Meczet Notre Dame. Rok 2048
Elena Tchoudinova

Powieść Czudinovej jest przerażająca, przytłaczająca i tak prawdopodobna, że człowiek odnosi wrażenie, iż przedstawiona tu rzeczywistość niebawem zaistnieje w każdym swym szczególe. Jednocześnie obraz naszego kraju, wykreowany przez autorkę, Rosjankę, aż ściska za gardło, tak bardzo jest pozytywny, krzepiący, niosący nadzieję. esteśmy bowiem we Francji, w roku 2048. Katedra Notre Dame została zamieniona na meczet Al Frankoni. Wszyscy, którzy oparli się islamowi zostali zepchnięci do gett, ostatni chrześcijanie ukrywają się w bunkrach, katakumbach, podziemiach. Europa została bez reszty opanowana przez islam, a w miejscu Bazyliki Św. Piotra istnieje wielkie wysypisko śmieci... Pada tu mnóstwo mocnych słów, którym trudno odmówić słuszności. Autorka - operując przecież fikcją literacką - nie pozostawia złudzeń. Mrozi swą chłodną kalkulacją. Jej głos brzmi śmiertelnie poważnie. Roztacza przed nami sugestywny obraz Europy, która pompowała własne ego, bawiąc się w "oświeconych humanistów", a dziś wszelkie dobra jej kultury, tradycja, styl życia, systemy wartości legły w gruzach. Choć... nie wszędzie. Opiera się góra Athos, oparła się Polska... Absolutnie nie przemawia do mnie napotkana gdzieś opinia, jakoby powieść ta nawoływała do nietolerancji, agresji, zemsty. Wręcz przeciwnie - niejednokrotnie padają w niej słowa dowodzące, że zemsta i agresja oraz walka dla samej walki to niskie, bezcelowe, płytkie elementy bytu. Człowiek ogarnięty żądzą zemsty, to człowiek pusty i nieszczęśliwy: "Sophie miała rację - normalny człowiek nie znajduje w zemście ani spełnienia, ani satysfakcji. Nie rozumiał tego wcześniej, ale jego dusza to wiedziała. Przyszedł tutaj po to, żeby ramię w ramię dzielić ciężar walki z narodem, który niegdyś wyrządził krzywdę jego narodowi, ale który teraz cierpiał równie mocno. Przyszedł tutaj, żeby być razem z tymi, którym wybaczył". "Meczet..." jest powieścią o wybaczaniu, lub próbach wybaczania, w wymiarze prywatnym oraz narodowym. Ale przede wszystkim jest to twarde i bezkompromisowe ostrzeżenie przed złym pojmowaniem tolerancji, multikulturowości, przed poprawnością polityczną, przed hurra-optymistycznym otwieraniem ramion względem obcej cywilizacji przy jednoczesnym wykpiwaniu wartości religii chrześcijańskiej i odżegnywaniu się od własnego dziedzictwa kulturowego. "Islam nie może nie atakować, dlatego że bardzo potrzebuje nam coś odebrać" - pisze autorka w posłowiu, które polecam szczególnie - "Co zabawne, w rzeczywistości z moimi prognozami zgadzają się nawet sami muzułmanie. Tak na przykład generał Gajdar Dżemal, który nie zadaje sobie nawet trudu, by ukryć swoje nadzieje na totalną islamizację Rosji, obwieszcza...". Co obwieszcza? Zapraszam do lektury. Jednak "Meczet..." to również opowieść o jednostkach: błądzących, szukających własnej drogi, rozdartych między pragnieniem obrony rodziny (dzięki byciu islamistą), a trwaniem przy wpojonych przez wieki wartościach. To rzecz o katach, ofiarach i bohaterach. O wspomnieniach, które budują naszą najgłębszą tożsamość, bez względu na to, jak mocno zamykamy na nie oczy i jak bardzo chcemy być postępowi. Uważam, że to lektura absolutnie obowiązkowa każdego Europejczyka (choć podobno zakazana we Francji). Cóż, o cenzurze też jest w niej sporo. Najtrudniejsze do zniesienia jest chyba to, że obserwujący świat i niezachłyśnięty modnymi hasłami czytelnik - nie będzie zaskoczony. Będzie wstrząśnięty, ale zdziwienie raczej nie będzie mu towarzyszyć. (za moim blogiem: zkartekszelestem.blogspot.com)

Informacje dodatkowe o Meczet Notre Dame. Rok 2048:

Wydawnictwo: Varsovia
Data wydania: 2012-01-24
Kategoria: Historyczne
ISBN: 978-83-61463-03-0
Liczba stron: 312
Dodał/a opinię: Mirania