Taniec szczęśliwych cieni
Alice Munro

Długo, bardzo długo nie potrafiłam zabrać się za zrecenzowanie tej książki. Moim jedynym wytłumaczeniem jest deficyt czasu spowodowany tym, że zbyt wiele obowiązków biorę sobie na głowę. Nie będę Wam też mydlić oczu tym, że przeczytałam tę książkę w całości- niestety, doba wciąż jest za krótka... Lektura bardzo obowiązkowa, zwłaszcza, że autorka została wyróżniona literacką Nagrodą Nobla. Przejdźmy jednak do konkretów. Mimo że Alice Munro należy do przedwojennego pokolenia (urodzona w 1931 r.), to jej opowiadania są bardzo współczesne. Nie wplata na siłę wynalazków technicznych, które mogłyby zdradzić czas akcji. Owszem, są pewne fakty, dzięki którym wielu rzeczy można się domyślić, ale po co? Zachowania ludzkie nie ulegają przecież zmianie. Zauważyłam pewien mechanizm, powtarzający się w kilku historiach. Mianowicie chodzi mi o brak więzi, porozumienia z matką: zbyt wytworną, chorą lub znerwicowaną, czy też zbyt mocno pragnącej dobrego życia dla córki. Sama wciąż nie zawsze potrafię znaleźć wspólny język ze swoją matką, a to z prostego powodu- mamy prawie identyczne charaktery. Obie jesteśmy dumne, uparte i zawsze chcemy mieć rację. Nie powiem, bywa to uciążliwe. To jednak moja mama i nie potrafię przestać jej kochać. Z tatą relacje są diametralnie inne. Ze względu na jego typ pracy wyjeżdża służbowo. Dlatego jego jakoś łatwiej docenić. Być może jego wizerunek w mojej głowie uległ idealizacji, ale to chyba standardowy model: córeczka tatusia. Nadal pozostając w kręgach rodzinnych zwrócę uwagę na dzieci. Sytuacja wygląda tak, że matka źle się czuje, więc mąż proponuje, że zabierze dzieci do pracy (jest komiwojażerem- obwoźnym sprzedawcą). Mówi przy tym: ,,(...) wezmę oboje, żebyś mogła trochę odpocząć." I w tym momencie nasza młoda bohaterka zastanawia się, czym dzieci tak męczą dorosłych? Może takie kolokwialne powiedzenie nie pasuje do refleksyjnego charakteru tej wypowiedzi, no ale... Nie pamięta wół, jak cielęciem był. Dlaczego tak łatwo nam zapomnieć o problemach z przeszłości? O sposobie postrzegania świata? Czy nie możemy zostać Pippi Langstrumpf albo Anią z Zielonego Wzgórza? Chociaż nie, Ania dorosła. Ale czy jej wrażliwość na tym ucierpiała? Tak wiem, był jeszcze Piotruś Pan, ale z nim się nie utożsamiam, bo to facet. Kiedyś, dość dawno temu czytałam felieton Joanny Szczepkowskiej o zadaniach domowych. Z obserwacji wynikało, że nie potrafimy słuchać ciszy, od razu musimy ją czymś zagłuszyć. Cytat z książki? ,,(...) George zrobił się trochę nerwowy, jak zawsze, kiedy musi milczeć albo być sam." Czy nie jesteśmy trochę właśnie tacy? Ależ przecież, że nie! Gdzieżby ja?! Przecież należę do ludzi kulturalnych, którzy cenią sobie spokój i własne towarzystwo. -OK, przepraszam, wycofuję oskarżenia. Dawno nie utożsamiłam się z kimś tak świadomie jak z Lois. Sama nie wiem, dlaczego. A może próbuję to przed sobą ukryć, jak wiele innych niewygodnych faktów? Jedno wiem na pewno: trochę zazdroszczę jej wystudiowania, opanowania. Z drugiej strony jestem bardzo do niej podobna. Z zewnątrz silna i nieugięta, a w środku wrażliwa aż do bólu istota. Zabawne, kolos na glinianych nogach.

Informacje dodatkowe o Taniec szczęśliwych cieni:

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2013-01-24
Kategoria: Literatura piękna
ISBN: 978-83-08-05055-2
Liczba stron: 352
Tytuł oryginału: Dance of the Happy Shades
Język oryginału: angielski
Dodał/a opinię: