Siewca wiatru
Maja Lidia Kossakowska

Czasami słyszę opowieści od ludzi, że urodzili się z powołaniem do czegoś. Powołanie to takie piękne słowo, które precyzyjnie określa drogę życia i nie pozwala zgubić się we własnych marzeniach i pragnieniach. Zawsze zazdrościłam ludziom, że wiedzą po co tu są i są gotowi dążyć do celu, a gdy już go osiągną czerpać czyste szczęście z tego. Przyznam też, że nie jestem przekonana, czy coś takiego naprawdę istnieje. Właśnie, to są opowieści innych ludzi, a nie moje własne doświadczenie, czy przeżycia. Odkąd pamiętam, błądziłam we własnych myślach i pragnieniach. Za każdym razem łapałam marzenie, będąc szczerze przekonana, że to już te. Szybko je traciłam i zostawałam znów zagubiona. Pewnie dlatego tak bardzo zazdrościłam ludziom powołania. Jednak czy powołanie jest na pewno szczęściem? A może przekleństwem, które zabiera nam wolną wolę? 

Daimon był wyrzutkiem – ponurym aniołem o krwawym powołaniu, choć on by to pewnie nazwał bardziej smutnym przeznaczeniem. Mimo to gdy nadszedł dzień zagłady, to on poświęcił się, łamiąc wszelkie zasady, by uratować Królestwo Boże. To był przełom, który wyniósł go do rangi Anioła Zagłady, Tańczącego na Zgliszczach. Pozwolił archaniołom stać się kimś więcej niż tylko podrzędnymi aniołkami. Jednak od tej pory minęły lata, a Jasność odeszła, pozostawiając swoje sługi bez żadnych wskazówek. Co zrobić, gdy najwspanialsza istota na świecie po prostu opuściła swoje niezwykłe Królestwo? 

"Zastępy Anielskie" stanowczo weszły do kanonu najbardziej cenionych przeze mnie opowieści. Pewnie część z Was zacznie się zastanawiać, czemu po pierwszej części tak szybko oceniłam cykl. Cóż, czasami zdarza mi się czytać serie od końca. W tym przypadku zaczęłam od "Bram Światłości", które zaczarowały mnie swoimi barwnymi opisami, niezwykłą kreacją bohaterów oraz przesłaniem tak bardzo ludzkim, że aż uderzającym w naszej podstawy. Tyle wystarczyło, by się pokusić o przeczytanie pierwszego tomu. Z perspektywy czasu nie mam wątpliwości, że kolejne tomy są o wiele lepsze niż "Siewca Wiatru", ale to świadczy tylko i wyłącznie o fakcie, że pisarka na przestrzeni lat zrobiła postęp w pisaniu. Jestem przekonana, że gdybym zaczęła czytać cykl tak jak należy, to byłabym oczarowana pierwszym tomem, by za każdym razem pisać, że kolejny jest jeszcze lepszy. 

Przy pierwszym tomie warto byłoby wspomnieć o całokształcie jako idei. "Siewca Wiatru" może początkowo budzić pewien opór, ponieważ historii o aniołach jest niesamowicie dużo. W końcu to motyw, który od tysięcy lat jest wykorzystywany we wszelkiej sztuce. Dla mnie nie jest to problem, gdyż uwielbiam anioły i lubię poznawać ich najróżniejsze koncepcje, jeśli nawet czasami są powtarzalne. Ta książka nie jest wyjątkiem, choć wśród literatury, którą czytałam, chyba jako pierwsza obrała koncepcję bardzo ludzkich aniołów, gdzie etykiety dobry i zły nie mają najmniejszego znaczenia. Zostałam zachwycona tym ujęciem i nie mam wątpliwości, że jest to najlepsze przedstawienie tych skrzydlatych istot, z jakim miałam dotychczas do czynienie. 

Styl pisarki jest dla mnie niepowtarzalny. Czytałam już kilka jej książek i wszędzie odnajduję tę samą lekkość pióra, która delikatnie mnie otula i wprowadza w odpowiedni nastrój, by przenieść się z otwartym umysłem do innego świata. Autorka za pomocą skrupulatności tworzy pajęczynę zdarzeń, uczuć i bohaterów, którzy prowadzą nas ku koniecznemu, ale zarazem nieznanemu. W pewnym momencie nie jest to już droga literackich bohaterów tylko nasza własna, a my odnajdujemy przyjaciół, którzy nas poprowadzą, dając z siebie to, co najlepsze. 

Cała fabuła opiera się na konwencjonalnym zamyśle, gdzie główną rolę odgrywa walka między dobrem i złem. Nie pochwalam czegoś takiego, jednak specjalnie dla "Siewcy Wiatru" robię wyjątek. Możecie się zapytać, czemu akurat teraz? Odpowiedź jest prosta – dobro i zło ma swoje poziomy, tworząc konstrukcję barw o najróżniejszych odcieniach szarości. Kolorami tak dobrze nam znanymi zostaje stworzony świat pełen trudnych decyzji, zapomnianych marzeń i codziennych scen. Moja wyobraźnia została pobudzona, a ja rzuciłam się w wir wielu wątków, znajdując swój ulubiony i dając pole do popisu dla innych.

Jednak gdybym z tych wszystkich niesamowitych zalet miała wybrać jedną, najważniejszą, wybrałabym bohaterów. Jest ich wielu i każdy z nich jest wielowarstwową postacią. Jeszcze nie jest to poziom "Bram Światłości", gdzie to są prawie żywe istoty, ale już w tej chwili zapałałam sympatią do wielu z nich. Chyba już zawsze będę podziwiać kreację Daimona, który jest najbardziej ludzką postacią w całej powieści. Daimon jest aniołem, który wielokrotnie ulega swoim emocjom, często nad sobą nie panuje i przez to irytuje czytelnika, ale zarazem wykazuje się naturalnością i prawdziwą, trudną miłością. Olbrzymi szacunek mam też do Razjela – stanowczo mój ulubiony archanioł. Potrafi połączyć w sobie lojalność, dobroć, ale również spryt i upór. Dzięki temu jego umysł jest otwarty i nieograniczony przez innych. 

Cieszę się bardzo, że postanowiłam poznać cały cykl, a nie ograniczyłam się do ostatnich tomów. Bez wątpienia, kiedy tylko będę miała możliwość, wypełnię braki w tej historii i doczytam pozostałe tomy. Dostałam bardzo mocne potwierdzenie, że twórczość Kossakowskiej od samego początku była dobra i nic się pod tym względem nie zmieniło. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Bóg umarł - stwierdził filozof. A może odszedł? - zapytała pisarka. I postawiła BezPańskie anielskie zastępy w obliczu Armagedonu." - to może być pomysł na coś niezwykłego idealnego dla fanów fantastyki i aniołów. Dlatego uparcie polowałam na tę książkę sugerując się wysokimi ocenami. Prawdę powiedziawszy trochę się zawiodłam. Długo polowałam na tę książkę, słyszałam same pozytywne opinie a trochę się wynudziłam nim udało mi się ją skończyć. Sam pomysł jest naprawdę ciekawy Bóg opuścił Królestwo i pozostawił aniołów samych sobie. Anioły kojarzone z miłością i dobrocią są zupełnie inne. To, że bardziej ludzkie to za mało powiedziane. Mają niewyparzony język, leją się po mordach, palą, piją no i żeby nie było sprawują różne urzędy, mają swoją hierarchię i tak dalej. Bardzo podoba mi się to, że autorka inspirowała się różnymi źródłami, wszystko podane jest w słowniczku na końcu książki. Ciekawie dobrała postacie ale mam wrażenie, że nie wykorzystała zbyt dobrze świetnego pomysłu. Prolog będący dłuższym opowiadaniem tego co wydarzyło się w przeszłości nawet zaciekawia ale już jest w nim za dużo szczegółowych opisów. Anioły są niezadowolone z prac przy tworzeniu świata gdzie dostrzegamy ich charakterki. Rozgrywa się bitwa, która decyduje o dalszych losach głównego bohatera. Cały prolog ma jeszcze w miarę ciekawą fabułę cała reszta to jedno wielkie przygotowanie do bitwy, walki opisywane z najdrobniejszymi szczegółami. A wszystko rozpoczyna się od bardzo ważnej księgi zaklęć, która zaginęła. Jej poszukiwania tez wydają się jakieś drętwe. ,,- Co sugeruję? Że miałeś w posiadaniu jedną z najcenniejszych rzeczy w Królestwie i pozwoliłeś ją sobie ukraść. Znam kilka określeń na kogoś takiego, a wśród nich smętna, wołowa dupa brzmi jak komplement!" Do tego wątek romantyczny, który w sumie nie wiadomo skąd się wziął taka miłość na zawołanie. Postacie anielic nawet mi się podobają ciekawe charaktery i historie ale do wątków miłosnych jakoś mi dziwnie nie pasują. Humor jest ale jakiś też średni. Książka zdaje się miała mieć go dużo ale większość tekstu wywołuje tylko lekki uśmiech nic więcej. Zwracanie się aniołów do siebie: Misiu, Gabrysi jest bardziej irytujące niż śmieszne. Już nie wspominając o ,,Lampce". Bohaterowie będący najważniejszymi aniołami ogólnie są strasznie denerwujący w tej książce i w zachowaniu i w rozmowach. Te wymyślone przez autorkę jeszcze jakoś sobie radzą ale Michał, Rafał, Gabriel, czy nawet Lucyfer mam ważenie, że autorka chciała się z nich ponabijać. Walka niby pięknie opisana ale jakoś tak nie porywa, ofiary nie wzruszają. Nie potrafiłam się jakoś przywiązać do bohaterów jak to miewam zazwyczaj w książkach. Są ciekawe fragmenty, większość jednak jest męcząca. Mimo tego trochę mnie kusi dać szansę dalszemu ciągowi (Zbieracz Burz). Zakończenie było ciekawe, nie licząc jednak epilogu, który bym najchętniej w ogóle pominęła. Plusy jednak daję za znajomość aniołów i demonów różnych wierzeń, poetycki i bogaty styl pisania. Świat przedstawiony jest naprawdę ciekawy ale mimo bogatych opis czuje, że nie poznałam go dokładnie. Może to przez pominiecie wcześniejszej książki ,,Żarna Niebios". Podział nieb i rangi aniołów całkiem ładnie dopracowane. Niestety nie poznałam Głębi a ta ciemniejsza strona zawsze tak jakoś bardziej przyciąga. Większy udział ziemi tez by m się przydał tak sądzę. Podobał mi się też pomysł z bestiami. Koń Freya był świetny ze swoimi filozoficznymi dialogami. Dodanie stworzeń mitologicznych do tego świata i cały pogląd na religię. Stworzenie kogoś gorszego od szatana również jest ciekawym zabiegiem. Antykreator jako przeciwieństwo Boga świetna sprawa. Ogólny pomysł na książkę tez jest wart uznania. Tak na dodatek bardziej dla wydawcy za wygląd książki. Ilustracje są świetne okładka też przyciąga uwagę ale nie po tym się ocenia książkę. Nie oceniam całkiem negatywnie, bo widzę, że książka wymagała dużo pracy i nie jest tez tragiczna. Możliwe, że nie trafiłam jednak w swoje klimaty. Dało się przeczytać ale nie uniosła mnie do Królestwa :).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna, po prostu. W niezwykle rozbudowanym i plastycznie przedstawionym świecie Niebios i Głębi, żyją sobie aniołowie i demony. Żyją sobie trochę jak ludzie, czasem maja jakąś robotę, czasem pora na imprezę. Jedyny problem głównych bohaterów, dostojników Królestwa, to to, że wieki temu Jasność odeszła a oni, próbując nie dopuścić do paniki kierują Królestwem pod nieobecność Pana. Szło im to całkiem nieźle, ale niestety zbliża się Armageddon, a bez Boga ich szansę wyglądają bardzo kiepsko. Antykreator się zbliża, chóry anielskie oraz armia Lucyfera muszą razem stawić mu czoło pomimo dzielących ich różnic i problemów osobistych. Zdecydownie polecam wszystkim z wyjątkiem osób bardzo konserwatywnych pod względem religijnym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

książka super, szybko i przyjemnie się czyta

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rzadko przyznaję, że jaka książka mnie zaskakuje - a tutaj... naprawdę pozytywne zaskoczenie! Wojna "stron", sceny batalistyczne opisanie świetnie. Anioł? Demon? Panie jeden pies :D Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Arcydzieło literatury angelologiczna. Cudowne postacie i genialna historia!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bóg opuszcza niebo. Wszystkie znaki wskazują iż ziści się przepowiednia - siewca przyjdzie by skończył się świat.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Siewca wiatru" to wciągająca już od pierwszych stron powieść o aniołach, które muszą stanąć do walki z prawdziwym złem. Mamy tutaj świat stworzony przez autorkę w najdrobniejszych szczegółach, barwne postaci, których losy śledzi się z zainteresowaniem, oraz oryginalną fabułę. Książkę czyta się szybko, nie nudzi ani na chwilę, a i ciężko się od niej oderwać. Jest to jedna z ciekawszych powieści z aniołami w roli głównej, z którą warto się zapoznać, jeśli lubi się np.: akcję i ciekawe światy fantasy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)