Inne wydania:
Niezwykła opowieść o przyjaźni i marzeniach, o miłości i wojnie, o szaleństwach i pięknie. Historia młodego człowieka, któremu obsesyjna miłość do ptaków umożliwia ucieczkę od ponurej rzeczywistości.
Informacje dodatkowe o Ptasiek:
Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 1978-09-14
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 320
Tytuł oryginału: Birdy
Tłumaczenie: Jolanta Kozak
Ilustracje:-
POLECANA RECENZJA
PTASIEK
Najpierw były anioły. Byłam nimi zafascynowana wręcz nieprzyzwoicie. Od aniołów szybko przeszłam do skrzydeł, a dalej - do ptaków. Na urodziny zażyczyłam sobie ptaszka, ale mama - niestety - myślała, że żartuję i nie chciała wręczyć mi klatki z fruwającym stworzeniem. A mnie ptaki fascynowały jeszcze bardziej. Mimo tego, ostatnio dotarło do mnie, że oprócz części nazwiska nie mam w sobie zbyt wiele z ptaka. Co innego Ptasiek - tytułowy bohater powieści Williama Whartona.
Ptasiek uwielbia ptaki przede wszystkim za to, co mają, a czego jemu uporczywie brakuje - umiejętność lat...
więcej
Kup książkę Ptasiek
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Ptasiek - opinie o książce
Zaskakująca opowieść o radzeniu sobie z ponurą, wojenną rzeczywistości, jej następstwami. Ucieczka, męska przyjaźń, poszukiwanie.
LOT NAD PTAŚKOWYM GNIAZDEM
Czasem w literaturze tak się zdarza, że już sam debiut jakiegoś autora przechodzi do historii, stając się jego opus magnum i nigdy już niedoścignionym wzorem - jakości to, czy popularności. Podobnie było z Williamem Whartonem, którego ,,Ptasiek", nawet jeśli i pisarz stworzył potem większe dzieła, na zawsze pozostanie tą najbardziej znaną (i znaczącą) powieścią w dorobku autora.
Druga Wojna Światowa właśnie się skończyła, nie trzeba już udawać wariata, żeby dostać kategorię D, ale zamknięty w szpitalu psychiatrycznym po wojennej zawierusze Ptasiek nie udaje. A może jednak? Jego przyjaciel z dzieciństwa Al, który także trafił do szpitala - z tym, że oczekuje na operację twarzy uszkodzonej w wyniku bombardowania - stara się dotrzeć do Ptaśka i ożywić go nieco dla świata. Zaczyna więc snuć wspomnienia z życia ich obu, kiedy byli jeszcze dziećmi. Próbuje przypomnieć mu, jak wtedy było. Jak kochał ptaki, jak hodowali gołębie, jakie problemy miał z matką i jakie ciągoty ku wolności i chęci poznania jak najdogłębniej ptasich przyjaciół. I chociaż Ptasiek mimo wszystko starał się być jak inni, starał się być zwykłym dzieckiem, a potem nastolatkiem, przede wszystkim starał się zostać tym, czym marzył. Czuł bliższe powinowactwo ze skrzydlatymi stworzeniami, próbował więc ze wszystkich sił stać się ptakiem, aż w jego umyśle fikcja i rzeczywistość zaczęły splatać się w nierozerwalne jedno...
Niewiele brakowało by William Wharton dostał w roku 1980 nagrodę Pulitzera za ,,Ptaśka" właśnie. Dotarł do finału, przegrywając z Normanem Mailerem i jego ,,Pieśnią kata", ale tak czy inaczej zyskał wielkie uznanie, zdobywając jednocześnie National Book Award w kategorii Pierwsza powieść. Na tym nagrody się nie skończyły, bowiem filmowa adaptacja książki zdobyła Grand Prize na festiwalu filmowym w Cannes, ale to już inna historia. A wracając do literackiego debiutu Whartona, trzeba zaznaczyć, że nie jest to książka łatwa. Z jednej strony styl - niby potoczny, bo, jakby spisał autor słowa narratora tej opowieści, pełne wulgaryzmów i czasem zwyczajnej prostoty, a jednak trudny, ciężki i bardzo literacki. Z drugiej zaś sami bohaterowie, postacie żywe, o ciekawej psychologii, ale przy tym postacie, które ciężko jest polubić. A przecież i sama treść nie jest lekka i łatwa. To nie popowa lektura, przyjemna i szybka w odbiorze, to powieść z górnej półki, dla koneserów, nie weekendowych czytelników. Wymagająca, a jednak dająca satysfakcję. I skłaniająca do myślenia. Pod pewnymi względami podobna do ,,Lotu nad kukułczym gniazdem", choć jakże przy tym odmienna.
Poza tym to jedna z najważniejszych współczesnych powieści amerykańskich, rozliczeniowa, ale przesycona także filozofią życia pisarza. Jej popularność doprowadziła do powstania dwadzieścia lat później kontynuacji zatytułowanej ,,Al". Wszystko jednak zaczęło się tu, od ,,Ptaśka" i powieść tą warto jest poznać.
Recenzja opublikowana na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/07/23/ptasiek-william-wharton/
"Kanarki zamknięto w klatkach, ponieważ śpiewały, a teraz śpiewają, gdyż sa zamknięte w klatkach. [...] Zastanawiam się, jaką czynność człowieka można by przyrównać do śpiewu kanarków. Chyba myślenie. Wybudowaliśmy dla siebie klatkę - cywilizację - gdyż byliśmy zdolni do myślenia, a teraz musimy myśleć, ponieważ jesteśmy zamknięci w klatce. Wiem, ze na zewnątrz jest świat prawdziwy, trzeba tylko wydostać się z klatki."
Niesamowicie odmienna książka od tych, które czytałam dotąd.
Początek był dla mnie trudny, ale późniejsze opisy życia ptaków... fenomenalne! Koniec z opisami scen wojennych to również nie moje "klimaty" ale to co pomiędzy było niesamowite, trochę nierealne.
Chciałabym zapamiętać z tej książki przede wszystkim to że "ludzie tracą w wielu rzeczach prawdziwą przyjemność przez mierzenie, obliczanie punktów, chęć wygranej."
Jedna z moich najukochańszych książek !!! Czytałam ją już kilka razy i z pewnością będę do niej wracać wiele wiele razy.
Fantastyczna pod każdym względem. Piękna historia, piękny język. Za każdym razem przenosi mnie w sam środek opisywanej historii, całkowicie odpływam. Jest w niej coś z baśni mimo iż opowiada historię zwyczajnych ludzi. Jeśli lubicie książki kompletnie inne od wszystkich to pozycja idealna.
Ciężko mi jest włożyć ją do konkretnej kategorii dlatego u mnie stoi na osobnej półce podpisanej Ptasiek :-)
Ogromnie polecam!!!
Bardzo dobra opowieść o przyjaźni. Jedna z książek, której fragmenty zawsze będę pamiętał.
Twórczość Whartona jest mi bardzo bliska. Ptasiek to książka o przyjaźni. Jest historią młodego człowieka, któremu obsesyjna miłość do ptaków umożliwia ucieczkę od ponurej rzeczywistości.
Piękna opowieść o przyjaźni, miłości, fascynacji.
Obsesja, która prowadzi do szaleństwa. Czy można zdefiniować szaleństwo? Może to metoda na radzenie sobie z trudną codziennością, może to próba wyrwania się z ram, które stworzyli najbliżsi, które buduje społeczeństwo.
Ptasiek to chłopak, który kocha ptaki do takiego stopnia, że pragnie być jednym z hodowanych przez siebie kanarków. Jedyną osobą, która akceptuje Ptaśka, jest jego przyjaciel Al. Sam musi zmierzyć się z powojenną traumą. Mimo to decyduje się na pomoc bohaterowi.
Wielowarstwowa powieść, z której każdy może wyczytać coś innego. Zachęca do dyskusji.
Gorąco polecam.
Bardzo dobrze pokazane studium wyobcowania czlowieka. Znalem swietna ekranizacja Alana Parkera,ale ksiazka jest rownie dobra i wywarła na mnie ogromne wrażenie.Jestem pewien,że w przyszłości sięgnę jeszcze po książki Williama Whartona .
No cóż. Nie przyłączę sie do zachwytów nad tą książką. Rozumiem, że o przyjaźni, dojrzewaniu, poszukiwaniu własnej tożsamości, traumach wojennych. Wiele było o tym książek zdecydowanie lepszych. To taka książka o niezgodzie (właściwie niewiadomo z jakiego powodu) na bycie tu i teraz, na bycie sobą. I to nie wojna jest tego przyczyną, jak twierdzi wielu, bo "odlot" Ptaśka zaczął się, gdy miał kilkanaście lat. Bardzo trudno mi było czytać godzinami o zwyczajach gołębi i kanarków, nic a nic mnie to nie interesuje. W ogóle ptaki są moimi najmniej ulubionymi przedstawicielami fauny. Skonfrontowanie zachwytu nad ptactwem wobec okrucieństwa wobec psów było dla mnie nie do przyjęcia. Ja wiem - ptaki symbolizują wolność, atawistyczną wręcz od zarania dziejów potrzebę latania, wzniesienia się ponad. Pewnie to nie moja potrzeba. Zachwyt nad Ptasią i miłość do Perty budziły jakiś mój wewnetrzny sprzeciw i poczucie lekkiego obrzydzenia, a niełatwo to we mnie wzbudzić. Postać Ptaśka przez całą książkę była mi obca, niewiarygodna i ani na moment nie zapałałam do niej nawet śladową sympatią. Zdecydowanie bardziej Al do mnie przemawiał. Jedyne, co w jakiejś mierze było ciekawe, to mechanizm pogłębiania sie zaburzeń Ptaśka. Chociaż jako psycholog z wykształcenia, nie zadowalam się tak prostą diagnozą przyczyny: "bo świat jest taki zły". Na pewno zapamiętam tę książkę na długo, ale tylko dlatego, że pozostanie we mnie uczucie niemalże kompletnego braku identyfikacji z jej bohaterem. Jeżeli już to bardziej podobał mi się film.
„Ptasiek” to dla mnie kultowa powieść i pierwsze spotkanie z Williamem Whartonem. Sięgnęłam po ten tytuł bardzo dawno temu, kiedy książka gościła na szczytach list bestsellerów i było o niej głośno w całym kraju. Moi licealni koledzy wymieniali się „Ptaśkiem” i u każdego powieść wywoływała dużo emocji. Żeby się na nią doczekać, trzeba było ustawić się w długiej kolejce i uzbroić w cierpliwość.
Co też takiego ma w sobie „Ptasiek”, że był tak poczytnym i pożądanym tytułem wśród młodzieży?
Książka na pewno jest niekonwencjonalna i oryginalna. Akcja powieści toczy się podczas II wojny światowej. Główny bohater przebywa w szpitalu psychiatrycznym, gdzie trafił prosto z frontu. Trauma, jaką w jego psychice wywarła wojna spowodowała dość niecodzienne zachowania. Człowiek zamknął się w swoim świecie i popadł w obsesję – wydaje mu się, że jest ptakiem i właśnie z ptakami się utożsamia. O jego pasji i przeszłości dowiadujemy się z ust przyjaciela – Ala Columbato, który odwiedza Ptaśka w szpitalu i rozmową oraz wywoływaniem wspomnień próbuje trafić do psychiki bohatera.
Czy uda mu się dotrzeć do Ptaśka – człowieka? Czy otworzy jego umysł na to co jest tu i teraz?
Jest to zdecydowanie trudna książka. Dwutorowa narracja pozwala na bardziej dogłębne i wszechstronne przedstawienie problemu. Z jednej strony relacja Ala – dosadna, czasem kpiąca i ironiczna, ale przepełniona głęboką przyjaźnią i z drugiej opowieść Ptaśka – wątłego i delikatnego, który swoim śpiewnym głosem opowiada o swoich uczuciach do Perty. Ale znajdziemy tu nie tylko kontrast postaci. Wiele drastycznych scen dotyczących pobytu na froncie, ale nie tylko, może zaszokować czytelnika. Autor nie stroni od dosadnego języka i wulgaryzmów, które mają za zadanie oddać i podnieść skalę emocji. Dla mnie wartością naczelną tej powieści było dążenie do wolności za wszelka cenę. Z drugiej strony ucieczka w marzenia przed czymś strasznym, okrutnym, czego umysł człowieka nie jest w stanie znieść – to taki sposób samoobrony. Zakończenie powieści niebanalne i przepełnione nadzieją podkreśla fakt, że warto wierzyć w marzenia.
Jeśli jeszcze nie mięliście okazji przeczytać „Ptaśka” to polecam serdecznie. To lektura, którą trzeba znać.
Inne książki autora
Szrapnel
0
Osobista opowieść o wojnie widzianej oczami osiemnastoletniego żołnierza. Swego rodzaju spowiedź autora, zbiór opowieść, którymi nie dzielił się nawet...
Wieści
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Powieść Whartona ze świętami Bożego Narodzenia w tle. W starym młynie pięknie położonym w dolinie Morvandeau we Francji Will Kelly i jego żona Loretta...
