Cień wiatru
Carlos Ruiz Zafon

Są książki, od których nie można się oderwać... Chce się je czytać wszędzie: nieważne czy siedzi się spokojnie w swoim ulubionym fotelu, czy też jest się w autobusie, czy nawet ma się jeden z wielu wykładów  na uczelni (z których i tak nic się na początku nie rozumie) i tak dalej. Wszystko jedno gdzie jesteśmy, chcemy pochłaniać daną powieść, bo tak bardzo nas wciąga. A kiedy już historia dobiega końca, nadal nie jesteśmy w stanie rozstać się z wydarzeniami, które towarzyszyły nam przez te parę dni. Tak bardzo zżyliśmy się z bohaterami, jak i śledziliśmy z zapartym tchem wszelkie sytuacje, które miały miejsce w ich życiu, że po odłożeniu w końcu książki na półkę, nadal mamy to wszystko w głowie, czujemy w sobie tę historię. Tak właśnie miałam z lekturą "Cienia wiatru" autorstwa Carlosa Ruiza Zafona. Jakiś już spory czas temu kupiłam tę książkę w wydaniu kieszonkowym, jednak jakoś tak sobie leżała na półce, czekając na swoją kolej. Teraz - gdy jestem już po przeczytaniu tej lektury, zadaję sobie pytanie: dlaczego tak długo zwlekałam z sięgnięciem po nią? Jedyne słowo, jakie przychodzi mi w tej chwili do głowy, którym mogłabym krótko podsumować "Cień wiatru" to jest po prostu genialna. Ale przechodząc powoli do krótkiego opisu historii, jaka ma miejsce w tej książce...

Głównym bohaterem jest Daniel Sempere. Kiedy po raz pierwszy go poznajemy, chłopiec ma dziesięć lat, a jego ojciec zaprowadza go w pewnej miejsce, które znają tylko nieliczne i zaufane osoby. Jest to Cmentarz Zapomnianych Książek, czyli skupisko różnorodnych lektur, wszelakich rodzajów powieści, jakie udało się zgromadzić, a które to z jakiegoś powodu zostały przez ludzi zapomniane, odrzucone gdzieś daleko. Wtedy też, ojciec Daniela prosi go, by wybrał sobie jedną spośród tysiąca tych wspaniałych, czasami wiekowych, książek i obiecał, że przez całe życie będzie opiekować się nią jak swoim przyjacielem. Przechodząc więc przez ten labirynt pełen niezwykłych powieści, oczy chłopca w końcu spoczywają na książce "Cień wiatru" autorstwa Juliana Caraxa. Kiedy jednak, jakiś czas później, zafascynowany lekturą Daniel, próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o autorze, okazuje się, że nikt nie ma pojęcia, kim był Carax. Co więcej - wszystkie jego książki, oprócz tej jednej, zostały spalone... Wraz z biegiem czasu, kiedy Daniel powoli staje się mężczyzną, postanawia dowiedzieć się więcej o autorze. Odkrywając kolejne tajemnice z przeszłości pisarza, jego życie zmienia się diametralnie, a każdy sekret goni kolejny... Jednak o tym, jak potoczą się losy Daniela, niejednokrotnie zawiłe jak ścieżki labiryntu, dowiecie się sami sięgając po "Cień wiatru", a zapewniam - warto. 

Narratorem w tej powieści jest sam Daniel, stąd wszelkie wydarzenia jakie mają miejsce, opisywane są z perspektywy głównego bohatera. Wyjątek stanowią zapiski niejakiej Nurii Monfort, również dość ważnej postaci. Co do samych bohaterów - jest ich naprawdę sporo, a każdy z nich indywidualny, niezwykły na swój sposób. Osobiście uważam, że Zafon świetnie wykreował każdą postać. Są i takie, które nadają tej powieści nieco śmieszny wyraz, chociaż może lepiej ująwszy - po prostu ją ubarwiają, ale także te, jakie budzą strach. Z kolei miejscem, w którym odbywa się cała akcja powieści jest Barcelona, opisywana w taki sposób, że momentami czułam się tak, jakbym sama poruszała się jej uliczkami, przechodząc z jednego miejsca w drugie, podziwiając zarówno jej piękno, jak i miejsca od opisu których wiało lekko grozą... Stąd po odłożeniu książki, nie wiedząc czemu, poczułam nagłą chęć by znaleźć się w tym mieście i samej podążyć śladem Daniela. Tak więc jeśli chodzi o bohaterów, jak i opis miejsca, w którym rozgrywa się fabuła, osobiście widzę same plusy.

Muszę przyznać, że ta książka wywarła na mnie spore wrażenie. Mogłoby się wydawać, że to historia młodzieńca, który próbuje odkopać tajemnice z przeszłości nieznanego pisarza. Z drugiej strony, może być to także opowieść o Julianie Caraxie - autorze książek, które znikały w płomieniach... Jednak tak naprawdę jest to powieść o wszelkich rodzajach uczuć i relacji międzyludzkich: począwszy od radości, pierwszych zawieranych przyjaźni, poprzez miłość, jakże ważną i niezwykle podkreślaną w tej historii, jak i poprzez gniew, smutek, aż po nienawiść, która może trwać nawet całe życie... To jednocześnie historia pokazują, że czasami los płata nam figla w najmniej oczekiwanym momencie, ale także uświadamiająca, że być może przeznaczenie faktycznie istnieje. Ta lektura jednocześnie wywołuje śmiech poprzez różnego rodzaju barwne wypowiedzi wielu postaci, jak i doprowadza do łez podczas opisów wielu sytuacji. To powieść, która ma w sobie zarówno romans, jak i poniekąd elementy kryminału - wszelkie działania Daniela przypominają jakby próbę rozszyfrowania zagadki, gdzie nic nie jest do końca pewne, ale jednocześnie ta historia potrafi budzić grozę, sprawiając, że z zapartym tchem czytamy, czekając na to, co następnie się wydarzy. Na końcu jednak muszę dodać, że "Cień wiatru" uczy nas czym są książki. Pokazuje, że wiele z nich jest naprawdę zapomnianych, chociaż nie powinno zostawać właśnie w tym "cieniu". Uświadamia, że książka to coś więcej niż tylko jakaś tam historia zapisana na kartach papieru, a czasami skrywa tajemnicę, o jakiej nikt, oprócz autora, nie ma pojęcia...

Nie mogłoby się obejść w tym przypadku, kiedy tak zafascynowana jestem lekturą "Cienia wiatru", bez cytatów pochodzących z tej, jakże niezwykłej, lektury. Stąd być może parę z poniższych przekona Was, by jak najszybciej poddać się tej historii. 

• "Czas, im bardziej jest pusty, tym szybciej płynie. Życie pozbawione znaczenia przemyka obok jak pociąg niezatrzymujący się na stacji."
• "Czy szaleniec wie, że jest szaleńcem? Czy też pomyleni są i ci, inni, próbujący usilnie wmówić mu brak rozumu, żeby uchronić go przed złudzeniami?"
• "Istnieją takie miejsca, które trzeba i można oglądać jedynie w ciemnościach."
• "Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta."
• "Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiada własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią."
• "Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie."
• "Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane."
• "Są więzienia gorsze od słów."
• -Tak naprawdę to niewiele wiem o kobietach.
  -Wiedzieć to nikt nie wie, ani Freud, ani one same, ale to jest jak elektryczność, nie trzeba wiedzieć jak działa, żeby cię kopnęło."
• "Życie przelatuje szybko, zwłaszcza te lata, które warto przeżyć."

Myślę, że znalazłabym jeszcze mnóstwo innych fragmentów tej powieści, które warto byłoby przytoczyć, ale najpewniej ta lista w końcu zaczęłaby się jedynie wydłużać na tyle, że nie wiem kiedy nastałby jej koniec... Wszystko to jednak sprowadza się do krótkiego podsumowania, że "Cień wiatru" to genialna ksiązka, którą polecam każdemu.

Więcej recenzji na: Chaos myśli

Informacje dodatkowe o Cień wiatru:

Wydawnictwo: Muza
Data wydania: 2007-12-21
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788374951531
Liczba stron: 512
Tytuł oryginału: La Sombra del Viento
Język oryginału: hiszpański
Tłumaczenie: Beata Fabjańska-Potapczuk, Carlos Marrodán Casas
Ilustracje:Frances Catala-Roca
Dodał/a opinię: StillChangeable

Tagi: bóg