Nadzieja - wiersz

Cisza jest jakaś co się nie narzuca.

Piękno samo w sobie.

Klisza ta sama, ciągle odtwarzana.

Brwi niezakłócone, bo kto poruszy,

Ciało bez przeźroczy.

Głowę bez katuszy.

Jak gra ona w głowie, znikają ludzię.

Odczłowieczam myśli czując spokój.

Mam bowiem opokę z Ciebie - kry.

Czystej, lśniącej jak Ty.

Jest taka wichura co nic nie burzy.

Daję ukojenie.

Gasząc pożary, nie wzniecając,

Poświęca swe owoce, część siebie.

Przedsionek nieba.

Moja przyjaciółka nadzieja.