Zasłona - wiersz

Zasłony szkielet jedwabnej poświaty

rozlega swą szarość i odbicie wody

jak obraz mężnej diamętowej armii

lśni w słońcu order wielkich bohaterów.

Na polu chwały,

gdzie błyszczy się srebrzyście rosa, 

ostatkiem tchu wypełnia się wola,

na błękitnym niebie maluje się krzyż

i promieniami słońca otula rozpacz.

Wietrzny wciąż mija smukłe postacie,

jak sylwetki uschłych drzew,

i wciąż wije się w kłębach

kurz i piach i zaciera ślady istnienia.

A w tem uderza o ziemie jak grom

kropla jedna po drugiej

i rozbrzmiewa się grzmot i jęk

i radość spragnionych ludzi.

Odchodzi w zapomnienie

ból i żal,podnoszą sie w góre oczy,

nadzieji zasłona rozpościera skrzydła,

i anielski śpiew zmienia sens drogi...