Nie bój się
Lisa Gardner

Ponownie mamy podział narracji - raz narrator wszechwiedzący, raz narratorką jest kobieta, która ma bardzo rzadką mutację genu i nie odczuwa bólu, dodatkowo jest także terapeutką D.D., która uległa poważnemu "wypadkowi" na miejscu zbrodni. No i jakby tego było mało - prawie w połowie książki pojawia się kolejny narrator - Różany Zabójca (jak został ochrzczony przez media). Jak zawsze trochę wybija to z rytmu, ale Gardner jest na tyle dobrą pisarką, że nie odczuwam jakiegoś wybitnego dyskomfortu. Tak jak wspomniałam, D.D. odwiedza późną porą miejsce niedawnego morderstwa młodej kobiety. Ma wrażenie, że nie jest sama i ostatecznie ktoś zrzuca ją ze schodów, a ona sama spadając, strzela na oślep ze swojej służbowej broni. Po kilku tygodniach ciągle nie pamięta, co się wydarzyło i dlaczego w ogóle udała się do tego domu. Jakby tego było mało jest na zwolnieniu lekarskim i bardziej przypomina kalekę, niż policjantkę z wydziału zabójstw. Spadając, doznała poważnych urazów szyi i ramienia. Jak o tym czytałam, aż sama skrzywiłam się z bólu. Pojawia się kolejna ofiara i jak można się spodziewać, D.D. nie potrafi usiedzieć na miejscu i próbuje wkręcić się w śledztwo, oczywiście nieoficjalnie, bo szef w życiu nie zgodziłby się na takie ryzyko. Wraz z mężem Alexem, który czasami służy policji swoją wiedzą na temat śladów krwi, odwiedza drugie miejsce zbrodni i starają się wymyślić możliwy scenariusz. Są zaskoczeni odkryciami i zaczynają zastanawiać się, czy morderca nie jest powiązany np. z zakładem pogrzebowym, bo skoro preferuje przebywanie z martwą (a nie ciągle żywą) ofiarą, raczej jest przyzwyczajony do widoku nieboszczyków. Sprawa nabiera kolorów, gdy pani sierżant dostaje... prezent od mordercy - zostawił szampana i wiadomość z życzeniami powrotu do zdrowia. Jednocześnie policja znajduje powiązania między Różanym Zabójcą a mordercą sprzed lat, który całkiem (nie)przypadkiem okazuje się biologicznym ojcem doktor Glen, która jak wcześniej wspomniałam jest terapeutką Warren. Policja wyraża chęć rozmowy z siostrą "nieczułej na ból" psychiatry, która w ramach powiedzenia "niedaleko pada jabłko od jabłoni" również jest morderczynią (dodatkowo najmłodszą przestępczynią, która została sądzona jak dorosły człowiek). Liczą na to, że kobieta pomoże poznać im tożsamość mordercy. Książka jak zawsze fenomenalna. Bardzo podoba mi się pomysł z morderczą rodzinką. W sumie cała trójka była niezłymi dewiantami - ojciec seryjny morderca, który lubował się w wycinaniu pasów skóry swoim ofiarom; starsza córka w wieku 14 lat zabiła swoją pierwszą ofiarę (bo przecież krew jest miłością!), a już w więzieniu dopuściła się kolejnych trzech zabójstw; no i młodsza siostrzyczka, która teoretycznie wiodła szczęśliwe życie pod opieką troskliwego, przybranego ojca, która walczyła ze swoja nienaturalną odpornością na ból i która także w pewien sposób czuła zew krwi (no bo kto normalny wycina kawałeczki skóry swoim... jednorazowym przygodom nocnym?). Miło czasem poczytać o superbohaterach, którzy, jak się czasem okazuje, nie są jednak ze stali. D.D. Warren, która zawsze uchodziła za niezniszczalną maszynkę do wykrywania zbrodni i pakowania złych ludzi do więzień, tym razem walczy ze swoim ciałem, które ją zawiodło. Widzimy tutaj wewnętrzne rozdarcie i ból. Kobieta wie, że całym jej życiem jest łapanie morderców; wie, że musi być w pełni sprawna, aby móc pracować. Tylko jak przechodzić proces rekonwalescencji, gdy każdy ruch sprawia niewyobrażalny ból? Dodatkowo świadomość, że nie może nawet przytulić swojego dziecka, czy objąć męża, działa na nią destrukcyjnie. Fajnie... bo czasem niezniszczalni bohaterowie są tak samo realni i prawdziwi, jak... świat wykreowany w Harrym Potterze.

Informacje dodatkowe o Nie bój się:

Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 2015-06-17
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 9788379993130
Liczba stron: 416
Dodał/a opinię: Marta Olszewska