Osiemdziesiąt dni żółtych
Vina Jackson

Ocena: 3.83 (12 głosów)

opis

Hasło z okładki "Jeśli lubisz Pięćdziesiąt twarzy Greya, zakochasz się w Osiemdziesięciu Dniach Żółtych" to jedna wielka bzdura. Jeśli ktoś był w stanie zachwycić się amatorszczyzną E L James, to serii "Osiemdziesięciu dni" raczej nie pokocha. Dlaczego? Choćby dlatego, że nie ma tutaj naiwnej bohaterki, jej pławiącej się w zachwytach wewnętrznej bogini ani uroczego pana Greya bawiącego się w kontrakty, nie tylko te biurowe. Z kolejnych stronic nie wycieka cukierkowa słodycz słowa a opisy odważniejszych scen nie są ani aluzyjne ani podkolorowane. Pierwszy tom serii ukazującej się pod nazwiskiem Viny Jackson to początek ekscytującego romansu skrzypaczki Summer oraz wykładowcy uniwersyteckiego Dominika. Ich relacje zahaczają o świat BDSM, okraszone są jednak subtelną nutką tajemniczości i baśniowości. Ich uczucie opiera się w znacznej mierze na zaufaniu i badaniu własnych granic. Nieprzewidziany splot zdarzeń popycha jednak Summer w ręce Victora, który ukazuje jej znacznie odważniejsze i dużo bardziej brutalne odcienie świata SM. Summer uwikłana zostaje więc w dwa niby podobne ale jednak znacząco różne związki. Związki te dosyć obrazowo przedstawiają różnice pomiędzy uprzedmiotowieniem jednej ze stron a prawdziwym, opierającym się na uczuciu oddaniem. Podchodziłam do książki dwukrotnie. Pierwsza lektura była dla mnie swego rodzaju szokiem. Czytałam z wypisaną na twarzy konsternacją. Nie bardzo wiedziałam czego od tej książki oczekuję. Bezwstydność niektórych scen oraz ordynarność słownictwa powodowała u mnie zażenowanie. Przeczytałam jednak do końca. Sięgnęłam po tom kolejny i kolejny. Z zafascynowaniem zaczęłam dostrzegać ich spójność oraz przemyślaną fabułę. Po czym sięgnęłam po pierwszy tom ponownie. Szok zastąpiony został czystą i niewymagającą przyjemnością czytania. Pikantne opisy już nie raziły, soczystość języka nie przeszkadzała. Uznałam je za integralną część książki, która bez nich nie byłaby tak realistyczna. Sięgając po powieść z półki oznaczonej etykietą "literatura erotyczna", trzeba zdawać sobie sprawę, że to swego rodzaju voyeuryzm. Podglądactwo wymaga odwagi. Dobra literatura erotyczna, jeśli za taką ma być traktowana, może a nawet powinna być odważna i mocna w swoim przekazie. W tego typu książkach jest i powinno być miejsce na obsceniczność oraz wyuzdanie (oczywiście umiejętnie i ze smakiem wplecione gdyż jego nadmiar z literatury erotycznej robi literaturę pornograficzną). Dosadność języka i jego wulgarność , jeśli wymaga tego kontekst, jest jak najbardziej uzasadniona. Jeśli odbiorca ma z tym problem, powinien odłożyć książkę na półkę i sięgnąć np. po Harlequin lub już wcześniej wspomnianego Greya. Oszczędzi sobie nerwów i niesmaku.