że powinien się ukrywać, bo grozi mu niebezpieczeństwo. Tak naprawdę w tych książkach nic nie jest takie jakim się wydaje. Ci dobrzy, biali nie są do końca tak wspaniali, jak być powinni. Granica między jednymi a drugimi czarodziejami jest tak niewielka, że prawie nikła. Ma się raczej wrażenie, że źli walczą z jeszcze gorszymi, a pośrodku znajduje się Natan, chłopiec, którego tak naprawdę nikt nie chce, a wszyscy się obawiają. Prawdziwa krew i cała trylogia Zła krew jest napisana poprawnie. Uważam, że brakuje jej trochę efektywności. Sądzę, że należałoby podnieść poziom opowiadanej historii, która potencjał ma zdecydowanie, choć nie do końca wykorzystany. Jednak czyta się bardzo sprawnie, a lektura całego cyklu nie zajmuje dużo czasu. Co prawda porównywanie do serii Rowling uważam za niewielkie nadużycie, niemniej wspólne cechy istnieją. Prawdziwa krew i Zła krew w ogóle to powieści mroczne, brutalne, niepokojące. Dużo mroczniejsze od wcześniej przytoczonej przeze mnie serii o młodym czarodzieju. Nie jest to jakieś wiekopomne dzieło, ani szczególnie ambitne, ale na pewno robi wrażenie i nie sposób rozstać się z jej bohaterami nawet po odłożeniu książki/książek na półkę. Wiecie jak to jest, gdy książka siedzi wam w głowie, nawet wtedy, gdy wykonujecie inne czynności. Taka jest Prawdziwa krew. Towarzyszyła mi nie tylko w momencie czytania. Budziłam się i miałam ją w głowie, robiłam obiad czy zmywałam - była ze mną, szłam spać i cały czas dotrzymywała mi towarzystwa. Wypełniała mi czas, którego nie miałam już dla niczego innego. A najdziwniejsze okazało się to, że gdy już skończyłam czytać i zasiadłam do pisania recenzji, to tak naprawdę nie miałam pojęcia od czego zacząć. Jak opisać swoje odczucia, żeby nikogo za bardzo nie zniechęcić. Bo mimo wszystko powieści z cyklu Zła krew warto przeczytać. Pozostało mi już tylko jedno. I cóż mam zrobić. Polecić, czy też nie? Wybór zostawiam wam, ale uważam, że zaznajomienie się z trylogia pióra Sally Green nie będzie czasem straconym, zwłaszcza dla tych z was, którzy podobną tematykę lubią oraz wielbicielom fantastyki [nawet fanom Harry'ego Pottera].

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wracamy do naszego zwykłego, niezwykłego nastolatka o imieniu Natan. W "Dzikiej Krwii" powoli wszystko zaczęło się układać. Odbudował relację z ojcem, odzyskał dziewczynę, jego przyjaciel znów miał moc, a grono buntowników wciąż rosło. Jednak świat jeszcze nie skończył z Natanem. Poprzednia część kończy się dość mocnym akcentem. Natan jest zmuszonny wypełnić przepowiednię i zjeść serce swego ojca. Traci ukochaną, która jest temu winna, a buntownicy zostają wyrżnięci. Ocalała jedynie garstka. Rebelia przeciw białym magom i Radzie udać się może tylko wtedy, jeśli Natan ich poprowadzi. Ale on musi zmagać się z własnymi demonami. Czy wszystko może się jeszcze ułożyć? Odpowiedź brzmi:NIE. Książka ma swoje mocne strony, jak i słabe. Ostateczna walka z "dobrymi" magami trochę mnie znudziła. Szczerze spodziewałam się trochę więcej akcji. Przestałam na nią narzekać, gdy doszłam do końca rozdziału. W tym momencie byłam na autorkę już nie zła, tylko wściekła. Jak mogła zrobić to moim ulubionym bohaterom?! Nie zamierzam za bardzo spojlerować, jednak mogę uprzedzić, że trzeba przygotować się na mocny szok. W jeszcze większe zaskoczenie wpędziły mnie ostatnie strony. Tak więc, książka ma niekiedy słabe momenty, ale potrafi mocno zadziwić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moje odczucia przed przeczytaniem Z wcześniejszymi częściami Złej Krwi niestety nie miałam do czynienia i nie wiedziałam czy do końca połapię się w tym świecie, znając tylko mniej szczegółowy zakres wydarzeń. Mimo to postanowiłam podjąć się tego wyzwania i tak oto zaczęłam czytać Prawdziwą Krew. Moje odczucia podczas czytania Okazało się, że wcale ten świat nie taki straszny jak go malują i bardzo szybko zorientowałam się co do czego pasuje. Autor wprowadza nas stopniowo do świata pół magicznego i pół realistycznego. Przedstawicielami książkowych gatunków są amagowie, czarodzieje (lepsi) oraz czarownicy (gorsi). Zaś Natan główny bohater jest półkrwi. Syn dobrej czarownicy i złego czarodzieja - z potężną mocą. Jak możemy sie domyślić to on jest ówczesnym wybrańcem, który ma zaprowadzić ład na świecie. Fabuła dzieje się powoli, ale pewnie. Na początku dowiadujemy się co ma się wydarzyć i tego się spodziewamy. Chociaż te przedsięwzięcia są wielkimi czynami, nie dzieją się w sposób "epicki", raczej są to spokojne i przemyślane ruchy. W tej historii jest też zagubienie, powątpiewanie, strach i miłość, jednak nie pojawia się punkt kulminacyjny, który doprowadziłby do wybuchu emocji. Bohaterowie w ostatniej części trylogii nie zostają ubarwieni. Wydaje się jakby wiedzieli co ich czeka i nie starają się odmienić swojego postępowania. Być może te całe charaktery zostały ujawnione w poprzednich częściach, a raczej na pewno. Żałuję bardzo, ale na temat historii głównych postaci nie za wiele mogę powiedzieć, jednak wiem, że warto się w nią zagłębić. Bohaterowie są bardzo zdeterminowani, gotowi do poświęceń, ale też bardzo zmęczeni wojną. Za wszelką cenę starają się odnieść sukces nie tylko na polu bitwy, ale też w życiu prywatnym. Ponadto każdy z nich jest bardzo uczuciowy i emocjonalny, ale okazują to na swój odmienny sposób. W tej opowieści nie sposób kogoś znienawidzić (nie licząc złych charakterów), wszystkich da się polubić. Zakończenie w połowie smutne oraz w połowie tajemnicze i zaskakujące, aż żałuję, że książka nie jest pisana dalej. Moje odczucia po przeczytaniu Prawdziwa Krew skłoniła mnie do refleksji na temat dążenia do celów, determinacji oraz uporu. Ta książka pokazuje, że uczucia są bardzo ważne i warto, a nawet trzeba walczyć do samego końca. Moja ocena: Zapamiętam na długo tą opowieść, ale przedtem zamierzam zabrać się za poprzednie części. Zachęcam do czytania! Czyta się szybko, przyjemnie oraz lekko. Recenzja pochodzi z http:flokete-libro.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)