Ostatnia wieczerza
Rachel Cusk

Czasem trzeba wyruszyć w podróż, żeby coś odnaleźć – najpiękniejsze zakątki Toscanii, bogactwo włoskiej kultury i… samą siebie

Włoska przygoda Rachel Cusk w nowej powieści "Ostatnia wieczerza" od 24 października w księgarniach

Rachel Cusk, znana brytyjska autorka kilku świetnie przyjętych przez krytykę książek, między innymi Arlington Park, wiodąca do tej pory ustabilizowane życie u boku męża i dwóch córek, postanawia pewnego dnia porzucić dotychczasową, uporządkowaną i przenieść się do Toscanii. Podróż jawi jej się jako wielka przygoda, w trakcie której spędzi z rodziną kilka tygodni w wynajętym domu w toskańskiej Garfagnani, zwiedzając po drodze Asyż, Arezzo, Neapolo, Pompeje, Florencję i Rzym.

To bardzo osobista książka Cusk, pisarka nie boi się pokazać czytelnikom jako osoba niepewna, z trudem godząca role matki, żony i artystki – pisarki. Podróż do Włoch i obcowanie z obrazami włoskich mistrzów pozwoliło jej uporządkować świat, odpowiedzieć w sposób zadowalający na pytanie, czy sztuka jest w stanie wyzwolić ją od przeciętności i przyziemnych spraw. Cusk w tej podróży nie tylko na nowo określiła się jako artystka, ale też odkryła ponownie radość z bycia matką i obcowania z rodziną.

(Fragment powieści) Długo oglądam ten obraz. Usiłuję go zrozumieć. Usiłuję zrozumieć różnicę między ludźmi otaczającymi Jezusa u szczytu stołu a tymi, którzy siedzą przy drugim krańcu, bliżej nas. Im bliżej nas siedzą, tym mniejszą zwracają na niego uwagę. Przy tym bliższym krańcu jest piękniej; wszystko jest bogatsze i żywsze. U szczytu stołu Jezus nachyla się i wkłada kawałek chleba do ust brodatego Piotra, a Piotr żarliwie ujmuje jego dłonie. To też jest moment życia w tej malowanej scenie. Nie wątpię, że Tintoretto sam w nie wierzył. Jednak rzeczywistość mężczyzny w purpurowym płaszczu, którego dłoń spoczywa na dzbanie wina, jest mocniejsza. Percepcja jest silniejsza niż wiara, przynajmniej w przypadku artysty, który tak wielką chwałę widzi w najzwyklejszych rzeczach. Pod tym względem artysta jest Bogiem. A dopraszamy się od niego dziwnego dowodu, my, którzy tak się przejmujemy własną śmiertelnością i wiemy, że sami też spożyjemy kiedyś ostatnią wieczerzę. Chcemy, żeby doceniona została jej chwała. Chcemy wiedzieć, że życie faktycznie było tym, na co wyglądało. W drodze powrotnej w pociągu znajdujemy w torbie przewodnik i odkrywamy, że nie zobaczyliśmy prawie żadnego z zabytków, którymi szczyci się Lukka, ani Muzeum Narodowego, ani Villi Guinigi, ani ołtarzy Filippina Lippi, ani płaskorzeźb della Quercii. Dziewczynki siedzą spokojnie przy oknie, oglądają swoje pamiątki. Później nauczymy się filetować włoskie miasta z dzieł sztuki z bezwzględną biegłością angielskiego arystokraty, który oddziela mięso soli od ości. Nie znamy jeszcze głodu, który nami zawładnie. Na razie jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani; jak wszyscy inni turyści, którzy co dzień okrążają budzące respekt mury Lukki, jesteśmy zadowoleni. Za kilka dni ruszymy na południe, do miejsca, które będzie naszym domem aż do nadejścia lata. Ciekawa jestem, co nas tam czeka. Żałuję, że nie potrafię lepiej odróżnić dobra od zła, prawdy od imitacji. Chciałabym nauczyć się czytać strukturę życia, tak jak meteorolodzy odczytują strukturę chmur, bo musi być w niej zapisana przyszłość. Gdyby tylko człowiek wiedział, gdzie szukać.

Informacje dodatkowe o Ostatnia wieczerza:

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2010-10-24
Kategoria: Literatura faktu, reportaż
ISBN: 9788308045275
Liczba stron: 316