Policja

Sama nie wiem, co powiedzieć. Zacznę od najprostszego stwierdzenia - zdecydowanie należy zapoznać się najpierw z poprzednim tomem "Upiory", bo fabuła w dużej mierze jest kontynuacją wydarzeń z tamtej części. Mam tak skrajne emocje odnośnie tej książki, że to aż nienaturalne. Z jednej strony chcę powiedzieć "wow, to było genialne", a z drugiej mam takie nerwy na autora, że mogłabym go zabić. Z jednej strony fabuła była naprawdę świetna, a z drugiej... dlaczego Harry przez sporą część książki był... nieobecny, żeby nie użyć innych słów? Dodatkowo... nie wiem, gdzie podział się mój mózg, bo Nesbo minimum dwa razy mnie oszukał! I to w najbardziej brutalny sposób! Najpierw na dzień dobry myślałam, że to Harry leży w śpiączce, a tu bum! A na sam koniec na do widzenia, nie wiem dlaczego, uznałam, że scena kościelna jest jedną z tych bardziej tragicznych, a nie radosnych w życiu człowieka. Koszmar! Co ja przeżywałam, czytając ten tom. No ale już wiem, dlaczego jest najlepiej ocenianą książką z cyklu o Harrym. Nie wiem, jak Nesbo mógł tak dowalić Harry'emu... ponownie. Ponownie w ten sam sposób odegrał się na nim, nie wiadomo za jakie grzechy. Do Ellen, Halvorsena i Mollera dołączyła kolejna osoba. Kolejna osoba, której się nie spodziewałam i którą zdążyłam polubić do tego stopnia, że jest mi autentycznie przykro. Dla rozładowania napięcia i emocji w związku z tą tragedią powiem, że... to było jak przybicie piątki krzesłem prosto w twarz... tak się nie robi, Panie Nesbo... Nigdy nie sądziłam, że doczekam się czystej postaci zażenowania Harry'ego i to jeszcze powodowanego niską, niepozorną studentką. Studentką, która jest nim zafascynowana i zauroczona i która nie daje mu spokoju nawet na wykładach, które - w swoim nowym życiu - zaczął prowadzić. Urocze i przezabawne! No chociaż już trochę mniej zabawne było, gdy ta cała Silje zaczęła go w zasadzie napastować. Biedny Hole, takie powodzenie wśród studentek, to nigdy nic dobrego. Zwłaszcza jak trafi się na taką wariatkę, która próbuje rzucić fałszywe oskarżenia na niewinnego wykładowcę (ciągle nie mogę się przyzwyczaić do nowej roli Harry'ego). No i czego to się człowiek nie dowie o eee... męskich zdolnościach przy okazji oskarżenia o gwałt! "A na koniec jeśli przyjrzy się pan liczbie określającej objętość nasienia wyprodukowanego przez Holego zaledwie w pół godziny po rzekomym gwałcie, to zobaczy pan, że wartość ta wynosi cztery mililitry. Podczas pierwszego wytrysku normalnie produkowanych jest od dwóch do pięciu mililitrów spermy. Drugi wytrysk w ciągu pół godziny to tylko dziesięć procent tej ilości. Krótko mówiąc, jeżeli jądra Harry'ego Hole nie są zrobione z czegoś wyjątkowego, to nie mógł on mieć wytrysku w tym czasie, jak twierdzi panna Gravseng." Ach ta Katrine i jej słabość do Harry'ego! No ale dzięki niej w końcu wiem, o co chodzi w tym przyciąganiu. Przez całe dziesięć części zastanawiałam się, co takiego ma Hole, że wszystkie kobiety są nim tak zauroczone (bo przecież podobno taki brzydki, pokiereszowany i mało ciekawy wizualnie) i że wszystkie chcą iść z nim do łóżka. Nie znaczy to oczywiście, że i ja go skreśliłam. Co to, to nie, ale no... wątpię, żeby licznie przedstawione łóżkowe podboje Harry'ego były z gatunku tych, które "lecą na inteligencję i wnętrze"... Jednak dla tego opisu, jestem w stanie nazwać się nawet młodziutką studentką (chociaż powinnam się zapisać do tej drugiej kategorii "nie tylko młodziutkich studentek") - "Katrine Bratt wcale nie uważała, że jest brzydki. Oczywiście nie był ładny, nie w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa. Docenianie jego urody wymagało raczej tego, co Anglicy nazywają acquired taste, trzeba było się w niej rozsmakować. I głos też miał ten sam, głęboki, ciepły, lekko stępiony na kantach aż do chrypy, trafiający do serc nie tylko młodziutkich studentek." A tak w ogóle - w życiu najważniejsze jest poznanie swoich mocnych stron i prezentowanie ich w każdy możliwy sposób, prawda Hole? "Harry potarł niestarannie ogolony podbródek. - Hm, jeśli nie polujesz na moje obdarzone nieodpartym urokiem ciało, to musi ci chodzić... - Podniósł palec wskazujący. - Już wiem. O mój wybitny umysł!" Czasem zastanawiam się, czy ten człowiek więcej zyskuje swoim intelektem i umiejętnym formułowaniem myśli, swoją szorstkością, czy tą... niekonwencjonalną urodą (która z wiekiem nabiera większych kolorów, a raczej nabiera większych żłobień i blizn...). Oby to nie było moje ostatnie spotkanie z tym jakże przystojnym, inteligentnym, przebojowym, towarzyskim i pozbawionym nałogów mężczyzną! Zwłaszcza, że tak poważnie już mówiąc... parę wątków nie daje mi spokoju - np. o co chodziło z tą małą Aurorą i facetem w kowbojkach? I na sam koniec mogę tylko zapytać - to już? Tak szybko? Tak... boleśnie? Co dalej mam robić ze swoim życiem, skoro wracając do domu nie czeka na mnie Harry Hole i jego jakże nieszczęśliwa a zarazem szczęśliwa egzystencja? Co mam dalej począć, wiedzą, że właśnie skończyłam ostatni tom jednej z najlepszych serii książkowych, jakie miałam okazję czytać?

Informacje dodatkowe o Policja:

Wydawnictwo: Dolnośląskie
Data wydania: 2013-09-09
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
ISBN: 978-83-245-9406-1
Liczba stron: 320
Dodał/a opinię: Marta Olszewska