Ostatnie historie

Ocena: 4.74 (19 głosów)
opis
Inne wydania:
"Ostatnie historie" to mini saga rodzinna, opowiadająca losy pewnej rodziny - z akcentem na kobiecą część tejże rodziny. Jest to opowieść trzech kobiet: matki, córki i wnuczki, chociaż częściowo poznajemy losy też wcześniejszego pokolenia (ciotka Marynka i ciotka Olga), poznajemy również najmłodszego członka tejże rodziny, 10-letniego chłopca. Losy tej rodziny są ściśle powiązane z wydarzeniami historycznymi (II Wojna Światowa, przesiedlenia, zmiany ustrojowe), historia też jest siłą sprawczą różnych perturbacji całej rodziny. Akcja książki rozpoczyna się przed wojną, na terenach dzisiejszej Ukrainy. Poznajemy młodą Paraskewię (Parkę), zakochaną w Myronie, swoim bardzo dalekim krewnym. Parka zachodzi w ciążę z Myronem, w tym czasie oświadcza się jej Petro (Piotr, Pjotr - jak sam wypowiadał swoje imię). Petro jest nauczycielem w miejscowej szkole, jest sporo straszy od Parki. To ciotka Marynka namawia swoją siostrzenicę, żeby powiedziała "tak". Rodzi się córka, Leokadia (Lalka - jak ją nazywali). I chociaż Petro wie, że nie jest jej ojcem, to kocha córeczkę ponad życie. I wtedy wybucha wojna. Wszystko się zmienia. Nagle miejscowi ludzie przypominają sobie, że są różnych narodowości, że różnią się wyznaniem. Zaczynają się wywózki, rośnie mur nienawiści pomiędzy sąsiadami. Przez zupełny przypadek Parka odnajduje niszę dla siebie - zaczyna szyć dla napływowych Rosjanek....majtki. Bo one nie znały, nie nosiły bielizny. W ten sposób zarabia na rodzinę (Petro już nie pracuje w szkole, musi się ukrywać, przez 5 miesięcy ukrywa się w skrytce pod podłogą) i "kupuje" trochę czasu dla swej rodziny. Ale nawet Parka wie, że szycie majtek nie zapobiegnie wywózce. W chwili desperacji idzie do miejscowego dowódcy, Jurija Libermana, prosić go i przekonywać, że jej rodzina jest miejscowa, lojalna wobec władzy i w ten sposób zapobiec nieuniknionemu. Czegóż lejtnant może chcieć od młodej, atrakcyjnej i zdesperowanej kobiety? W ten sposób nawiązuje się romans pomiędzy Parką a Jurijem, początkowe obrzydzenie zmienia się w coś w rodzaju zauroczenia. Petro nie domyśla się niczego, nie wie - dlaczego właśnie on, jego rodzina jeszcze nie została wywieziona, nie zniknęła - jak inni Polacy? Prawdy dowiaduje się ciotka Marynka, gdy Parka idzie do niej po pomoc - zaszła w ciążę z Libermanem. To ciotka znajduje "babkę" w sąsiedniej wsi, Parka ciężko odchorowuje usunięcie ciąży. A jednak w końcu przychodzi ten dzień, Petro i Parka pakują swój niewielki dobytek, zabierają córkę Lalkę i ciotkę Marynkę, i wyjeżdżają do Polski. W trakcie podróży ich córka zachorowała i zmarła. Została pochowana w Kluczborku, rodzina pojechała dalej, aż do Lewina. Petro znów jest nauczycielem, z czasem zostaje dyrektorem szkoły. Parka robi zaocznie maturę i rozpoczyna pracę w bibliotece. To właśnie tu rodzi się im drugie dziecko, córka Ida. I wszystko byłoby normalnie, gdyby Parka nie zakochała się w milicjancie, Mieczysławie "Mieczyku" Karabinowiczu. Parka zostawia męża i córkę, wyprowadza się do kochanka. Niewiele sobie robi z ostracyzmu otoczenia; bierze w pracy pożyczkę i kupuje "Mieczykowi" motor....A potem Karabinowicz właśnie na tym motorze przed nią ucieknie. Upokarzający był powrót Parki do domu, nastoletnia córka nie chciała jej wpuścić. To właśnie wtedy Petro decyduje się na kupno domu poza miastem, na wzgórzu, z dala od ludzi, od plotek. Córka nie była tym zachwycona, miała daleko do szkoły. To m.in. dlatego zdecydowała się na naukę we Wrocławiu, w szkole z internatem. Petro umarł w domu na wzgórzu, w zimie. Miał 91 lat. Żeby zawiadomić ludzi ze wsi, Parka musiała wydeptać i wyskakać napis w śniegu: "Petro umarł!" (śniegu było tyle, że nie dała rady zejść do wsi). Paraskewia zmarła w Warszawie, wcześniej zabrała ją córka, żeby się opiekować matką. Córka symbolicznie rozdzieliła rodziców po śmierci, nigdy nie pasowali do siebie.... Córka, Ida, lat 54. Rozwiedziona, pracuje w biurze podróży - jest przewodniczką, pilotką wycieczek tematycznych "Serce Europy" (objazd na trasie Warszawa - Kraków - Praga - Berlin - Wiedeń). Sama ma dosyć tych podróży, ludzi, których oprowadza wciąż po tych samych muzeach. To w trakcie jednego z takich wyjazdów pożycza od znajomej auto i jedzie w rodzinne strony; chce zobaczyć dom rodziców. Jest zimno, pada śnieg - na jednym ze skrzyżowań wpada w poślizg i wypada z jezdni. Wydostaje się z samochodu i o własnych siłach dociera do dziwacznego domu - hospicjum dla nieuleczalnie chorych i starych zwierząt. Będąc tu dokonuje rozrachunku ze swoich życiem. A może ten dom, te zwierzęta, Olga i Stefan to tylko wytwory jej wyobraźni? Może to ten sławny film, który wyświetla się w głowie w chwilę przed śmiercią? O czym myśli Ina? O swoich rodzicach, o upokorzeniu, gdy zobaczyła matkę z innym mężczyzną. Przypomina sobie swojego byłego męża, Nikolina, z którym wytrzymała 18 lat. Ze szczególną tkliwością myśli o córce, Mai - tak odległej, i fizycznie, i mentalnie. Tęskni za nią. Ida miała zdiagnozowaną trachykardię i była przekonana, że właśnie chore serce będzie przyczyną jej śmierci. Stało się jednak inaczej. I najmłodsza kobieta z tej rodziny: Maja. Ma 30 lat, jest autorką przewodników turystycznych dla yuppies. Za sobą ma nieszczęśliwą miłość, zawód miłosny - który sprawił, że zupełnie zamknęła się w sobie. Jest nieszczęśliwa, jest tak nieszczęśliwa, że ten smutek odczuwa fizycznie (jest zlodowaciała od środka i zupełnie fizycznie; to dlatego jeździ do tropikalnych krajów, żeby - jak sama mówi - "rozgrzać kości"). W podróżach towarzyszy jej 10-letni syn. Maja sama go uczy. W jednej z podróży, nad Morzem Południowochińskim, spotyka niepokojącego iluzjonistę, Kisza. Maja szczerze go nie cierpi, zupełnie odwrotnie niż jej syn, zafascynowany sztuczkami Kisza. Iluzjonista zapałał sympatią do chłopca i obdarował go książkami o sztuczkach magicznych, sam też nauczył chłopca kilku sztuczek. To Kisz mówi kilka zdań, które wytrącają Maję z równowagi; Kisz, który jest śmiertelnie chory (AIDS) sprowadza problemy młodej kobiety do odpowiednich proporcji. Mimo że Maja nie znosi iluzjonisty i odzyskuje spokój dopiero po jego śmierci - to właśnie za jego sprawą psychicznie dochodzi do siebie. Chyba....

Informacje dodatkowe o Ostatnie historie:

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2004-10-13
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 9788308060568
Liczba stron: 296
Dodał/a opinię: enigma1

więcej
Zobacz opinie o książce Ostatnie historie

Kup książkę Ostatnie historie

Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki

Na naszej stronie nie ma jeszcze cytatów z tej książki.


Dodaj cytat
REKLAMA

Zobacz także

Inne książki autora
Pan Wyrazisty
Olga Tokarczuk0
Okładka ksiązki - Pan Wyrazisty

Twarz Pana Wyrazistego natychmiast zapada w pamięć. Jest rozpoznawany błyskawicznie - wystarczy, że pojawi się na ulicy i wszyscy z daleka się do niego...

Szafa
Olga Tokarczuk0
Okładka ksiązki - Szafa

Porywająca, niepokojąca wyobraźnia Olgi Tokarczuk. Opowiadania, w których wyobraźnia sąsiaduje z mitami, a przedmioty znaczą więcej, niż można się spodziewać...

Zobacz wszystkie książki tego autora
Recenzje miesiąca
Virion. Legenda miecza. Krew
Andrzej Ziemiański ;
Virion. Legenda miecza. Krew
Kołatanie
Artur Żak
Kołatanie
W rytmie serca
Aleksandra Struska-Musiał ;
W rytmie serca
Mapa poziomów świadomości
David R. Hawkins ;
Mapa poziomów świadomości
Dom w Krokusowej Dolinie
Halina Kowalczuk ;
Dom w Krokusowej Dolinie
Ostatnia tajemnica
Anna Ziobro
Ostatnia tajemnica
Hania Baletnica na scenie
Jolanta Symonowicz, Lila Symonowicz
Hania Baletnica na scenie
Lew
Conn Iggulden
Lew
Jesteś jak kwiat
Beata Bartczak
Jesteś jak kwiat
Niegasnący żar
Hannah Fielding
Niegasnący żar
Pokaż wszystkie recenzje
Reklamy