Sycylijczyk
Mario Puzo

Sycylijczyk to kolejna książka Maria Puzo, osadzona w typowo mafijnym świecie – właściwie jest to chyba dosyć oczywiste już ze względu na sam tytuł. Błędem byłoby jednak uznanie jej za kontynuację Ojca chrzestnego, choć rzeczywiście powieść ta ma wiele wspólnego z historią rodziny Corleone. Jej akcja przypada na czas, w którym Michael przebywał na Sycylii, w związku z wydarzeniami, jakie rozegrały się niedawno w Ameryce (chciałabym tutaj uniknąć pewnych zbyt konkretnych spoilerów). Niebawem najmłodszy Corleone ma powrócić do rodzinnego domu, ale otrzymuje od ojca misję do wykonania - ma zabrać do Ameryki Salvatore Giuliana, uwielbianego przez wszystkich legendarnego sycylijskiego banitę. Niestety, Giuliano zdążył sobie narobić wielu wrogów, którzy czyhają na jego życie, więc nie będzie to łatwe zadanie.
Przyznam szczerze, że o ile Ojca chrzestnego pokochałam całym sercem, tak w przypadku Sycylijczyka moje odczucia nie były aż tak entuzjastyczne. Choć w ogólnym rozrachunku powieść mi się podobała, to zdecydowanie nie jest tak dobra, jak Ojciec chrzestny. Główny bohater, Salvatore Giuliano, jest na swój sposób urzekający, zmyślny i sprytny, da się go polubić, ale jednak to Vito Corleone zawsze będzie moim ulubieńcem, jeśli chodzi o mafijne klimaty w wykonaniu Puzo. Pojawia się tutaj jednak jego syn, Michael, choć właściwie nie do końca rozumiem sens owego zagrania ze strony autorka. Tak na dobrą sprawę główne skrzypce to historia Salvatore i choć pojawiają się tutaj rozdziały napisane bardziej z perspektywy następcy Corleone, to jednak wydaje mi się, że takie zaprezentowanie historii nie było tutaj konieczne – samo życie banity jest wystarczająco ciekawe i można było się skupić tylko i wyłącznie na nim. Być może umieszczenie tutaj Michaela i osadzenie akcji w tym samym czasie, co akcja Ojca chrzestnego, wynikało z pewnego rodzaju sentymentu.
Choć cała reszta bohaterów nie wzbudziła we mnie żadnych specjalnych uczuć, to jednak książka ta wygrywa samym przekazem, klimatem i fabułą. Żałuję oczywiście tego, że większość bohaterów była po prostu nijaka, bo przecież w świecie gangsterów jest to raczej dziwne zjawisko, ale mimo wszystko zaprezentowana tutaj opowieść broni się sama. Wciąż mamy do czynienia z tą swoistą atmosferą, z tym światem i realiami, które Puzo naprawdę dobrze wykreował. Nadal ogromne znaczenie odgrywa tradycja, honor, rodzina – Sycylia udziela się czytelnikowi bardzo szybko, dzięki czemu można z łatwością zagłębić się w opowiadaną tutaj historię. Obraz Sycylii naprawdę mi się spodobał – i to bardzo. Tym bardziej, że Mario Puzo nie szczędzi w słowach i bardzo dokładnie opisuje rozgrywające się tutaj wydarzenia oraz miejsca akcji.
Ciekawym aspektem tej książki może być dla niektórych to, że tak naprawdę Salvatore Giuliano istniał naprawdę, a Mario Puzo po prostu podrasował jego historię. Był zwykłym sycylijskim chłopem, wiec jego status społeczny zmusił go do zostania bandytą – zaczął reprezentować ubogą ludność Sycylii. Często był porównywany do Robin Hooda, a Puzo po prostu dodał tutaj kilka swoich elementów, dzięki czemu powstała naprawdę porywająca powieść. Napisana bardzo dobrym, dojrzałym językiem, pełna dosadności i charakterystyczna dla stylu autora. Właściwie nawet specjalnie nie dziwi mnie fakt, że Puzo tak mocno zainspirował się historią Salvatore – wydaje mi się, że to świetna fabularyzacja tego, co wydarzyło się naprawdę.
Sycylijczyk to dobra powieść, z którą powinien zapoznać się każdy fan twórczości tego autora. Być może nie jest tak wybitna jak Ojciec chrzestny, nie urzekła mnie równie mocno co Ostatni don czy Rodzina Borgiów, ale mimo wszystko warto się z nią zapoznać, bo zaprezentowana w niej historia jest godna naszej uwagi.

www.bookeaterreality.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rzecz o zemście, zdradzie i poświęceniu. Smutna historia zderzenia ideałów z brutalną rzeczywistością. Wszystko ukazane na pięknej skomplikowanej kulturowo sycylijskiej ziemi z mafią, omertą i wiarą w tle. Opowieść o Salvatore Guiliano nie jest najlepszą książką Puzo, a jej przyłączenie do historii o "Ojcu Chrzestnym" wydaje się zabiegiem marketingowym. Największym mankamentem jest jednak konstrukcja głównej postaci. Jej przemiana i postępowanie są mało przekonywujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Michael Corleone po dwuletnim pobycie na Sycylii ma wreszcie wrócić do domu. Zanim to jednak nastąpi, ma pomóc w ucieczce do Stanów Turi Guiliana, bohatera - bandytę Sycylii. Czy ucieczka się uda? Czy słynny Testament Turiego nie wpadnie w niepowołane ręce? Świat sycylijskich problemów w czasie i po II wojnie światowej, pełen skorumpowanych polityków, mafii, biednych chłopów i ich codziennej egzystencji. Na dzień dzisiejszy świat bajkowy i odrealniony, ale fascynujący i ociekający barwami, zapachami Sycylii. Interesujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mimo całej sympatii do głównego bohatera, ale czy Guiliano popadł w kompleks Boga???

Za pośrednictwem Michaela, Don Corleone wykorzystał go do swoich celów i został zabity na samym finiszu akcji ratunkowej, w której miał trafić do Ameryki i zacząć tam nowe życie z Graziellą. Los Salvatore od początku był przesądzony. Nie pomógł mu nawet jego testament, w którym opisał swoją współpracę z politykami i kościelnymi eminencjami!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie wiem dlaczego tą książkę zalicza się jako II tom Ojca Chrzestnego. Jedno z drugim nie ma prawie nic wspólnego...
Nie wiem dlaczego opisuje się ją jako opowieść Michael'a i Salvator'a...
Ta książka nie jest o konkretnych bohaterach. Nie jest o konkretnych wydarzeniach, ani opowieścią o nich... To wszystko dzieje się obok i jakby przy okazji.
Ta książka jest o Sycylii. Wyspie, która jest tak jakby oddzielnym państwem. To wyspa jest punktem wyjścia wszystkiego innego - mafii, korupcji, społeczeństwa, przemianach kulturowych itd.
Książkę samą w sobie raczej ciężko mi się słuchało/czytało. Przeszkadzają opisy bohaterów pełne ,,ochów i achów". Dialogów prawie nie ma, a jeśli już są to czuje się ich sztuczność.

Serii filmów nie oglądałem, więc jestem w ogromnej mniejszości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Sycylijczyk" jest drugim tomem cudownej serii o nazwie "Ojciec chrzestny". Jak na klasykę przystało to całkiem dobre dzieło. Oczywiście tę powieść polecam jedynie czytelnikom pełnoletnim ze względu na słownictwo i niektóre sceny. Nigdy w życiu nie czytałam "Sycylijczyka" i to był mój błąd. Na szczęście już to naprawiłam. Mam w planach przeczytać pozostałe części "Ojca chrzestnego". Mario Puzo, stworzył bardzo mroczny świat pełen mafiozów. Jak w takim świecie pełnym przemocy poradzą sobie nasi bohaterowie? Czy tutaj zawsze wszyscy grają fair? Kto zdradzi? Kto zginie, a kto przeżyje? Oczywiście tego dowiecie się, czytając "Sycylijczyka". Nie powiem, ale tak książka mocno zaszokowała. Było mi żal kilku bohaterów. Ta książka pokazała mi, że o swoje trzeba walczyć, byle nie po trupach, jak to robią niektórzy bohaterowie "Sycylijczyka". Czy chcielibyście mieszkać na Sycylii na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku? Powieść "Sycylijczyk" w miarę dobrze się czyta. Dobra akcja nie pozwala na nudę. Bohaterowie dodają uroku całej tej historii. Nie czytałam "Ojca chrzestnego" dlatego nie mogę porównać go z "Sycylijczykiem". Wiem jedno, że chcę to nadrobić. I zobaczyć na własne oczy jak powstała prawdziwa mafia. Od czego to wszystko się zaczęło. I co doprowadziło bohaterów do tego punktu, w którym znaleźli się w drugiej części. Wydaje mi się, że powieści Maria Puzo w dość znacznym stopniu przyczyniły się do powstania współczesnych książek o mafiach. Warto przeczytać tego klasyka. Czytacie literaturę klasyczną? Po tej lekturze mam ochotę zobaczyć jej ekranizację. Ciekawe czy znajdę spore różnice między książką a filmem? Z czystym sercem polecam, mommy_and_books.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)