KUP TERAZ

Kolor purpury
Alice Walker

Ocena: 4.91 (11 głosów)

opis

Inne wydania:

,,Kolor purpury" Alice Walker jest powieścią epistolarną, tworzy ją korespondencja dwóch sióstr Celii i Nettie. Półanalfabetka Celia w listach do Pana Boga opowiada o swoim trudnym i tragicznym życiu. Wykorzystana jako młoda dziewczyna ( przez człowieka, którego uważała za ojca) rodzi dwóje dzieci, które zaraz po porodzie zostają jej odebrane. Wkrótce Celia zostaje wydana za mąż za wdowca Alberta, który z jej życia uczynił piekło. W dzień potrzebował służącej i niańki dla dzieci, a w nocy zaś kobiety do zaspokajania swoich potrzeb. Wszystko to Celia znosi z łagodną rezygnacją, jest pogodna i pracowita. Albert nie czuje do Celii kompletnie nic, wszelkie uczucia przelewając na piosenkarkę ,,królową pszczół" Cuksę Avery, którą właściwie wielbi. Mąż nie pozwala Celii nawet na kontakty z ukochaną siostrą Nettie. Uciekła ona z domu, by nie podzielić losu Celii. Nettie nie może również zatrzymać się u siostry, ponieważ Albert chce ją wykorzystać. Dziewczyna odchodząc przysięga Celii, że będzie do niej pisać listy, ale żadna z nich nie wie, że minie wiele lat nim pierwszy z nich otrzyma do własnych rąk adresatka. Stanie się to dopiero za sprawą Cuksy, którą podczas choroby Albert sprowadza pod swój dach. Piękna piosenkarka nawet nie tai przed Celią jak wielkie uczucie łączy ją od wielu lat z jej mężem. Jednak szybko dostrzega, jakim podziwem i uwielbieniem darzy ją Celia. Między kobietami rodzi się więź, która szybko przekształca się w przyjaźń a nawet fizyczną miłość. Ten związek pozwala się Celii dowartościować, z czasem nawet odkryje swój wielki talent krawiecki, który pozwoli jej uniezależnić się od męża. Pewnego dnia Cuksa w rzeczach Alberta odnajduje listy, które od wielu lat pisała Nettie. To jeszcze bardziej zacieśnia związek dwóch kobiet: ,,A jak tu nastałam to tak się podle z tobą obchodziłam. Jak ze służącą. Tylko dlatego że Albert się z tobą ożenił. (...) Nie miałam zamiaru dopuścić żeby coś nam weszło w drogę. Ale to co było między nami dobrego brało się chiba tylko z ciał bo nie znam tego Alberta co nie tańczy, ledwo się uśmiecha, prawie się nie odzywa, bije cię i chowa listy twojej siostry Nettie. Co to za człowiek?" - opisuje w jednym z listów Celia swoją rozmowę z Cuksą. Celia już wie, że los dla jej siostry był o wiele łaskawszy niż dla niej. Nettie trafiła do rodziny misjonarzy Corriny i Samuela, którzy adoptowali dzieci Celii. Wkrótce wraz z nimi wyjechała do Afryki, skąd pisze o trudach pracy misyjnej wśród plemienia Olinków. Z czasem podobieństwo dorastających dzieci do Nettie kładzie się cieniem na jej przyjaźń z małżeństwem na wiele lat. Para misjonarzy przez wiele lat myślała, że matką Adama i Oliwii jest Nettie. Po wielu latach, dzięki Samuelowi, wyjaśnia się, kim był ojciec dzieci i okazuje się, że nie były one zrodzone w kazirodczym związku jak dotąd myślały siostry. Po prawie trzydziestu latach Celia i Nettie planuja spotkanie. Przez ten czas wiele się w ich życiu zmieniło. Celia odeszła od Alberta, żyje z Cuksą, założyła własną firmę krawiecką ( jej specjalizacja to spodnie), odziedziczyła majątek. Netie wyszła za mąż za owdowiałego Samuela, u którego boku odnalazła szczęście. Również Oliwia i Adam próbują sobie układać życie, chociaż dotąd wychowywały się wśród afrykańskich tubylców. Wszystko zdaje się iść we właściwym kierunku, nawet mimo wojennej zawieruchy. Jednak pewnego dnia Celia otrzymuje wiadomość, że statek, którym płynęła Nettie wraz z rodziną wpłynął na minę. Nie ma większej nadziei, by ktokolwiek przeżył: ,,Dużo się dzieje. Jeden zaginiony statek to dla nich pewnikiem tyle co nic. A zresztą podług tych ludzi czarni się nie liczą. No więc nie wiadomo. Nigdy nie było wiadomo i nigdy nie będzie. No i co z tego? Wiem, że jedziesz do domu. Może mi stuknąć dziewięćdziesiątka zanim się wrócisz ale i tak wciąż cię wyglądam" -Celia nadal pisze do Nettie. Czy siostry się spotkają? Czy jest szczęśliwe zakończenie? Historia jest pisana językiem bardzo prostym, są błędy gramatyczne, stylistyczne, brakuje interpunkcji - bo prosta jest Celia. Nie ma w niej kłamstwa, obłudy, fałszu, kombinatorstwa. Celia jest szczera. Również te części, w których pisze Nettie, wykształcona misjonarka, nie są szczególnie skomplikowane. Na tle siostrzanej więzi, której nie osłabiły lata rozłąki, autorka ukazuje losy czarnoskórych kobiet z nizin społecznych od początku XX wieku gdzieś w południowej części Stanów Zjednoczonych. Ważnym wątkiem jest relacja Cuksy i Celii ( związek homoseksualny), ale również znajdziemy w niej inne problemy. Ciekawa jest historia Sofii, żony Harpa ( syn Antoniego), która za to, że nie zgodziła się na pracę u burmistrza trafiła do więzienia. Zwolniona warunkowo, musiała przez wiele lat służyć w jego domu, nim mogła powrócić do swojej rodziny. Odnajdziemy tutaj również historie wykorzystywania kobiet zarówno przez białych jak i czarnych mężczyzn. Kobiety u Alice Walter mimo że są bite i poniżane, często przez tych, u których boku powinny czuć się bezpieczne, są silne i wytrwałe. Nie ma w nich zjadliwości czy mściwości, potrafią być solidarne. Rodzą dzieci, wychowują je, tworzą dom, często nie słysząc nawet dobrego słowa. Najszczęśliwsza zdaje się być Cuksa Avery, chociaż za swą niezależność również płaci wysoką cenę, bo bywa dotknięta ostracyzmem społecznym. Jednak pozostając w wolnych związkach z mężczyznami to ona ,,rozdaje karty", jest niezależna, ma własny majątek. Książka nie jest obszerną powieścią, bo listy są krótkie. Mimo to zawierają one w sobie potężny ładunek emocjonalny. Czyta się ją płynnie i szybko. Wiem, że wzbudziła ona ogromne uznanie, otrzymała nagrodę Pulitzera i doczekała się ekranizacji ( słabo ja pamiętam, oglądałam wiele lat temu), ale jak dla mnie czegoś mi w niej brakuje. Może nie przekonała mnie forma listów i drażniła mnie ich gramatyka ( listy Celii), ale mimo wszystko uważam, że jest to lektura bardzo ciekawa i warto się z nią zapoznać.