Opowiem o niej
Jolanta Guse

"Jednak najważniejsze jest, żebyś wszystko, co będziesz w życiu robić, robiła z sercem! I nigdy nie wstydź się okazywania uczuć." Bardzo ciepła, wzruszająca, przepełniona nadzieją i miłością opowieść o losach trzech pokoleń kobiet. W książce zaczytujemy się niemal natychmiast, z uwagą śledzimy różne scenariusze życia napisane przez historyczne uwarunkowania, współzależności z bliskimi i bolesne decyzje. Doskonale widzimy jak na przestrzeni dziesiątków lat, od drugiej wojny światowej do czasów współczesnych, zmieniało się społeczeństwo, zasady, normy i przyjęte wzorce zachowań, a także możliwości samorozwoju kobiet. Dostrzegamy ogromny wpływ na osobiste życie otaczającej nas rzeczywistości, dokonywane wybory i możliwości wykorzystania szans danych od losu. Czujemy atmosferę opisywanych czasów, ograniczeń lub swobody, poczucia bycia kimś gorszym lub lepszym, zabieranych przywilejów lub korzystania z nich w pełnym wymiarze. Róża, przedstawicielka pokolenia dotkniętego tragediami wojennymi, zmuszona do odnalezienia się w warunkach odmiennych od przedwojennych, tęskni za pełną rodziną, całym sercem oddana jest córce i wnuczce, stara się przekazać jak najwięcej mądrości życiowych, wypełnić życie bliskich szczęściem, stworzyć im możliwości osiągania własnych dróg spełnienia. Helena, artystyczna dusza, dla której teatr staje się największą wartością w życiu, bez niego nie potrafi funkcjonować, to kwintesencja poczucia jej własnej wartości, samorealizacji, spełnienia potrzeby bycia sławną i podziwianą, na życie patrzy z perspektywy osobistych potrzeb i wymagań, bez względu na uczucia innych realizuje pragnienia i marzenia o karierze. Gloria, żyje z bolesną świadomością odtrącenia przez rodziców, nieustannie poszukuje własnej tożsamości, głęboko wierzy w rodzinne wartości i stara się żyć w zgodzie z nimi, walczy o dobro swoich synów, redefiniuje przekonania o prawie każdego do pozostawania sobą. Kobiety noszą w sercu głębokie rany, dotknięte przez los za wszelką cenę starają się, każda na swój sposób, dotrzeć do źródeł zrozumienia, akceptacji, miłości i szczęścia. W większym lub mniejszym stopniu pogubiły się, zatraciły cząstkę własnego ja, nie będąc dumnymi z niektórych swoich postaw i zachować, starają się uciszyć wyrzuty sumienia i znaleźć sposób na naprawienie wyrządzonych innym krzywd. Wbrew pozorom, babcię, córkę i wnuczkę łączy bardzo wiele, nie tylko więzi rodzinne, ale również wewnętrzna siła, determinacja w realizowaniu zamierzeń, walka o własne przekonania, odnalezienie siebie i swojego miejsca na ziemi. Bohaterki powieści bardzo przekonują złożoną osobowością i autentycznością, to prawdziwe kobiety, reprezentantki swoich pokoleń. Płynnie zazębiające się wątki i sposób ich zamknięcia, malowniczo opisane uczucia, uchwycone najbardziej wrażliwe barwy duszy, podkreślone znaczenie najcenniejszych ludzkich wartości, to bardzo mocne walory powieści. Książka wciągnęła mnie, poczułam żal, że to już koniec opowieści o tych z jednej strony niesamowitych a z drugiej całkiem zwyczajnych kobietach, w których wiele możemy dostrzec nas samych. bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia tej książki toczy się wokół babci (Róża), matki (Helena) i córki (Gloria). Porusza takie wątki, jak miłość, strata ukochanej osoby, kariera, odtrącenie dziecka przez własną matkę, cierpienie ale również i radość. Ukazuje nam jak wyglądało życie dawniej. Babcia Róża to niezwykle ciepła osoba, która całą swą miłość przelała na wnuczkę. Czytając książkę niejednokrotnie czułam silną więź z tą osobą. Poniekąd miałam wrażenie jakby to moja babcia opowiadała mi o swoich starych czasach i zalało mnie czucie gorąca na sercu. Moja babcia przeżyła w swoim życiu wiele, straciła rodziców w wieku 9 lat, którzy zostali zamordowani. A mimo wszystko tak samo jak Róża potrafiła podnieść się i iść twardo przez życie, choć wspomnienia towarzyszyły jej na każdym kroku. Doskonale rozumiałam, że wspominanie o swej przeszłości, nie jest najmilszą rzeczą, ponieważ przywołuje bolesne wspomnienia o których wolałoby się czasem zapomnieć. Nie chciała powracać do tamtych tragicznych lat i opowiadać małej dziewczynce o wieloletniej nostalgii za utraconym domem i tęsknocie za ojczyzną, którą znała tylko z opowieści rodziców i braci. Przykre jest jednak w świecie to, że niektórzy ludzie są tak zaślepieni robieniem kariery i wspinaniem się na jej szczyt, że potrafią odtrącić własne dziecko. Choćbym nie wiadomo jak bardzo chciała to zrozumieć, to myślę, że nigdy mi się nie uda. Przez te wydarzenia postać Heleny zniechęciła mnie do siebie. Nic nie tłumaczyło jej zachowania. Podobno nie wszyscy mają instynkt macierzyński, może jest w tym jakieś ziarno prawdy. Nic nie jest w stanie cię powstrzymać. Chcesz odnieść sukces, nieważne, za jaką cenę. Postać Glorii, jest tutaj chyba najbardziej pokrzywdzona przez los. Została odtrącona, choć to nie była jej wina, bo czym może zawinić malutkie dziecko? Tym, że się urodziło? Że pokrzyżowało plany własnej matce? Zdecydowanie nie. Gloria to dziewczynka, która choć starała się to ukryć, to całe życie tęskniła za rodzicami. Dlatego całą swoją miłość przelała na swoją babcię, która była dla niej niczym matka. Myślę, że dzięki niej, potrafiła znieść wszystkie tragedie jakie ją spotkały w życiu i spróbować odnaleźć radość w życiu. Nasze ludzkie wybory, nie zawsze okazują się trafne. Często nie możemy pogodzić się z wieloma sytuacjami, które przerastają nasze oczekiwania. Często krzywdzimy przez to najbliższe nam osoby. Nie zawsze potrafimy pogodzić się z czymś, co staje się nieuniknione. Jednak życie to ciągłe wybory, a jaką ścieżkę wybierzemy, zależy tylko i wyłącznie od nas. Czasem ludzie tak bliscy sobie okazują się być do siebie nie podobni. Babka, matka, córka, trzy kobiety tak diametralnie różne, myślała. Jak to możliwe, że nie jesteśmy do siebie podobne? Glorcia jest wrażliwą, romantyczną dziewczynką. Helenka to jej przeciwieństwo. A ja?, zastanawiała się. Ja żyję przeszłością, uznała wpatrując się w zdjęcie zmarłego męża. Czytanie "Opowiem o niej" było dla mnie przyjemnością. Książka porywa w swą opowieść od początku do końca, nie chcąc nam pozwolić przerwać jej toku. To niezwykle chwytająca za serce powieść, w której każdy z nas znajdzie jakieś refleksje, refleksje dotyczące naszego życia. Myślę, że po jej przeczytaniu każdy wspomni sobie swoją babcię i swoje dotychczasowe życie. Przemyśli swoje relacje rodzinne, które jak się okazuje nie zawsze są proste i idealne. Gorąco polecam tę lekturę, przy której miło spędzicie czas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta powieść to świetna lektura, która sprawiła mi miłą czytelniczą niespodziankę. Książka opowiada o trzech kobietach, które łączą więzy krwi - babci, córce i wnuczce. Śledząc ich losy mamy okazję zagłębić się w rewelacyjną opowieść z najnowszą historię Polski w tle. To też książka o macierzyństwie i jego różnych obliczach. Róża i jej rodzice przeszli wiele, wojna ograbiła ich z majątku. Córce Różny przyszło żyć już w innej rzeczywistości - pozornie wolnej. Jednak jabłko padło daleko od jabłoni. Helena okazała się inną osobą niż jej matka. Marzącą o tym, by stanąć na deskach teatru i grać. A aktorstwo miało stać się całym jej życiem. Romans mający otworzyć jej drogę ku wielkiej sławie i międzynarodowym występom odmienił jej los. Skończył się szybko i boleśnie. I coś po nim pozostało - małe dziecko. Niechciane i nieplanowane. Komplikujące życie. Gloria nie miała łatwego dzieciństwa i kochającego domu. Jak potoczyły się losy tych kobiet? Zajrzyjcie do lektury... Dla mnie okazała się ona prawdziwym strzałem w dziesiątkę. Powieścią, która mocno wcisnęła mnie w fotel. Książką mocno okraszoną emocjami i zwyczajnym życiem, które bywa skomplikowane. I przez los i przez nas samych. W treści poruszona jest niezwykle ważna kwestia - problem macierzyństwa. Czy wszystkie kobiety mają predyspozycje by być dobrą mamą? I życie i fabuła powieści Jolanty Guse pokazują, że nie. Do macierzyństwa trzeba dojrzeć, dorosnąć i być gotowym. Inaczej bywa ono udręką. Brzemieniem, które czasem trudno nieść. I nie jest miło ani dziecku ani jego rodzicielce. Na szczęście w powieści pojawia się doskonała babcia, ale i tak Glorii bywa smutno, trudno i źle. Czy można krytykować Helenę? To już dylemat trudny do rozwiązania. Powinna być odpowiedzialna za swoje czyny, powinna myśleć co robi i jakie mogą być tego konsekwencje. Może i ma ona na swoją obronę jakieś swoje racje, ale jak pokazuje powieść nic na siłę w sferze uczuć nie da się zrobić. Co jeszcze urzekło mnie w tej lekturze to splecenie losów bohaterów z historią Polski. Związanie z wydarzeniami, które częściowo pamiętam z dzieciństwa. Właśnie m.in. dzięki książce takiej jak ta lepiej rozumiem to co działo się pod koniec XX wieku w naszym kraju. Podręczniki historyczne podają suche fakty, autorka wskazuje jak polityka wpływała na rodziny, na małżeństwa, na życie tych, którzy chcieli walczyć o lepszą przyszłość dla swoich dzieci. To była zajmująca, ciekawa i przyjemna lektura. To książka, która zostawiła po sobie pewien ślad w mojej czytelniczej duszy, która zaintrygowała mnie i którą polecam tym, którzy gustują w dobrej polskiej prozie obyczajowej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)