Studnie przodków
Joanna Chmielewska

Książki Joanny Chmielewskiej to moje ulubione czytadła-odskocznie od poważniejszych tematów. Sięgam po nie co jakiś czas i za każdym razem świetnie się przy nich bawię. Lekkie pióro i humor to niewątpliwie znak rozpoznawczy pisarki. Tym razem rodzina Joanny za sprawą dziewiętnastowiecznego testamentu zaczyna poszukiwać skarbu ukrytego w studni. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że skarbem interesują się obce osoby, a trup ściele się gęsto. Rodzina Joanny to galeria ciekawych osobowości, z którymi na pewno nie można się nudzić, a która gwarantuje przednią zabawę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zabawna, wciągająca, sympatyczni bohaterowie, których polubiłam, jednak zakończenie mnie trochę rozczarowało, przez co ocena jest niższa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czytając wiele lat temu wprost marzyłam o własnej rodowej tajemnicy i skarbach, które tylko czekają na odkrycie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Studnie przodków" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Chmielewskiej. Słyszało się o niej oczywiście często, choć tak naprawdę nic więcej ponad hasło ,,Królowa Polskiego Kryminału". I tak oto właśnie, ja, z kołatającą się po głowie myślą o chwalebnym tytule monarszym, nastawiona całym sercem i duszą na wybitną powieść detektywistyczną, sięgnęłam po wymienioną wyżej książkę. Zaczęłam spokojnie, z uśmiechem na ustach i pełną zrozumienia myślą: ,,Ach no rzeczywiście, to ten słynny, charakterystyczny styl pisania Chmielewskiej!". Pogrążałam się w lektorze coraz głębiej i coraz mocniej, co rusz chichocząc pod nosem zachwycona, coś jednak powoli zaczęło mnie niepokoić. Byłam jednak cierpliwa i czytałam dalej. Pochłonąwszy mniej więcej jedną trzecią powieści, wreszcie dotarło do mnie z pełną jasnością, że kryminału to ja się tutaj nie doczekam... Zbrodnia jest - a i owszem! Trupa również nie zabrakło. Ale prawda jest taka, że fabuła tej książki obroniłaby się świetnie i bez udziału jakichkolwiek nieboszczyków, a przynajmniej tych tragicznie zmarłych. Owszem, świadomość istnienia jakiegoś mordercy podkręca nieco akcję (choć pojawiającą się co jakiś czas atmosferę grozy, autorka szybko i sprawnie niweluje dowcipnymi dialogami), ale równie dobrze mógłby go zastąpić jakiś nieżyczliwy szwarccharakter bez morderczych skłonności. Nie zrozumcie mnie źle. Książka jest naprawdę świetna, bardzo mi się podobała, świetnie się przy niej bawiłam, ale... no właśnie - czy przy lektorze kryminału czytelnik powinien się ,,świetnie bawić"? Wniosek - powieść ,,Studnie przodków" gorąco polecam jako literaturę przede wszystkim humorystyczną, względnie przygodową, w ogóle niekryminalną. Być może inne książki pani Chmielewskiej są nieco bardziej detektywistyczne? Na pewno z ogromną chęcią sprawdzę :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)