Aut in scuto - wiersz

z pierwszym powiewiem wiosny przychodzi biało 
niepozornie mgłą lekko siada nie pyta o zdanie
rozgość się mówi serce tu masz posłanie


potem stopniowo przywiera coraz ciężej się podnieść 
w uległości mej między sprzecznością odczuć
zamiera tam gdzie pragnienia chcę nieść  
rozum na klingi walczy z uczuciem nie wiedząc wciąż
ofiar ile pochłonie ten pojedynek


unik półobrót i cios a minuty 
jak krople rosy spływają gęściej wilgotnym
zimnem mieszając się z potem
uskok zabrakło tchu z daleka początek
końca jarzy się jasnoczerwoną smugą


żelazny dotyk mrozi od środka
boleść bucha parą gorąca
i tylko kropla ostatnia przynosi
ukojenie gdy rozpacz 

ćwiartuje powoli.