Żeby miłość miała Twoje oczy
Galdino Diego

Ocena: 4.33 (3 głosów)

opis

Jedna sytuacja może zniszczyć całe życie i doprowadzić człowieka w stan skrajnego osamotnienia. Strach przed zaangażowaniem i ciekawskimi spojrzeniami. Co zrobić, gdy czyjś wzrok rozświetla mrok, a nie jesteśmy przygotowani na miłość? Tyron Lane jest uznanym malarzem, który ze Stanów Zjednoczonych przybywa do Włoch, aby wykonać pewne zlecenie. Ma za zadanie stworzyć pejzaże Toskanii, które ukochała bogata kobieta wiedząca, że nie może tam wrócić. Lane zatrzymuje się w domu małżeństwa Ferretti. Zgorzkniały i wycofany artysta od razu czuje wzajemną awersję do ich córki, Sofii. Młoda nauczycielka nie wie, że zachowanie Tyrona jest uzasadnione, a z czasem okazuje się, iż od złości do miłości jest mały krok… Wszyscy znamy takie łatwo przyswajalne książki. Spędzamy z nimi kilka miłych godzin, troszkę się pośmiejemy, troszkę powzruszamy. Nie zapadają głęboko w pamięć, ale są przyjemne i trudno im zarzucić jakieś konkretne wady, przytłaczające wręcz. Zazwyczaj trafiałam na powieści tego typu pisane przez kobiety, a tym razem zdarzyła się niespodzianka. Diego Galdino mieszka w Rzymie, prowadzi tam bar i tworzy. Myślę, że autor posiada duszę romantyka, co mocno odwzorowuje w swoich fabułach. Co prawda, to moje pierwsze spotkanie, ale zdążyłam nieco zgłębić się w biografii. Tę najnowszą (premiera w czerwcu) pozycję skończyłam wczoraj, w ogrodzie — pogoda dopisała, więc mogłam wczuć się w Sofię i Tyrona, którzy istnieją wśród parnych dni i gorących nocy. Lektura szybka, może niezapadająca głęboko w umysł, jednak pozwalająca na odsapnięcie od trudów codzienności. Styl Galdino jest mieszanką „poetyki” i potoczności. Często wkłada postaciom w usta bardzo specyficzne wyrażenia, jakby żywcem wyjęte z tomików. Tym sposobem podkreśla doniosłość opisywanej sceny, sprzeczności i buzujące emocje. To dość powszechny zabieg, momentami wypada nienaturalnie, choć do takich książek pasuje. Autor sporo miejsca poświęca życiu wewnętrznemu, skupiając się na myślach, analizach. Jednocześnie zachowuje balans między dialogami a monologami. Całość nie jest zbyt długa, naprawdę wystarczy chwila, aby przeczytać dokładnie każde słowo. I jeszcze zostanie trochę czasu, by wrócić do poprzedniego rozdziału. Powieść zbudowano w oparciu o krótkie sekwencje, więc to dodatkowe przyśpieszenie. Fabuła należy do tych przewidywalnych. Zawsze czai się we mnie satysfakcja, gdy zgaduję dalsze wydarzenia. Tak było tym razem. Akcja początkowo płynie spokojnie, później od razu przyspiesza. Przyznam, że powieść mogłaby zająć dwa razy tyle stron. Wielu okoliczności nie wyjaśniono albo zrobiono to powierzchownie. A kilka wątków ma potencjał i liczę, że Galdino stworzy z tych strzępków część drugą, wprowadzając typowo czarne charaktery. Tym razem ich zabrakło, a jedynymi przeciwnościami były demony przeszłości, niedomówienia. To troszkę mało, jak na mój gust. Mamy materiał idealny na film! Śliczne widoki, dwoje ludzi, mroczne tajemnice. Wszystko wśród pięknych Włoch, dodajmy nastrojową muzykę — oto przepis na hit kinowy. W takiej oprawie łatwo zakochać się w pomyśle. Nie jest specjalnie oryginalny, ale sympatycznie prowadzony. Myślę, że autor przy kolejnych książkach poprawi błędy, bo widzę potencjał. Lane posiada urok dekadencki, zupełne przeciwieństwo Sofii. To wokół tej pary kręci się akcja. Moją uwagę przykuło coś innego. Świetnie skrojono bohaterów drugoplanowych, a mianowicie rodziców Sofii! Stereotypowi, jednak to nie wada, bynajmniej. Wypadają dowcipnie, aż żałuję, iż poświęcono im mało miejsca. Gdybym miała kontakt do Galdino, to namówiłabym go na napisanie o ich znajomości. Zwrócicie na nich uwagę, jestem pewna. Spoglądam na swój egzemplarz, może fabuła mnie nie pochłonęła doszczętnie, za to nabrałam ochoty, aby odwiedzić Toskanię. Opisy natury dostatecznie rozbudziły mój apetyt, za to Diego Galdino otrzymuje duży plus! Mam nadzieję, że już wkrótce podążę śladami Sofii i Tyrona…