Skazaniec. Tom 2 Z bestią w sercu
Krzysztof Spadło

Wracamy na łamy więzienia we Wronkach, by znów bacznie obserwować losy skazanego na dożywocie Ropucha. Zaintrygowana powieścią I tomu, z wielkim zaciekawieniem wtargnęłam na łamy kolejnego. To, co wciąż nie daje mi spokoju, to przyczyna pojawienia się Żabikowskiego we więzieniu z wyrokiem dożywocia. Autor po raz kolejny umiejętnie skrywa przed nami tę tajemnicę, ujawniając tylko rąbek tej zagadki, co sprawia, że czytelnik z zapartym tchem czyta o losach skazańców. W tej części nasz główny bohater przemienia się poniekąd w bestię. Czasami nie rozumiałam co nim kieruje, dlaczego daje się wciągać w te chore sytuacje, dlaczego jego serce momentami stawało się twarde niczym głaz? Bo w gruncie rzeczy, wciąż wierzyłam, że w środku to człowiek, który ma uczucia, który wie, że nie powinno się wyrządzać nikomu krzywdy. Byłam na niego wściekła, kiedy stawał się bestią, kiedy nie słuchał rad swego przyjaciela Ojczulka. Niestety, człowiek sam uczy się na własnych błędach, o czym dobrze przekonał się Ropuch. W końcu zaczęło do niego docierać, że to co robi to czyste zło, które nie powinno w ogóle mieć miejsca. "- Nie udało mi się ochronić cię przed własną zawziętością - odezwał się nagle staruszek. - Jak to powiadają, nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe. Życie nauczyło mnie, że to, jakimi jesteśmy ludźmi i co dajemy światu, wraca do nas ze zdwojoną siłą." Ludzie pragną mieć przyjaciół, bo któż chciałby wieść samotne życie? Nawet w więzieniu ludzie pragną mieć z kim porozmawiać, spędzać wspólnie czas. Jednak Stefan doskonale zdawał sobie sprawę, że w takim miejscu, w jakim się znajdował nie ma miejsca na przyjaźń. W tym miejscu nie można ufać nikomu. Bo co z tego, że człowiek przywiązuje się do drugiego człowieka, skoro tamten w końcu opuści mury i zapomni o tych, którzy wciąż tam pozostali? A w sercu zaczyna rodzić się pustka i ból. Lata lecą za latami, autor umiejętnie przeprowadza nas przez ten czas, dawkując nam nie tylko historie więźniów, ale również wplatając prawdziwe wydarzenia z okresu przedwojennej Polski. Niewątpliwie ważnym tematem jest tutaj przewrót majowy. W międzyczasie we Wronkach pojawiają się także więźniowie polityczni, którzy sami nie do końca wiedzą, dlaczego znaleźli się w tym miejscu. Jesteśmy świadkami, jak postęp rusza się do przodu, jak zachodzą zmiany w więzieniu. Wprowadzono bibliotekę, gdzie więźniowie mogą czytać prasę oraz książki, mogą oficjalnie pisać korespondencję. Ale przede wszystkim jesteśmy świadkami przemiany wewnętrznej Stefana Żabikowskiego, która robi wrażenie. "Kto jak kto, ale ja doskonale zdawałem sobie sprawę, do czego może doprowadzić ślepa zawziętość. Miałem za sobą takie przeżycia, doświadczyłem ich i chyba wyciągnąłem odpowiednie wnioski." Jedno jednak się nie zmieniło. Więzienie to miejsce, w którym każdy z więźniów toczy walkę o to, by przetrwać. Są tacy, którzy nie wytrzymują, są tacy, którzy podejmują się próby ucieczki, a są tacy, którzy zaczynają działać instynktownie, nie bacząc na konsekwencje swoich czynów. Pojawiają się tacy skazańcy, którzy są pozbawieni człowieczeństwa, ale również i tacy, którzy odkrywają w sobie bestię. Krzysztof Spadło po raz kolejny zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jego książki, aż się proszą o ty, by je przeczytać. Język, którym się posługuje jest niezwykle barwy oraz plastyczny. Czytelnik sunie przez treść niczym sportowiec biorący udział w zawodach sprinterskich. Ta książka, to obraz tego, o czym sami tak naprawdę nie mamy pojęcia. Bo to, co dzieje się za więziennymi murami, dla wielu osób wciąż pozostaje zagadką. Skazaniec. Tom II to książka obok której nie można przejść obojętnie. Odzwierciedla nam obraz realiów życia w więzieniu. Sprawia, że momentami tracimy wiarę w człowieczeństwo, ale przede wszystkim zabiera nas na spacer za murami wraz z bohaterami powieści. Z ręką na sercu, polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna część "Skazańca" jest jeszcze lepsza od pierwszej. Pierwsza część to głównie opis więziennego życia, zasad panujących za murem. Druga odsłona to żywsza akcja, więcej emocji, równie dobra narracja i pozostawienie czytelnika w totalnym niedosycie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Kiedy żyjesz w wilczym stadzie, też musisz być wilkiem". Po lekturze pierwszego tomu "Skazańca" mój apetyt rozbudził się na dobre, bowiem nie dowiedziałam się, za co więzień Żabikowski został skazany na dożywocie. Głód ten niestety nadal nie został zaspokojony, bowiem Krzysztof Spadło jedynie uchylił rąbka tajemnicy tego wyroku. I znowu muszę czekać na kolejną część z nadzieją, że autor w końcu zdradzi tę tajemnicę. Krzysztof Spadło to jak mówi sam o sobie: "łowca wrażeń i kolekcjoner miłych wspomnień, któremu pisanie sprawia frajdę". Autor zadebiutował zbiorem opowiadań zatytułowanym "Marzyciele i pokutnicy". Jest jedynym pisarzem, który wydał w Polsce jednocześnie książkę papierową, audiobooka, różnorodne e-wydania, oraz film krótkometrażowy promujący "Skazańca". Ropuch nadal odsiaduje swój dożywotni wyrok w więzieniu we Wronkach. Bohater po dowiedzeniu się, iż Hrabia zwyczajnie go oszukiwał przez dłuższy czas, postanawia się zemścić. Jego sumienie w postaci porad Ojczulka nie chroni go przed wplątaniem się w układy z Czarnym, który zdolny jest do najokrutniejszych czynów. Żabikowski poznaje smak władzy i przemocy - uczuć, które spychają jego duszę w mroczną otchłań. Drugi tom "Skazańca" z trafionym podtytułem "Z bestią w sercu" doskonale odzwierciedlającym kwintesencję tej części, ukazuje genezę i przyczyny wewnętrznej przemiany głównego bohatera, którego dusza została opanowana przez zło w najczystszej postaci. I muszę przyznać, że po lekturze pierwszego tomu, w którym kreacja Żabikowskiego utrwaliła w mojej wyobraźni jego postać, jako człowieka uczciwego, zagubionego, starającego się dostosować do nowych warunków, teraz znacznie zmieniła ten wizerunek, dodając do niego wiele cech, których bym się nie spodziewała. Metamorfoza ta nie dokonała się oczywiście z dnia na dzień, gdyż dzięki zręcznemu ukazaniu warstwy psychologicznej, czytelnik może wraz z bohaterem przeżywać wiele emocji, które spychają go w otchłań nienawiści - uczucia, które potrafi całkowicie zawładnąć, niszcząc wszelkie ludzkie odruchy. Ciekawym motywem w tej płaszczyźnie są także przemyślenia Ropucha dotyczące istoty ludzkiej natury, a także natury dobra i zła oraz tego, czy rodzimy się dobrzy czy źli, czy jednak to życie ukierunkowuje naszą osobowość ku jednemu z tych prądów. Refleksje te w otoczeniu życia więźniów zyskują na wydźwięku, bowiem kto, jak nie ci ludzie, winni mieć takie właśnie filozoficzne przemyślenia. Muszę także powiedzieć, że przemiana tytułowego skazańca okazała się dla mnie zupełnym zaskoczeniem i do ostatniej strony byłam ciekawa, jak wybrnie z kłopotów, które sam sobie, na własne życzenie, sprawił. Krzysztof Spadło nie przedstawia jednak wyłącznie warstwy psychologicznej, bowiem w książce zostało także bardzo szeroko zaakcentowane tło historyczne pod postacią wplecenia w fabułę wzmianek dotyczących dziejowych wydarzeń, jakie na zawsze zmieniły dwudziestolecie międzywojenne. W powieści znajdziecie bowiem odniesienia do przewrotu majowego, z którym wiąże się wielka fala napływu więźniów politycznych, a także interesujące przedstawienie postaci samego marszałka Piłsudskiego, nieco inne, niż to które znamy z lekcji historii. Oprócz delikatnego ale widocznego tła ciekawych wydarzeń dziejących się poza więzieniem, wraz z Żabikowskim czytelnik doświadcza zmian w samym zakładzie karnym pod postacią pojawienia się możliwości czytania prasy i książek. Widać, że Krzysztof Spadło przeprowadził idealny research dotyczący życia więźniów w przedwojennej Polsce, co oczywiście dało się już wyczuć podczas lektury pierwszego tomu. Ropuch to postać bardzo niejednoznaczna i muszę przyznać, że lektura drugiej części opisującej jego dzieje, jeszcze mocniej wzbudziła moje zaintrygowanie jego kreacją. Czasami, podczas lektury zastanawiałam się, czy autor opisując losy Ropucha, nie opierał się na jakimś starym pamiętniku czy dzienniku, będącym doskonałym źródłem obyczajowości tamtych czasów. Krzysztof Spadło z pewnością dobrze wiedział co robi, nie odsłaniając tajemnicy wyroku głównego bohatera. Cóż, czekam z niecierpliwością na kolejną część przewidując, że autor dla swoich czytelników przygotował jeszcze szereg niespodzianek. A na temat największego kasiarza II Rzeczpospolitej, czyli sławnego Szpicbródki muszę jeszcze koniecznie poczytać!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)