Morze potworów
Rick Riordan

Niedawno na moim blogu pojawiła się recenzja pierwszego tomu serii "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". Zachwycałam się barwnym językiem autora, humorem, intrygującą fabułą i niesamowicie sympatycznymi bohaterami. Przygody nastoletniego chłopca i genialnie ujęte nawiązania do mitologii greckiej porwały mnie i wprowadziły do zupełnie nowego świata. Podobnie było i tym razem, kiedy wyruszyłam na nową misję, w poszukiwaniu Morza Potworów i ratunku dla wszystkich herosów. Bo przygody z Percym Jacksonem są jak miód na serce, albo jak ambrozja dla boga - bez nich nie da się żyć. Siódma klasa dla Percy'ego Jacksona była nad wyraz spokojna. Żadnych potworów, wpadek z mitologicznymi stworami, zbytniego wychylania się spośród całego grona uczniów. Chłopcu udało się nawet poznać świetnego kumpla - Tysona i nie narobić sobie problemów u nauczycieli. To wszystko było jednak zbyt idealne i spokojne, dokładnie jak cisza przed burzą. W ostatni dzień roku szkolnego zwykła gra w zbijaka zamienia się w okropną walkę na śmierć i życie. Na szczęście z niespodziewaną pomocą przychodzi Annabeth, i pomaga Percy'emu rozprawić się z bandą potworów. Chłopak nie może długo cieszyć się widokiem przyjaciółki, ponieważ ta zaraz informuje go, że w Obozie Herosów dzieje się coś niedobrego. Magiczna sosna Thalia zostaje otruta i powoli umiera, a granica obozu zaczyna się zacierać. Na domiar złego, co noc w snach nawiedza go przyjaciel Grover, zwracający się do chłopaka o pomoc. Percy, Annabeth i Tyson wyruszają na Morze Potworów, aby za jednym zamachem ocalić cały Obóz, satyra Grovera i rozprawić się ze zdrajcą, który zatruł sosnę. Czy dadzą sobie radę? Jeśli miałabym porównywać "Złodzieja Piorunów" do "Morza Potworów" pod względem świetności, nie umiałabym wskazać lepszej książki. Obydwie części są w takim samym stopniu doskonałe. Gdybym natomiast miała porównywać poszczególne elementy, poszłoby mi odrobinę sprawniej, bo choć w jednej książce brakuje mi czegoś, co jest w drugiej, brak rekompensowany jest czym innym. W każdym z tych tomów coś dzieje się już na samym początku, dzięki czemu autor potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika i zatrzymać go na dłużej. Jednak to "Morze Potworów" skupia się na większej ilości akcji i niebezpiecznych przygód. Rozwiązania jakichś spraw nie są ujawniane tuż po przedstawieniu danej zagadki. Aby się czegoś dowiedzieć, należy chwilę poczekać. Co lepsze, wiąże się to z ciągle podsycaną ciekawością, która skłania ku szybszemu przekręcaniu kartek. Część pierwsza zawiera zdecydowanie więcej elementów humorystycznych, ale na ich brak w "Morzu Potworów" również nie można narzekać. Styl pisania Ricka Riordana nie rozwinął się wiele, autor utrzymuje ten sam poziom, dopasowując język bardziej pod młodzież niż dorosłych. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki Rick Riordan ma zwyczaj kończyć każdy rozdział. Zostawia czytelnika z bijącymi się myślami, niepewnością i obawą: co będzie dalej? Tuż po tym zwyczajnie zaskakuje i wprawia w lekkie osłupienie, a w głowie tworzy się myśl, czemu nie przewidziało się tak oczywistej oczywistości. Bo pan Riordan nie szuka pomysłów na nieprzewidywalny zwrot akcji gdzieś w kosmosie. Wokół danej sceny tworzy taką otoczkę, która sprawia, że to właśnie my głowimy się nad czymś, co tak naprawdę jest na wyciągnięcie ręki. Nie lubię momentu, w którym autor przypomina, niby subtelnie, wydarzenia z wcześniejszych tomów. To lekko mnie irytuje, ponieważ rzadko kiedy nie pamiętam, co się stało. Do tego jeszcze, wciśnięte na siłę opisy sprawiają, że zaburzony zostaje rytm opowieści. Tym razem, choć Rick Riordan skorzystał z takiego "przypominacza", bardzo zgrabnie i ładnie wplótł go w treść. Dodał go do momentu, w którym taki powrót do wydarzeń zaprezentował się jak najbardziej korzystnie. Co jeszcze prezentowało się dobrze? Kolejne mity, ubarwiające całą opowieść - słynna historia o Scylli i Charybdzie czy ta o Złotym Runie. Dzięki książkom z tej serii zapragnęłam sięgnąć po mitologię, choćby tą najbardziej znaną - Jana Parandowskiego. I jeśli znajdę odrobinę wolnego czasu, z pewnością ją przeczytam. "Morze Potworów" to nie tylko nowe przygody i nawiązania do mitów, ale również nowi bohaterowie. Przede wszystkim poznajemy Tysona, który okazuje się być cyklopem, lekko głupiutkiego, strachliwego i niezwykle oddanego przyjaciela Percy'ego. Do niego dochodzi nowy opiekun obozu, którego znienawidziłam, gdyż bardzo przypominał mi Dolores Umbridge z "Harry'ego Pottera". Dalej idą nowi bogowie - Atena i Hermes, oraz rasa cyklopów. Jeśli już przy tym jestem, wspomnę, że Rick Riordan przedstawił dosyć poważny problem, jakim jest odtrącanie kogoś z powodu jego inności. Na Tysona nie patrzono przychylnym okiem w Obozie Herosów - był cyklopem, a te stworzenia to z natury bestie, którym nie można ufać. Nie wszyscy jednak muszą być tacy sami i to właśnie pokazał autor. Bo to, że ktoś różni się od jakiejś grupy osób, nie znaczy, że jest gorszy. Po raz kolejny polecam serię o Perseuszu Jacksonie, bo przy niej można się naprawdę dobrze bawić. To przyjemna, lekka i niesamowicie ciekawa historia, która nie dość, że bawi, to jeszcze i uczy. Dzięki niej można przenieść się do zupełnie innego świata, zyskać przyjaciół i przeżywać przygody razem z bohaterami. I do tego jeszcze to piękne, nowe wydanie - nie sposób nie zatrzymać się przy nim na dłużej.

Informacje dodatkowe o Morze potworów:

Wydawnictwo: Galeria Książki
Data wydania: 2013-08-07
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 978-83-928837-1-5
Liczba stron: 280
Tytuł oryginału: The Sea of Monsters
Język oryginału: Angielski
Tłumaczenie: Agnieszka Fulińska
Dodał/a opinię: gabolek000