Wytańczyć marzenia . Historia osieroconej czarnoskórej dziewczynki, która stała się słynną primabaleriną
Elaine de Prince

Poznajcie Mabinty Bangurę. To czarnoskóra dziewczynka z wrodzoną chorobą, bielactwem, która kiedyś ośmieliła się marzyć i mieć nadzieję na lepsze jutro. W wieku kilku lat potrafiła czytać i pisać w kilku językach, ale to wszystko tylko za sprawą rodziców, którzy pokazali, że w czarnoskórym środowisku dziewczynka może posiadać coś więcej niż umiejętność usługiwania mężczyźnie. Problemy zaczęły się pojawiać kiedy w Afryce zaczęła się wojna, a ojca Mabinty zabito. Razem z matką musi przeprowadzić się do wujka, który dziewczynki wręcz nienawidzi. Kolejny cios spada na nią niedługo. Oto jej ukochana matka umiera. Teraz nie ma już nikogo, kto broniłby ją przed światem. Nikogo kto by kochał... Zostaje oddana do sierocińca razem z wieloma innymi dziećmi, które mają tam namiastkę domu. Tam była tylko numerem 27. Najmniej lubiana ze wszystkich dzieci ze względu na ogromną ciekawość i wygląd, na zawsze naznaczona traumatycznymi wspomnieniami. Pewnego dnia znajduje gazetę, na której na okładce jest baletnica. To zdjęcie pomogło przetrwać najgorsze, było uspokojeniem po oglądaniu codziennie zabitych ludzi na ulicy. I wtedy, kiedy pozornie może być tylko gorzej, staje się lepiej. Mabinty ktoś chciał zaadoptować. Przyjeżdża do Ameryki i zaczyna zupełnie nowe życie, tym razem jako Michale DePrince. Porzuca stare życie, ale jedno zostaje. Marzenie o byciu baletnicą. W nowym kraju ma większe szansę na spełnienie marzenia, ale dyskryminacja rasowa występuje wszędzie, nie tylko w balecie. Michela zaczyna walkę o swoje marzenie, ale też walczy o przetarcie drogi innym czarnoskórym dzieciom, których w balecie jest strasznie mało. Jest na tyle silna, że nie zrażają ją stereotypy, rosnąca zazdrość i jawne przejawianie niechęci w związku z jej pochodzenie. Jeśli przeżyła wojnę, to teraz nic już jej nie złamie. To nie jest książka typowo ukazująca trudne życie dzieci w Afryce. Prawdą jest, że pierwsze rozdziały ukazują życie Michaeli w Afryce. Podczas ich czytania czytelnik odczuwa swego rodzaju ból. Wojna i ciężkie życie, wtedy kilkuletniej dziewczynki opisane są z ogromną szczerością i autentycznością. Mimo to, książka jest pełna wiary, optymizmu i nadziei na uśmiech losu, na lepsze jutro. Kiedy czytałam tą książkę, odczuwałam ogromną przyjemność. Tchnęła ona we mnie nowe pokłady radości i motywacji. Jest to kolejna publikacja, która pozwala nam spojrzeć na świat oczami drugiej osoby, docenić nasze życie. Polecam, naprawdę warto!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mabinty Bangura to dziewczynka, która mieszkała w sierocińcu Sierra Leone wraz z wieloma innymi dziewczynami. Była ciemnoskóra i cierpiała na bielactwo, przez co była przez większość osób uznawana za gorszą i wybitnie nieuzdolnioną. Miała tylko jedną koleżankę, z którą dzieliła wszystkie swoje zmartwienia i troski. Jej ulubiona nauczycielka została zamordowana na jej oczach, przez co młoda dziewczynka cierpiała przez dłuższy czas. Znalazła w starej gazecie zdjęcie primabaleriny i właśnie wtedy jej życie zmieniło się i odnalazła swój życiowy cel. Wydarzenia toczyły się dalej, a Mabinty udało się wydostać z sierocińca, została zaadoptowana. Nagle wszystko stało się dla niej możliwe, choć każdy sukces i radość miało swoją cenę. Świat nie był gotowy na czarnoskórą, sławną baletnicę. Adoptowana Michaela Mabinty de Prince nigdy się poddała. Michaela opowiada w książce o swoim ciężkim i pełnym cierpienia i trudów dzieciństwie, w którym każdy dzień był rzeczą niepewną i niespodziewaną. Przytacza najtrudniejsze i najradośniejsze chwile w jej życiu oraz pokazuje, że trafiła na tą drogę przez pewien przypadek. Ukazuje swoją silną wolę i upór w dążeniu do jej celu, jakim było zostanie światowej sławy primabaleriną. Opisuje w niej swoich ciepłych i pomocnych rodziców zastępczych, którzy za wszelką cenę pragnęli jej szczęścia i radości, którą czerpała właśnie z baletu. "Spotkasz wielu zazdrosnych ludzi. Nie pozwól im cię złamać. Trzymaj głowę wysoko. Patrz przed siebie i ignoruj ich albo cię zniszczą." "Wytańczyć marzenia" ukazuje ciężką drogę bohaterki do celu i do szczęścia. Widzimy trudne chwile Michaeli, która wiele razy była na skraju wytrzymałości. Występowała kilka razy dziennie, nabywała wiele bolesnych kontuzji oraz ćwiczyła całymi dniami. Oprócz tego uczyła się w szkole lub w domu, odrabiała prace domowe oraz poświęcała czas na naukę. Była zapracowaną i pełną pasji młodą, dorastającą dziewczyną, która zawsze znajdywała czas dla ukochanej rodziny. Niestety jednak nie wszystko szło po jej myśli i w Ameryce także obecne w jej życiu było cierpienie. Rodzina de Prince jest wielkoduszna wobec młodej, cierpiącej na bielactwo Michaeli. Sama główna bohaterka wydaje się być bardzo ciepłą, miłą, zawziętą i silną osobą. Pomimo jej młodego wieku potrafiła dojść do rzeczy, z którymi problem miały nawet doświadczone tancerki. Pokazała światu, że jeśli chce, potrafi wszystko. Przekonała wszystkich, że kolor skóry nie świadczy o talencie ani o osobowości. Całość napisana jest wyśmienitym, lekkim językiem, który czyta się szybko i sprawnie. Nie są to nudne wspomnienia autorki, lecz opowieść o jej życiu poczynając od dzieciństwa w starym domu po prawej stronie. Cudowna i wzruszająca historia sukcesu. livingbooksx.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wytańczyć marzenia" to historia czarnoskórej dziewczynki Mabinty Bangury, która urodziła się w Sierra-Leone w Afryce Zachodniej i została primabaleriną - Michaelą DePrince w Stanach Zjednoczonych.
Mabinty urodziła się w kochającej rodzinie. Obydwoje rodzice umieli czytać, pisać i uczyli tego córkę. Dziewczynka chorowała na bielactwo i plamy na jej skórze odstraszały dzieci z wioski. Nie chciały się z nią bawić, więc siedziała samotnie przed domem i rozmyślała lub pisała. Od 1991 roku w kraju trwała wojna domowa. Rebelianci zabili ojca Mabinty, gdy pracował w kopalni diamentów, a wkrótce zmarła też jej mama na gorączkę Lassa. Wuj oddał dziewczynkę do sierocińca, gdzie spała na macie położonej na gołej ziemi i dostawała odrobinę jedzenia. Było to jednak lepsze miejsce niż dom wuja, który ją bił i głodził. Rozpacz  małej dziewczynki, która nagle straciła ukochanych, troskliwych rodziców i znalazła się sama w sierocińcu wkrótce pogłębiła się, gdy na jej oczach zamordowano ukochaną nauczycielkę będącą w ciąży. 
Los się jednak uśmiechnął do dziewczynki. Czteroletnia Mabinty i jej przyjaciółka z sierocińca zostały adoptowane przez rodzinę ze Stanów Zjednoczonych. Malutkie dziewczynki szybko nawiązały nić porozumienia z nowymi rodzicami, a szczególnie matką.
,,W Afryce kobiety trzymają się razem, a mężczyźni zajmują się swoimi sprawami. Dla dziewczynki matka zawsze pozostaje największym wzorem, przyjaciółką i doradcą. Przypuszczam, że to dlatego od początku poczułam szczególną więź właśnie z moją nową matką."
Dzieci długo wychodziły z traumy jaką przeżyły podczas wojny domowej w Afryce. Bały się, że rebelianci pojawią się za nimi także w Ameryce i będą zostawiać okaleczone ciała na ulicach. Już samo ubranie mężczyzny w moro lub podniesiony głos wyrażający złość, czy też radość powodował, że dziewczynki piszczały i uciekały w poszukiwaniu kryjówki.
Mabinty jeszcze przebywając w sierocińcu znalazła na ulicy starą gazetę z baleriną na okładce. Była oczarowana kobietą na zdjęciu i wtedy pojawiło się jej wielkie marzenie, by tańczyć w balecie. Balet stał się jej wielką miłością i dzięki adopcyjnej rodzinie wspinała się po kolejnych stopniach kariery, by ostatecznie zostać profesjonalną baleriną. W świecie baletu niezwykle trudno znaleźć ,,czarne baleriny", tym bardziej widać jak wiele wysiłku musiała włożyć w zostanie primabaleriną. Jej dziecięce marzenie spełniło się dzięki temu, że otrzymała wsparcie kochającej rodziny i ciężko pracowała podczas zajęć.
,,To nadzieja pozwoliła mi przetrwać w Afryce, mierząc się ze zmęczeniem, z głodem, bólem i ogromnym niebezpieczeństwem. To nadzieja sprawiła, że ośmieliłam się marzyć, i to nadzieja pomogła mi spełnić te marzenia."
,,Wytańczyć marzenia" to przejmująca i prawdziwa opowieść o dziecięcej woli walki, by przeżyć w trudnych warunkach. Pokazuje, że zawsze trzeba mieć nadzieję i dążyć do spełnienia swoich marzeń. Pomimo traumatycznych przeżyć w dzieciństwie Mabinty wyrosła na mądrą, optymistyczną kobietę, która wie czego chce i osiąga sukces w ukochanym balecie. Trzeba podkreślić, że nie miałaby takiej szansy, gdyby nie szlachetni i bezinteresowni ludzie, którzy wyciągnęli do niej pomocną dłoń-adopcyjni rodzice Elaine i Charles DePrince oraz papa Andrew, opiekun w sierocińcu, który udzielił jej schronienia.Warto poznać historię Michaeli De Prince-czarnoskórej baleriny.http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ile razy zadawaliście sobie pytanie: moje marzenie jest nierealne? Ile razy porzucaliście je, bo nie starczyło już siły by je spełniać, a nawet nie zaczynaliście działać, bo kosztowało was za dużo zachodu? Ja miałam tak wiele razy. Nie zliczę ile drobnych bądź większych pragnień porzuciłam, znajdując lepsze lub gorsze wytłumaczenie. Całkiem inaczej sprawa przedstawia się w przypadku Michaeli, bohaterki ,,Wytańczyć marzenia". Mabinty, bo tak pierwotnie brzmiało imię Michaeli, miała nieszczęście przyjść na świat podczas trwania wojny domowej w Sierra Leone. Te niespokojne czasy dostarczyły jej samych cierpień: straty najbliższych, braku miłości, poznania śmierci i okrucieństwa. Szczęściem w nieszczęściu, Mabinty została oddana przez okrutnego wujka do sierocińca, a ten krok umożliwił jej zmianę dotychczasowego życia i opuszczenie Afryki. Zanim jej się to udało dziewczynka musiała zmagać się z prześladowaniem i wyszydzaniem z powodu bielactwa oraz uporać się sytuacją, której była świadkiem - ciężarna nauczycielka została na jej oczach zamordowana przez okrutnych rebeliantów. To właśnie wtedy w ręce Mabinty wpadł (i to dosłownie) kolorowy magazyn przedstawiający zdjęcie primabaleriny. Od tamtej chwili dziewczynka marzyła, by w przyszłości zostać tancerką. Już w Ameryce Michaela, dzięki pomocy i życzliwości przybranych rodziców, zaczęła realizować swoje największe marzenie. Jej trud został okupiony brakiem czasu, hektolitrami potu i niewyobrażalnym wręcz wysiłkiem oraz niezliczonymi kontuzjami. Efekt jest jednak jednoznaczny i niepodważalny - Michaela de Prince jest dzisiaj jedną z najlepszych i najbardziej rozpoznawalnych tancerek baletowych, która mimo uprzedzeń na tle rasowym, na swój splendor ciężko zapracowała i z całą pewnością, na niego zasługuje. Historia Michaeli zwraca uwagę na wiele ważnych życiowych aspektów. Przede wszystkim uderza wola walki dziewczyny i jej niezachwiane poczucie, że balet jest tym, co kocha i dzięki czemu się realizuje. Nawet w Afryce, kiedy Michaela nie miała pojęcia czym są tutu i pointy, marzyła i starała się swe pragnienia urzeczywistnić. Podziwiam bohaterkę za jej upór i determinację. Za to, że nigdy się nie poddała i nie dała zaklasyfikować jako biedne, głodujące dziecko, cierpiące na bielactwo. Michaela ukazała swym dotychczasowym życiorysem, że każde, nawet najbardziej nieprawdopodobne marzenie, może się spełnić i każdy na jego realizację zasługuje. Książka Wytańczyć marzenia zwróciła też moją uwagę na inny, niezwykle frapujący i dość delikatny aspekt, jakim jest adopcja afrykańskich dzieci. Do tej pory tkwiłam w przekonaniu, że polskie sierocińce są tak przepełnione, że warto dać szansę najpierw swoim krajanom i tylko dla polskich dzieci stworzyć dom. Wstyd mi za takie podejście i myśli po przeczytaniu o ogromie cierpień, jakiego doświadczają afrykańskie dzieci. Żadne i podkreślam to z całą stanowczością, żadne dziecko nie zasługuje na głód, brak odpowiednich warunków sanitarnych, czy też oglądanie porzuconych ciał z odrąbanymi kończynami. Szczęściem znajdują się ludzie, którzy chcą stworzyć dla takich maluchów ciepły, rodzinny dom, w którym znowu, jeśli nie po raz pierwszy, poczują się bezpieczne. ,,Wytańczyć marzenia" nie jest sztampową historią ukazującą przejście od tzw. pucybuta do milionera. Autobiografię Michaeli de Prince czyta się z zapartym tchem już od pierwszej strony. Przedstawiona w niej historia jest niewiarygodna, a przez to niezwykle prawdziwa. Co jednak jest w niej najważniejsze, daje nadzieje na lepsze jutro i podkreśla, że warto marzyć, bo jak powiedział kiedyś Rysiek Riedel: ,,człowiek, który przestaje marzyć, umiera."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wytańczyć marzenia to nie książka, to czyjeś życie, opowiedziane pięknymi słowami. Pokazuje nam, że po każdej burzy wychodzi słońce. Uświadamia nam to, że często przejmujemy się błahostkami, a gdzieś tam w równoległym świecie odgrywają się prawdziwe dramaty. Warto znaleźć czas na tę pozycję, poczuć ją całym sobą i wyciągnąć z niej wnioski. Ta historia to oczyszczenie dla duszy. Polecam. Więcej-> http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2016/02/przedpremierowa-dawka-emocji.html#disqus_thread

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"To nadzieja sprawiła, że ośmieliłam się marzyć, i to nadzieja pomogła mi spełnić te marzenia." Wspaniała książka, urzekająca swoją prawdziwością i szczerością, jednocześnie przekazująca czytelnikowi ogromne pokłady optymizmu, nadziei na uśmiech losu, a także wiarę we własne siły i możliwości w walce o spełnianie marzeń. Biografię czyta się z wielkim zainteresowaniem, ciepła i wciągająca narracja, dynamiczna akcja, pojawia się wiele interesujących osób, zaskakujących splotów wydarzeń, przypadkowych zrządzeń losu. Bardzo wzruszająca historia Mabinty Bangura, uświadamiająca nam jak dramatyczne przeżycia z dzieciństwa wpływają na postrzeganie rzeczywistości i kształtowanie charakteru człowieka. To mocno chwytająca za serce opowieść o krętej drodze od wojennej sieroty do gwiazdy baletu, ale również gorący apel i zwrócenie uwagi na sytuację setek tysięcy afrykańskich dzieci, żyjących w tragicznych warunkach, pozbawionych rodzin, jedzenia, ubrań, możliwości nauki, dla których kolorowe zdjęcie z magazynu staje się symbolem upragnionego, lecz niedostępnego świata. Wydawałoby się, że osierocona w tragicznych okolicznościach, czarnoskóra dziewczynka, dotknięta chorobą zwaną bielactwem, nie ma już szans na udane i szczęśliwe życie. Skazana jest na nieprzychylność ludzi, przebywanie w obskurnym sierocińcu, nieustanną walkę o przetrwanie w okrutnym świecie, wypełnionym przerażającym obliczem wojny domowej. Jednak Mabinta głęboko wierzy, że kiedyś będzie mogła tańczyć, marząc o balecie znajduje antidotum na ciemne barwy życia. Ma zaledwie cztery lata, ale już doskonale wie, co pragnie robić w przyszłości, to bardzo bystra, dumna i obdarzona wielką wyobraźnią osóbka. Szczęśliwie, zostaje adoptowana przez parę ze Stanów Zjednoczonych. Nową rodzinę wypełniają mądrość, zrozumienie, akceptacja i miłość, a to pomaga w stopniowym zabliźnianiu się ran duszy. Teraz już jako Michaela dePrince, rozwija taneczną pasję, uczy się i uczęszcza na dodatkowe zajęcia. Śledzimy jak silną wolą i mocnym trwaniem przy swoich postanowieniach, dziewczyna pnie się po szczeblach baletowej kariery. Coraz mocniej jest zafascynowana i zauroczona baletem, podziwiamy jak doskonale odnajduje się na scenie. Nie zrażają ją zazdrość, stereotypy, ani rasowa nietolerancja, z którymi często styka się, także w baletowym środowisku, pokazuje jak sobie z tym radzić i dystansować się emocjonalnie. Dla Michaeli to właśnie taniec jest synonimem szczęścia, a o szczęście trzeba z całą stanowczością i determinacją walczyć, zawsze wzniecać w sobie płomień nadziei. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno wierzyć w siłę marzeń, gdy nad głowami słychać wystrzały, gdy codziennie ogląda się czyjąś śmierć. Jednak to nadzieja umiera ostatnia, mimo przeciwności… Od dziecka interesuję się baletem. Pamiętam te niezdarne momenty, gdy naśladowałam słynne baleriny i hasałam po pokoju ubrana w różową spódniczkę. Moja fascynacja wzięła się od „Dziadka do orzechów” — całkiem klasycznie. Z racji tego nieprzemijającego uczucia postanowiłam przeczytać właśnie taką książkę. W pierwszej chwili sądziłam, że to fikcja literacka, bo nie skojarzyłam nazwiska autorek. Już po kilku stronach wiedziałam, że to ta słynna Michaela DePrince! Troszkę o niej słyszałam, ale kompletnie nie powiązałam faktów. Patrząc na okładkę pomyślałam, że tancerka wygląda niczym obsypana brokatem. I ten ładny, szczery uśmiech… A treść jest równocześnie ciężka i pokrzepiająca. To była mocna lektura, ale też sprawiająca, że otwierałam szeroko oczy, z niedowierzania. I przyznam, iż uroniłam kilka łez wzruszenia. A historia Michaeli długo siedziała mi w głowie. Do tego stopnia, że nabrałam ochoty, aby poczytać o niej więcej. Mabinty Bangura jest jeszcze kilkuletnim dzieckiem, gdy traci ukochanych rodziców. Żyje w przerażającym Sierra Leone, gdzie wojna to codzienność. Dziewczynka trafia do sierocińca, gdzie posyła ją okrutny wuj. Mabinty musi szybko dorosnąć, ale mimo rozpaczy umie znaleźć przyjaciół i kilka dobrych chwil. Nie załamuje się, a pokrzepia ją znaleziona przypadkowo okładka ze starego magazynu. Znajduje się na niej zdjęcie pięknej baletnicy, która z gracją zastyga w tanecznej pozie. Mabinty strzeże tego kawałka papieru niczym skarbu, a jeszcze nie wie, że wkrótce jej los się odmieni… Książka Michaeli nie jest typową autobiografią. Momentami przecierałam oczy ze zdumienia nie mogąc pojąć, że jakiekolwiek dziecko na świecie może przejść przez taki ogrom cierpienia. Jak można łatwo się domyślić, historia Michaeli ma szczęśliwe zakończenie — zaadoptowana przez parę Amerykanów wydostała się ze Sierra Leone i rozpoczęła nowe życie. Jednak i w Stanach Zjednoczonych trafiała na kłopoty, gdy spotykał ją rasizm. Społeczeństwo jest przyzwyczajone do białych baletnic, filigranowych i kruchych. Przez lata wmawiano Michaeli, że nic nie osiągnie, bo „jest źle zbudowana, Murzynki tak mają”. Czytałam te słowa z prawdziwą złością. Ten, kto tak twierdzi chyba nigdy nie widział tańczącej DePrince albo Misty Copeland. Jasne miejsca, które widziałam na okładce nie są brokatem. To bielactwo, choroba sprawiająca, że skóra pokrywa się białymi plamami. Na takie właśnie schorzenie cierpi Michaela — życie jej nie oszczędza. Kolejny powód wzbudzający kompleksy i odczucie poniżenia. Bardzo poruszyła mnie ta historia, bo trudno czytać o tym, że kogoś spotyka aż tyle nieszczęść. Na szczęście drugoplanową rolę gra kobieta-anioł, czyli adopcyjna mama Michaeli. Wspaniała osoba, która ma w sobie wiele mądrości życiowej. Pomogła córce w napisaniu tej książki i ciągle czuć jej uspokajający cień. W „Wytańczyć marzenia” na pewno nie ma przerostu formy nad treścią. Książka jest napisana bardzo przystępnym językiem. Często ta prostota jest wręcz rozbrajająca, gdy trafia się na fragment opowiadający o brutalnej śmierci nauczycielki. Dlatego czuć w tym siłę prawdy. Zero ubarwień, niepotrzebnych ozdobników. Smutna i sucha rzeczywistość. To nie jest gruba pozycja, pochłonęłam ją w ciągu dnia, tak byłam ciekawa dalszych przygód Michaeli, zwanej wcześniej Mabinty. Rozdziały są krótkie, więc kończy się na tym, że obiecujemy sobie „tylko jeden”, a w efekcie czytamy całą książkę. DePrince to młoda dziewczyna, ledwo dwudziestoletnia. Jednak przekazuje tyle optymizmu, radości i konsekwencji, że można się od niej wiele nauczyć. „Wytańczyć marzenia” nie jest klasyczną autobiografią. Będę wracała do tej pozycji wielokrotnie. Zawsze, gdy znajdę się w trudnej sytuacji, na zakręcie. Wówczas przypomnę sobie pokrzepiające słowa Michaeli DePrince i jeszcze raz zachwycę się drogą, którą przeszła. Ta dziewczyna jest absolutnie skazana na sukces!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest pewną formą pamiętnika, czytając historię bohaterki, która dziś przekroczyła ledwie dwudziesty rok życia, zastanawiałam się nad wieloma zbiegami okoliczności i życiowemu szczęściu dziewczyny, ale jednocześnie próbowałam zrozumieć ogrom zła, który Michaela przeżyła jako kilkuletnie dziecko i który przeżywało w ówczesnych latach całe społeczeństwo Sierra Leone. 
Historia jest pisana prostym i bardzo zrozumiałym językiem, ale jednocześnie nie jest toporna. Podczas lektury pojawiają się przemyślenia bohaterki na temat swojego życia, na temat podejścia innych ludzi i kwestie społeczne, jak choćby kolor skóry, który bardzo szybko odkryła przybywając do Ameryki.  Michaela miała dużo szczęścia, po pierwsze rodząc się w takiej rodzinie, tym bardziej że miała porównanie do rodziny swojego wuja, a po drugie trafiając do amerykańskiej rodziny, która tak bardzo pomogła jej w życiu. Zarówno matka jak i ojciec bardzo mocno wpłynęli na dziewczynę i jej siostry. Nie tylko adoptowali je zmieniając ich smutne życie, pomogli odkryć radość, ale także zrobili wszystko, żeby dziewczyny rozwijały swoje, nierzadko bardzo kosztowne, pasje. Bardzo wyraźnie na kartach tej książki można wyczytać wielką miłość i wdzięczność Michaeli do rodziców, którzy pomogli jej w każdy możliwy sposób.  Michaela i jej siostry jeszcze długo po przybyciu do Stanów musiały zwalczać liczne traumy, niektóre z nich zostały z nimi do dziś. Niestety sytuacje, których były świadkami w rodzinnym kraju zmieniły ich psychikę. 
Gdzieś w połowie książki bohaterka coraz większą wagę zaczyna zwracać na balet. Jej marzenie z ogarniętego wojną kraju spełnia się zaraz po przybyciu do USA. Rodzice zapisują ją do szkoły baletowej, która wymaga dużo samodyscypliny, treningów i wyrzeczeń, ale która sprawia bardzo dużo radości Michaeli. Dziewczyna z roku na rok staje się coraz lepsza, marzy o profesjonalnym balecie i coraz bardziej widzi problem swojego koloru skóry. Okazuje się bowiem, że czarnoskórych balerin jest niesamowicie mało, praktycznie nie występują w klasycznym balecie, o którym marzy bohaterka.  Lata ciężkiej pracy okazały się owocne, otrzymała liczne stypendia dzięki którym mogła się uczyć tańca, a potem zaczęła tańczyć w Holenderskim Balecie Narodowym. Ta młoda dziewczyna ma przed sobą wspaniałą przyszłość, której początków nigdy nie podejrzewała biedna sierota z ogarniętego wojną afrykańskiego kraju. Książka napisana przez Michaelę razem mamą niesie ze sobą bardzo duże pokłady emocji. Pozwala chociaż odrobinę poznać przerażające sceny z wojny domowej w Sierra Leone, widzianej oczami dziecka, a także zobaczyć pasję przyszłej baleriny, jej dążenie do spełnienia swojego marzenia, przy bardzo dużej pomocy kochającej rodziny. "Wytańczyć marzenia" to wartościowa lektura, która daje dużo do myślenia i odkrywa przed nami kolejne, nieznane dotąd, zakątki świata. Sięgnijcie i poznajcie historię Mabinty Bangura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Biografie mają to do siebie, że jako książki pisane z perspektywy czasu, są mocno bezosobowe, jak kronika klasowa w drugiej klasie szkoły podstawowej. "Wytańczyć marzenia" miało dokładnie ten sam mankament, co cechuje inne biografie, ale historia zawarta w tej powieści ma w sobie coś niesamowitego. Mimo nieznanych mi terminów baletowych chłonęłam tą książkę całą sobą. Jest to pozycja, którą trzeba znać, zwłaszcza jeśli temat dyskryminacji rasowej jest czytelnikowi szczególnie bliski. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)