Listonosz
Charles Bukowski

,,(...) włożyła najlepszą sukienkę, szpilki, próbowała doprowadzić się do porządku. Ale emanował z niej okropny smutek." Jeśli chcesz wziąć do ręki kawałek prawdziwego życia, podanego jak surowe mięso rzucone na stół, bez panierki, to jest to lektura dla ciebie. Język jest momentami zbyt dosadny, kolokwialny, ale może tak musi być, bez tego ta proza nie byłaby tak prawdziwa. Ludzie właśnie w takim języku myślą i mówią, tylko, że u Bukowskiego jest coś znacznie więcej - refleksja, której zazwyczaj nikt nie snuje, nikt nie przeżywa. Jego proza jest z niesamowitą lekkością napisana, poprzetykana nieprzeciętnym, kapitalnym poczuciem humoru, a przy tym do bólu prawdziwa. Akcja rozgrywa się w Los Angeles, autor opisuje swoją pracę, ale jest to absolutnie ponadczasowe, wszędzie jest podobnie; bezduszność i wmawianie ludziom, że muszą być oddani pracy, po czym po wielu latach okazuje się, że są dla pracodawcy nikim, trybikiem w maszynie, systemie, który jeśli się popsuje, trzeba go szybko wymienić. To wszystko, nic więcej. ,,-G.G. (...) siedzi na górze i płacze! Potrzebuje pomocy! -Kto przejął jego rejon? -A jakie to ma znaczenie? Mówię ci, on jest chory! -Muszę znaleźć kogoś, kto obsłuży jego rejon! -(...) Kto pracuje na twoim stanowisku? (...) WRACAJ NA STANOWISKO!" To się nazywa dobre zarządzaniem kapitałem ludzkim, który można na różne sposoby poniżać: ,,Urządzali coś, co nazwano Zajęciami Szkoleniowymi (...) więc codziennie bierzecie kąpiel." A co się przydarzyło żonie narratora, o której wiedział, że jest po prostu jeszcze jednym samotnym człowiekiem ,,w nieczułym świecie"? ,,Tak naprawdę Joyce (...) pracowała w policyjnej administracji. I zaczęła mi opowiadań po przyjściu z pracy o facecie, który nosił purpurową szpilkę do krawata i był ,,prawdziwym dżentelmenem!" -Och, on jest taki miły! (...) powiedział: ,,Ach, jesteś taka piękna" (...) Pocałował mnie w czoło, lekko, leciutko (...) -(...)Pracowałem na ponad pięćdziesięciu, może stu posadach. Nigdzie nie zagrzałem miejsca. Próbuję ci wytłumaczyć, że w całej Ameryce w biurach toczy się pewna gra. Ludzie są znudzeni, nie wiedzą co robić, więc bawią się w biurowe romanse. Przeważnie chodzi o to, by wypełnić czymś czas. (...) jak gra w kręgle. (...) Musisz to zrozumieć, że to nic nie znaczy, a wówczas nie będzie ci przykro. (...) Strzeż się tych czarusiów. Są równie fałszywi jak ołowiana dziesięciocętówka." ,,Zadzwoniłem do Joyce. -Jak ci się układa z purpurową szpilką? -Nie mogę tego zrozumieć - odparła. -Co zrobił, gdy mu powiedziałaś, że się rozwiedliśmy? - (...) Od tego czasu mnie unika." Jedyna piękna historia, która przytrafiła się w życiu narratora to kobieta o imieniu Fay i córka, będąca owocem ich miłości. ,,Nie była już młodą kobietą. Może i nie uratowała świata, ale uczyniła go znacznie lepszym." ,,Przychodziłem zobaczyć się z Mariną dwa, trzy lub cztery razy na tydzień. Wiedziałem, że dopóki mogę widywać małą, będę się jakoś trzymał." Proza Bukowskiego jest mocna, wyjątkowa, prawdziwa, niezapomniana. Bardzo polecam.

Informacje dodatkowe o Listonosz:

Wydawnictwo: Noir sur Blanc
Data wydania: 2011-11-19
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-7392-278-5
Liczba stron: 216
Tytuł oryginału: Post Office
Język oryginału: angielski
Tłumaczenie: Marek Fedyszak
Dodał/a opinię: