Rok w Poziomce
Katarzyna Michalak

„Rok w Poziomce” to pierwsza część Serii Owocowej Kasi Michalak. Po Serii Poczekajkowej i Serii z Kokardką przyszedł czas właśnie na „owoce”. Wiedziałam, czego się mam spodziewać po autorce, więc gdy przyniosłam książkę z biblioteki, siadłam w ulubionym fotelu, otulona ciepłym kocem, z kubkiem gorącej herbaty w jednej ręce i książką w drugiej. Pogoda typowo jesienna, deszcz, wiatr, ziąb, a tu historia, która działa jak balsam na serce.  

Bohaterka książki to Ewa, kobieta trzydziestokilkuletnia, po nieudanym dzieciństwie i małżeństwie, które również było pomyłką. Jej jedynym marzeniem jest mały, biały dom w pięknym, urokliwym miejscu. Po długich poszukiwaniach Ewa znajduje go w miejscowości Urle City. Jest zdesperowana, chce go natychmiast kupić, stara się o kredyt, ale okazuje się, że potrzebuje pewnej kwoty na wpłatę własną. Tylko skąd ona ma wziąć te pieniądze? 

Tu z pomocą przychodzi jej Andrzej, mężczyzna, w którym Ewa kocha się od bardzo dawna, natomiast on kocha wszystkie kobiety i z nimi flirtuje, oprócz Ewy oczywiście. Traktuje ją jak siostrę. Ewę serce boli, no ale co zrobić. Wie, że nie należy do piękności, a jest jedynie bardzo przeciętną szarą myszką. 

Andrzej ma dla Ewy propozycję nie do odrzucenia. Proponuje jej założenie wydawnictwa. Zadaniem Ewy jest w określonym czasie znaleźć i wydać książkę, która ma stać się bestsellerem. Zadanie wydaje się trudne, tym bardziej, że Ewa nie ma pojęcia, jak prowadzić wydawnictwo, ale chęć posiadania tego jedynego domu czyni cuda. 

Historia Ewy pokazuje nam, że warto mieć marzenia i o nie walczyć. Nawet, gdy sytuacja jest beznadziejna, gdy wszyscy rzucają nam kłody pod nogi, gdy nawet na najbliższych nie możemy liczyć. Wystarczy tylko chcieć. 

W fabułę książki wpleciony jest bardzo poważny problem, dotyczący coraz większej liczby osób. Jedna z bohaterek ma białaczkę. Potrzebny jest natychmiastowy przeszczep szpiku. 

Kasia Michalak w prosty i ciekawy sposób pokazuje nam jak wiele dobroci możemy zrobić, zgłaszając się do banku dawców szpiku kostnego. Dla nas to jedynie chwila, kiedy oddajemy krew do badania, a dla chorych to szansa na nowe życie. Nie ma co zwlekać, bo ktoś może właśnie na nasz szpik czekać. 

Tak więc z jednej strony mamy prostą, przyjemną lekturę, typową kobiecą literaturę, a z drugiej strony książkę z przesłaniem. 

Nie zgadzam się z osobami, które krytykują tego typu literaturę, pisząc, że jest prosta, głupia, nic nie wnosi. Ludzie, przecież nie możemy się ciągle torturować „ciężkimi” i „ambitnymi” książkami. Przeczytajmy czasem bajkę, powróćmy do czasów dzieciństwa, poczujmy się jak czarodzieje z magiczną różdżką, przy użyciu której świat staje się lepszy, piękniejszy, ludzie są dobrzy, zwierzęta szczęśliwe i nie ma tej obłudy i chamstwa, które niestety w coraz większym stopniu nas otacza. Zwolnijmy, porozmawiajmy, przytulmy się do ukochanej osoby, podziękujmy za wszystko, co nas dobre spotkało. Jeśli nie mamy w życiu „z górki” to chociaż dajmy się pocieszyć przez książki Kasi Michalak, która według mnie jest prawdziwą czarodziejką…

Dziękuję Kasiu.