Ludzie doznają różnych strat, wielkich i małych. Można stracić kolejkę, cnotę, pracę. Głowę, serce albo rozum. Można stracić dom na rzecz banku, patrzeć, jak dziecko wyjeżdża na stałe na drugi kontynent, a mąż popada w demencję. Strata to nie tylko śmierć, a żal ma wiele postaci. Osamotniona Sage Singer, zrozpaczona po śmierci matki, zaprzyjaźnia się ze starszym panem, ulubieńcem lokalnej społeczności, emerytowanym nauczycielem. Pewnego dnia Josef prosi ją o nietypową przysługę: chciałby, aby pomogła mu umrzeć. Wyznaje, że nie jest tym, za kogo przez wiele lat się podawał. Mężczyzna skrywa straszną tajemnicę z przeszłości, sięgającą czasów II wojny światowej i masowych mordów na ludności żydowskiej. Czy Sage zgodzi się mu pomóc? Czym będzie wówczas jej czyn: aktem miłosierdzia wobec drugiego człowieka czy wymierzeniem sprawiedliwości bezwzględnemu naziście? Czy ma do tego prawo?
Informacje dodatkowe o To, co zostało:
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Data wydania: 2013-09-10
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 560
Tytuł oryginału: The Storyteller
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Magdalena Moltzan-Małkowska
POLECANA RECENZJA
TO, CO ZOSTAŁO
Moja pierwsza powieść Jodi Picoult. I nie wiem, czy chcę kontynuować tę znajomość — boję się, że mnie zawiedzie, że nie okaże się warta zachodu. Ta pozycja natomiast przerosła oczekiwania — spodziewałam się ckliwego amerykańskiego romansidła z historią w (dalekim) tle. Tymczasem otrzymałam pięknie skonstruowaną powieść, w której historia, tak bliska mi historia, jest głównym bohaterem wydarzeń.
To, co zostało to powieść wielowątkowa, tocząca się we współczesnych Stanach i wojennej Europie. Porusza ważne i jednocześnie kontrowersyjne zagadnienia i kwestie. Czy można wybaczyć niewybac...
więcej
Kup książkę To, co zostało
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
To, co zostało - opinie o książce
Jodi porusza w swoich książkach bardzo trudne emocjonalnie i moralnie tematy. A ta książka jest wyjątkowo ciężka zwłaszcza dla nas, Polaków, bo opowiada o temacie nam bardzo bliskim - holokauście. Ciężko się czyta o ulicach którymi chodzę na co dzień, o Łodzi w czasie wojny. Mam wrażenie, że z książki dowiedziałam się więcej o historii łódzkiego getta niż z muzeum. Jak dla mnie jedna z najlepszych jej książek.
Trudny temat, szczególnie gra na emocjach nas Polaków, czy Żydów. Poznajemy tu część historii widzianej oczami sprawców Holokaustu. Akcja nie jest zbyt wartka, ale życie w tamtym czasie nie było łatwe. Zakończenie, którego byłam niemal pewna , jednak trochę mnie zaskoczyło.
Jodi Picoult jest na najlepszej drodze do zdobycia tytułu pisarki wszech czasów. W swoich powieściach ukazuje człowieka, który nieustannie boryka się z trudnymi wyborami, dramatycznymi zdarzeniami, chorobą i walką. Siłami, które spierają się w fabułach książek amerykańskiej pisarki są Dobro i Zło, ukryte pod różnorodnymi postaciami. Pisarka nie ocenia swoich bohaterów, ale tworzy pełen obraz motywacji ich zachowania, dając tym samym czytelnikowi szerokie pole interpretacji, wniosków z przemyśleń. Jednak po każdej kolejnej lekturze można odnieść wrażenie, że autorka korzysta ze schematów, otwierając książkę z góry możemy spodziewać się, co zastaniemy między stronami, może zaskakuje pomysłami, ale na pewno nie konstrukcją oraz wątkami pobocznymi. Najnowsza książka Jodi Picoult – „To, co zostało” definitywnie ucina wszelkie spekulacje na temat powtarzalności, czy może nawet nudy w tworzeniu kolejnej fabuły. Jest to bowiem powieść zupełnie inna, najbardziej dojrzała, do napisania której nie wystarczył sam warsztat, studia nad historią II wojny światowej, ale potrzebna była również wrażliwość, empatia, poczucie smaku i wyczucie, a także talent. Osierocona Sage szuka pomocy w grupie wsparcia, gdzie poznaje staruszka, Niemca z pochodzenia, Josefa. Dziewczyna nosi w sobie wiele cierpienia i poczucia winy. Okaleczona, z blizną na twarzy uważa się za istotę gorszej kategorii. Nie może uwierzyć w cud, którym dla niej jest romans z żonatym mężczyzną. Kochanek jednak nie traktuje jej poważnie, jest dla niego tylko „czymś innym” w jego codzienności. Samotna Sage coraz głębiej angażuje się w przyjaźń z Josefem, dopóki ten nie poprosi ją o niezwykłą przysługę. Po wyjawieniu ciążącej mu przez siedemdziesiąt lat tajemnicy, życie Sage diametralnie się odmienia. Postawiona w nietypowej sytuacji dziewczyna zmaga się z demonami II wojny światowej, jako wnuczka Żydówki dźwiga ciężar ofiary. Przestają mieć dla niej znaczenie własne problemy w porównaniu z cierpieniem jej przodków. Miotająca się wewnętrznie bohaterka musi dokonać wyboru, a wydaje się, że którąkolwiek drogą nie podąży, wpadnie w ślepą uliczkę. Opowieści osadzone w realiach II wojny światowej (w jakiejkolwiek formie), albo ściślej: obozów koncentracyjnych, zawsze wywołują wielkie emocje. Nie da się obok tych historii przejść obojętnie. Ale bywają takie powieści, w których poza faktami nie ma niczego więcej, u Picoult królują uczucia. Wspomnienia Minki (babci Sage) to poruszająca historia młodej dziewczyny, której sprzyjało szczęście w największym nieszczęściu ludzkości. Jednak kreacja tej bohaterki pozostawia pewien margines na przemyślenia czym właściwie to szczęście jest. I czy aby czuć się szczęśliwym wystarczy „tylko” przeżyć piekło? Największym zaskoczeniem w powieści Picoult okazało się, w moim odbiorze, fantastyczne opowiadanie Minki, w którym autorka całkowicie odcięła się od swojego stylu. Dzięki temu czytelnik ma wrażenie, jakby ta historia rzeczywiście została wykreowana przez bohaterkę książki. Mimo wielkiego ciężaru, jakim obarczona została powieść, autorka wygospodarowała tu miejsce na humor. Wielokrotnie podczas lektury daje czytelnikom odetchnąć od „wielkich tematów”, dla równowagi także zostały wprowadzone do fabuły wątki dalszoplanowe, które w ocenie odbiorców zapewne wypadną bardzo słabo (dla niektórych mogą w ogóle okazać się zbędne) w porównaniu z tym, co zaprezentowali Minka i Josef. „To, co zostało” to historia dla wszystkich, którzy sięgając po książkę, pragną przeżywać zapisane historie razem z bohaterami. Najnowszy tytuł Jodi Picoult gwarantuje wielkie emocje, które będą towarzyszyć czytelnikowi jeszcze długo po zamknięciu książki.
Wybrałam sobie dość specyficzną lekturę na czas świąt. Całkiem niedawno czytałam "Dwóch braci" Bena Eltona, "To co zostało" nawiązuje do tej samej tematyki, holokaustu. Jednakże tutaj akcja skupia się na dziejach w Polsce, nie zaś w Niemczech.
Poznajemy bohaterkę Sage, która podobnie jak ojciec i dziadek jest piekarzem. Młoda kobieta przeżyła tragedię - w młodym wieku traci ojca, potem zaś w wypadku samochodowym matkę. Sage obwinia się o jej śmierć, gdyż to ona spowodowała wypadek. Nie dość, iż została oszpecona to jeszcze jest zdruzgotana emocjonalnie, mimo że minęły już trzy lata od feralnego wypadku...
Poznajemy też babcię Sage, Minkę, która przeżyła obóz w Auschwitz. Początkowo nie chce wspominać bolesnego okresu. Jednakże z czasem wyjawia przerażającą prawdę... Jej losy są wstrząsające. Każdy zna straszne historie związane z drugą wojną światową. Tutaj prócz wspomnień Minki, ukazane są jeszcze przeżycia esesmana, który wykonywał setki egzekucji...
Autorka obrazuje życie w Łodzi, w której sama mieszkam na co dzień. Doskonale opisane są tutaj ulice oraz dzielnice (co ciekawe i za czasów getta Bałuty słynęły ze swej nieprzewidywalności ;P)
Jeśli miałabym porównać tę książkę z dziełem Bena Eltona, powieść Jodi Picoult wygrywa. Dlaczego? Jest niezwykle emocjonalna, druzgocąca. I nie ma tu bohaterów wyłącznie białych lub czarnych. W każdym dobrym człowieku czai się zło, zatem czy w esesmanie nie może być odrobiny dobra?
Zaskakujący finał jak i sam pomysł na fabułę. Polecam!
Reasumując nie polecam nikomu tej książki. Zraziłam się do autorki na tyle, że przez długi czas nie tknę się jej ani jednej powieści. Po prostu nie będę w stanie. Za dużo historii, za dużo centralnie wszystkiego. Nuda, nuda, nuda. Nic więcej. Zapewne w dniu publikacji recenzji książkę będę pamiętać jak przez mgłę. Nie czytajcie jej, chyba, że chcecie się zanudzić do tego stopnia, że zacznie Was łapać drzemka - jak mawia moja Mama.
W całości do przeczytania na: http://tylkomagiaslowa.blogspot.com/2016/02/rozgrzebany-watek-holocaustu.html
Jedna z najlepszych powieści autorki. Z mocno osadzonym polskim wątkiem, właściwie czułam się jakbym czytała polską powieść. Narracja toczy się dwutorowo. Współcześnie, kiedy to amerykanka Sade Singer poznaje w grupie wsparcia staruszka i zaprzyjaźnia się z nim. Mężczyzna ma do niej nietypową prośbę - chce, by pomogła mu umrzeć, bo w przeszłości był nazistą i zabijał niewinnych ludzi.
Drugą narratorką jest Minka - babcia Sage, polska żydówka, dzięki której przenosimy się w czasy II wojny światowej i poznajemy tragiczne losy rodziny i przyjaciół Minki.
Niesamowita opowieść o żydowskiej rodzinie. Główna bohaterka, Sage piekarz, ateistka, samotniczka, poznaje starszego pana Josefa. Josefa przyznaje się jej do bycia w przeszłości nazistą i prosi ją o pomoc w zakończeniu życia. Ten fragment historii jest ciekawy, ale w porównaniu do historii babci Sage - Minki, to drobnostka. Starsza pani po raz pierwszy w życiu opowiada swoje przeżycia z czasów II wojny światowej. Życie w gettcie, obóz w Auschwitz, ucieczkę i wyzwolenie. Niewiarygodna historia, napisana w taki sposób, że nie można się od niej oderwać. Ciekawe zakończenie to dodatkowy plus. Polecam!
Po raz pierwszy wpadła mi w ręce powieść Jodi Picoult i jestem pod wrażeniem.
Piękna, pełna mądrości książka. Polecam.
" To, co zostało" jest książką, która poruszy serce czytelnika, szczególnie polskiego czytelnika. W żadnym z podręczników do historii nie ma w taki sposób przedstawionych wydarzeń z tamtych lat. Powieść jest dość obszerna, ale w tym wypadku jest to dużą zaletą. Akcja toczy się szybko, zwięźle bez zbędnych ozdobników...Dialogi są konstruktywne, nie nudzą czytelnika przeciągłą formą. Powieść dopracowana jest w najmniejszym szczególe.
Postać Josefa Webera może dużo uświadomić ludziom, że zbrodnie popełniane na ludzkości są czymś najgorszym co może się przytrafić. Jak się okazuje nawet te najbardziej przedawnione znajdą swój finał, i osoba która się jej dopuściła zostanie ukarana, bez względu na swój wiek.
Czytając książkę momentami potrzebowałam oderwania się, nie mogłam a może raczej nie byłam w stanie czytać...Jak człowiek człowiekowi mógł zgotować taki los, co trzeba mieć w sobie, żeby coś takiego w ogóle miało miejsce...Dla mnie tacy ludzie pozbawieni są jakichkolwiek uczuć. Nie ma mowy o wyrzutach sumienia...Co trzeba w sobie takiego mieć...a raczej nie mieć...
Mogę tylko sobie wyobrazić co czuli ci ludzie, patrząc na dym wydobywający się z kominów...Niewyobrażalny ból matek, żon, ojców...dzieci.
Nie jest to łatwa książka, należy się nad nią dobrze skupić, żeby cokolwiek po jej przeczytaniu w nas pozostało...
Jodi Picoult to jedna z moich ulubionych autorek. Jej powieść to nie romanse, których nie pamięta się zaraz po przeczytaniu czy komediowe powieści poprawiające humor. To głębokie, poruszające historie, które mogłoby napisać samo życie. Przyznam, że płakałam dużo czytając tę książkę. Jest ona rewelacyjna. Opisanie wojny z perspektywy oprawcy i próba poszukiwania wybaczenia dla brata-tyrana szokuje, wywołuje sprzeczne emocje i zachęca do poszukiwania prawdy o samym sobie.
Jodi Picoult już tak ma, że w swoich książkach podejmuje się niezwykle trudnych tematów. Takich, o których wszyscy boją się pisać. Jej książki z miejsca stają się bestsellerami. Wymagają od czytelnika czasu, przemyślenia pewnych spraw i wyciągnięcia wniosków. Tym razem na tapecie mamy Holocaust.
Sage Singer, żydówka, nie może dojść do siebie po śmierci mamy. Zapisuje się na terapię, gdzie spotyka miłego staruszka- Josefa. Zostaje przez niego poproszona o to, aby pomogła mu umrzeć. Skrywa on niezwykłą tajemnicę mającą dużo wspólnego z Auschwitz i mordowaniem Żydów.
Teraz to Jodi Picoult pojechała po bandzie. Nie mogę dojść do siebie po tym co przeczytałam. Mam w głowie mnóstwo myśli i zastanawiam się nad wieloma pytaniami. Czy można wybaczyć zabójstwo drugiego człowieka? A krzywdę jaka została zrobiona Żydom podczas II wojny światowej? Czy jeśli będziemy pałać nienawiścią do ludzi, którzy wykonywali wszystkie rozkazy to stajemy się tacy sami jak oni? Gdzie człowiek utracił swoje człowieczeństwo? Każdy musi się na tymi pytaniami zastanowić. Z pewnością ta książka go do tego zmusi.
Wstrząsnęła mną historia Minki- żydówki przebywającej w Auschwitz. Opisy co działo się w obozie są po prostu straszne i działają na wyobraźnię czytelnika. Nie mogę zrozumieć jak człowiek może zrobić drugiemu bliźniemu coś takiego. Jaką pogardę trzeba do niego żywić? Jodi Picoult w mistrzowski sposób podjęła temat. Zmierzyła się z nim i z pewnością wygrała.
Bardzo polubiłam główną bohaterkę Sage Singer, ponieważ w jakiś sposób sama się z nią utożsamiłam. Miała ogromne kompleksy na punkcie swojego wyglądu, które w obliczu uczuć po prostu stają się nie ważne. Zostały tutaj też wplecione elementy magii. Dzięki nim książka jeszcze mocniej chwyta za serce. Czytało mi się niesamowicie szybko, zajęła mi tylko jeden dzień, a ma prawie 560 stron. To niesamowity wynik. Dawno nic mnie tak nie wciągnęło.
Język jest prosty. Jak to u Jodi Picoult historię śledzimy z punktu widzenia kilku bohaterów co pozwala nakreślić pełniejszy obraz co tam się dzieje. Okładka jest przepiękna i bardzo wymowna.
Pisanie o ludobójstwie, Holokauście to wielkie wyzwanie dla kogoś, kto zna to tylko z opowieści innych. Realizm z jakim autorka przedstawia ówczesne czasy jest wprost namacalny (byłam niedawno w Oświęcimiu, w Auschwitz i zrobiło na mnie ogromne wrażenie) Polecam, tę książkę wszystkim, którzy chcą przybliżyć sobie historię w trochę innym, może bardziej przystępnym wydaniu.
Książka, bardzo mnie zaskoczyła. Autorka jak zawsze porusza trudne i niejednoznaczne tematy. Tym razem to Holocoust. Jak możemy ocenić oprawców, którzy nadal żyją i ukrywają się? Czy jesteśmy w stanie zrozumieć ich położenie i im wybaczyć? Jestem bardzo zadowolona, że tak "poczytna" autorka zajęła się tym tematem. Może dzięki temu obraz obozów śmierci i okrucieństwa II Wojny Światowej uchroni kolejne narody przed nieodwracalnymi skutkami wojen. Poza tym świadomość nt. temat wśród społeczeństwa państw zachodnich jest znikoma, może lektura tej książki (pomimo, że nie jest to książka historyczna) poprawi ten stan.
Szczerze mówiąc miałam nadzieję,że tak chwalona książki Pani Picoult będzie w mojej pierwszej trójce jej twórczości. Ale okazuję się,że nie... Książka dobra jak prawie każda , wciągająca , wzruszająca i trzymająca w napięciu. Ale po książce "Niewidzialny Most" zupełnie kogoś innego tematyka obozów i wojny będzie miała ogromną poprzeczkę . Tym razem P.Jodi jej nie pokonała;) Ale na pewno będę polecać książkę dalej!
Zanim sięgnęłam po książkę "To, co zostało" przeczytałam wiele opinii na jej temat. Większość sprowadzała się do tego, że to to najlepsza powieść Jodi Picoult. Nie muszę chyba dodawać, że przez to moje oczekiwania na znalezienie niezapomnianej lektury były jeszcze większe. Wszystkie pochwały i zachwyty okazały się słuszne, to najlepsza książka tej autorki jaką miałam okazję czytać. Ciekawy pomysł, kontrowersyjny temat, wyraziści bohaterowie i wciągająca fabuła. Czy można chcieć czegoś więcej podczas "leniwej niedzieli"?
Inna niż wszystkie książki tej autorki, co nie znaczy że gorsza.Opisuje okrucieństwo obozów koncentracyjnych i bezduszności ludzkiej wobec drugiego, nic nie winnego człowieka, a najbardziej dotknęła mnie bezduszność wobec bezbronnych dzieci:(
Pierwsza książka na mojej półce z wyzwaniem czytelniczym na 2014 rok. Jak zwykle z prozą z Jodi Picoult nie można rozstać się ot tak. Kontrowersyjny temat: czy są granice wybaczenia? Temat rozpatrywany z perspektywy różnych osób: Sage Singer- dziewczyny z blizną po wypadku a zarazem piekarzem; Josefa Webera- byłego nazisty w obozie koncentracyjnym, jego brata, a także babci Sage,Minki. Okazuje się, że świat nie jest jedynie czarny lub biały, ma także wiele odcieni szarości. Czy Sage przystanie na propozycję przykładnego obywatela społeczności, Josefa, by pomóc mu umrzeć? Czy po poznaniu jego przeszłości oraz historii swojej babci zgodzi się na tą "przysługę"? Książka trzyma w napięciu do końca, a zakończenie i tak zaskakuje i zmusza do refleksji. Jest też i element polski w powieści- historia upiora i jego brata, snuta przez babcię Sage..Polecam w 100%.
Jodi Picoult znana jest z podejmowania trudnych tematów, w swoich książkach zmusza czytelnika do refleksji, przedstawia problemy moralne swoich bohaterów. W "To, co zostało" autorka porusza temat II Wojny Światowej, Holocaustu i nazizmu.
Sage to młoda żydówka, od trzech lat przychodzi na spotkania dla osób pogrążonych w żałobie. Dziewczyna prowadzi samotny tryb życia, unika ludzi, pracuje jako piekarz. Na spotkaniach poznaje dziewięćdziesięcioletniego Josefa Webera. Wkrótce stają się coraz bardziej bliscy. Mężczyzna prosi, by Sage pomogła mu odejść, ta jednak nie zgadza się. Okazuje się, że ten miły starszy pan był w przeszłości esesmanem. Jak postąpi Sage?
W książce poruszonych jest wiele ważnych problemów. Powieść podzielona jest na trzy części. Pierwsza i trzecia to czasy współczesne, natomiast druga to historia babci Sage. Kobieta przeżyła Holocaust. Część druga spodobała mi się najbardziej, wzruszyła mnie, spowodowała potok łez. Autorka przedstawiła wszystko bardzo realistycznie i szczegółowo; widać, że przyłożyła się do pisania i dobrze zaznajomiła z tematem. Części opowiadające o współczesności w porównaniu z przeszłością były trochę słabsze, ale mimo wszystko przyjemnie się je czytało.
Bohaterowie są bardzo dobrze skonstruowani. Sage nie potrafiła żyć z innymi ludźmi, ciągle zasłaniała twarz włosami, bo wstydziła się swojej blizny. Miejscami bohaterka irytowała mnie. Josef natomiast sprawiał wrażenie miłego starszego pana, ale jego przeszłość okazała się przerażająca.Nie mogłam go polubić, czułam złość.
"To, co zostało" to poruszająca i dobrze dopracowana historia. Książka porusza wiele ważnych tematów, takich jak: II wojna światowa, przebaczanie, powrót do przykrych wspomnień. Powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie, wzruszyła mnie i zmusiła do refleksji. Nie jest to łatwa tematyka, ale bardzo ważna, szczególnie dla Polaków. Polecam każdemu! Jodi Picoult odwaliła kawał dobrej roboty.
kingaczyta.blogspot.com
Ta pozycja jest trochę inna od innych, które napisała Jodi Pioult. Miejscami zapominałam, że to jej książka.
Teraz trochę opowiem o fabule. Akcja książki zaczyna się w momencie gdy główna bohaterka, dwudziestokilkulatka pracująca w piekarni na spotkaniu grupy spotyka staruszka o imieniu Josef. Sage liczy, że spotkania pomogą się jej pogodzić ze śmiercią matki, Josef? nie wiem ale wydaje mi się, że przychodzi na te spotkania bo jest po prostu samotny, a może też próbuje poradzić sobie z przeszłością, o której jeszcze nikomu nie wspominał. Trudno uwierzyć, ale tych dwoje mimo kilkudziesięcioletniej różnicy wieku zostaje przyjaciółmi. Gdy już Josef wie, że może ufać Sage prosi ją o przysługę. Liczy, że Sage jako przyjaciółka pomoże mu. Mogło by się wydawać, że to nic trudnego, że dlaczego miałaby nie pomóc, ale jak zwykle jest jakieś "ale". W tym przypadku nie jest to łatwe do spełnienia bowiem Josef poprosił aby nasza bohaterka pomogła mu...umrzeć. Powiecie- jak to? no chyba się nie zgodzi?! Nic jednak nie jest tylko białe ani tylko czarne, wszystko ma inne barwy. Tak i tu Sage nie tak łatwo podjąć decyzję podczas gdy słyszy historię Josefa i powód, dla którego nie ma ochoty żyć. Właściwie też trudno powiedzieć, że nie chce żyć- mężczyzna ma 95 lat i potworne wyrzuty sumienia z powodu przeszłości i rzeczy, które w niej popełnił. Prosi też aby mu wybaczono.
Tak jak już wcześniej pisałam, książka jest po prostu niesamowita. Właśnie za takie książki uwielbiam Jodi Picoult. Potrafi zrobić z czytelnikiem tak, aby on nie mógł oderwać się od lektury, a gdy się skończy czuł niedosyt i chciał więcej.
"To, co zostało to opowieść o zbrodniach przeszłości, o obozach koncentracyjnych i sytuacji żydów podczas drugiej wojny światowej, o trudnościach w poradzeniu sobie ze śmiercią bliskiego, o związku z żonatym mężczyzną. I o miłości, takiej prawdziwej, bo Sage pozna mężczyznę, którego pokocha, ale czy będzie mogła z nim się związać?
Często piszę o okładkach książek, zwykle jest to kilka słów. Teraz też tak będzie. Okładka jest bardzo dobrze dobrana- idealnie pokazuje nieuchronny upływ czasu i sprawia, że czytelnik patrząc na nią zaczyna się nad tym zastanawiać.
,,To, co zostało" to jedna z lepszych, jeśli nie najlepszych książek Jodi Picoult. Wielowątkowość, powrót do czasów II wojny światowej, mieszanka niektórych gatunków oraz (nad)zwyczajni bohaterowie - tego nie doświadczysz w żadnej innej powieści. Historia w niej zawarta, nie ukrywajmy, jest trudna, ale jak w każdej innej książce Picoult, nie stanowi to problemu w odbiorze i lekkim przekazie. Kto poznał kiedyś tę autorkę, wie, że nie sposób oderwać się od zaczętej już historii. Tutaj, w tym tytule, występuje ta sama zaleta, w dodatku działa ze zdwojoną siłą. Dlatego nie przedłużając: gorąco zachęcam do lektury. Książka warta każdej minuty czytania. Polecam!
"Oto paradoks straty, jak coś, czego nie ma, tak bardzo może nam ciążyć"
Książka bardzo w stylu Picoult, która porusza w swoich publikacjach bardzo ważne zagadnienia i tematy. Tym razem podjęła się kwestii naprawdę ciężkiego kalibru, czyli holokaustu i problemu wybaczania.
I wszystko byłoby oki, całkiem nieźle jej poszedł ten trudny temat, gdyby nie to romansidło na końcu, nie mogła się pani powstrzymać pani autorko?? Po co to było?? w moim odbiorze strywializował on całą poprzednią jakże poważną sprawę.
Za to bardzo podoba mi się okładka, brawa dla wydawcy, jest bardzo sugestywna i taka, która pokazuje niby nic, a jednak wiele w kontekście treści książki. Jednak mimo wszystko ode mnie ocena na poziomie "dobra". Bo w tematach obozowych to i tak lepsza lektura niż ci wszyscy tatuażyści, lekarze czy inne "postacie" z AUSCHWITZ.
http://z-ksiazka-w-reku.blogspot.com/2017/11/to-co-zostao-jodi-picoult.html
„To, co zostało” to druga książka Jodi Picoult, po którą miałam okazję sięgnąć. Poprzednia - „Bez mojej zgody” podobała mi się, ale zabrakło mi w niej tego czegoś. Czy znalazłam to w „To, co zostało”?
Sage Singer jest samotną kobietą, zrozpaczoną po śmierci matki. Pewnego dnia poznaje starszego pana, ulubieńca lokalnej społeczności, emerytowanego nauczyciela, z którym się zaprzyjaźnia. Po pewnym czasie Józef ma do dziewczyny nietypową prośbę - chce, aby pomogła mu umrzeć. Wyznaje jej, że nie jest tym mężczyzną, za którego przez wiele lat się podawał i za którego uznają go inni. Mężczyzna w swym sercu skrywa straszną i druzgoczącą tajemnicę z przeszłości, która sięga II wojny światowej i masowych mordów na ludności żydowskiej. Czy Sage zgodzi się mu pomóc? Jak można wówczas oceniać jej czyn? Jako akt miłosierdzia wobec drugiego człowieka czy wymiar sprawiedliwości bezwzględnemu naziście? Czy ma do tego prawo?
Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że ta książka jest tak dobra i tak wstrząsająca. Opis fabuły zdecydowanie na to nie wskazuje. Nie sądziłam, że powieść ta tak mnie wciągnie, wzruszy i wstrząśnie. Autorka nie tylko poruszyła trudny, kontrowersyjny temat poruszając moralne aspekty, ale także ośmieliła się sięgnąć po temat drugiej wojny światowej. Muszę przyznać, że zrobiła to w bardzo prawdziwy i autentyczny sposób. Czytając opisy obozu koncentracyjnego, warunków tam panujących oraz zachowań ludzi nie raz miałam ciarki. Autorka opisuje to, jak musiała walczyć o życie swoje i innych. Walczyć o to, aby przetrwać każdy dzień, choć to nie było łatwe. Powieść jest tak bardzo pełna emocji, że czasami musiałam ją na chwilę odłożyć i zwyczajnie ochłonąć.
Bardzo polubiłam pióro Jodi Picoult. Autorka pisze w lekki i malowniczy sposób. Bohaterowie są prawdziwi i realistyczni a dialogi autentyczne i niewymuszone. Dodatkowo sam pomysł na fabułę jest nietuzinkowy i bardzo intrygujący. Ponadto porusza dość kontrowersyjny i moralny temat, który zdecydowanie zmusza do myślenia i skłania do tego, aby odpowiedzieć na pytanie „Co ja bym zrobiła na jej miejscu?”. Na plus zasługuje również zakończenie, które jest przemyślane i bardzo oryginalne! Kiedy skończyłam powieść byłam w szoku! Nigdy nie domyśliłabym się takiego finału.
Podsumowując, „To, co zostało” to bardzo dobra, mocna i wstrząsająca książka o bardzo intrygującej fabule. Sięga po temat drugiej wojny światowej, który jest tak ważny dla nas Polaków. Jestem pewna, że pozycja ta i Was poruszy do szpiku kości!
Inne książki autora
W naszym domu
0
Kiedy twoje dziecko nie jest w stanie spojrzeć ci w oczy, czy oznacza to, że jest winne najgorszej zbrodni? Nastoletni Jacob Hunt cierpi na zespół Aspergera...
Dziesiąty krąg
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
W swojej trzynastej powieści Jodi Picoult sięga mistrzostwa fabularnego, snując historię o nadopiekuńczych rodzicach, walce z demonami przeszłości i emocjonalnych...
