To tylko dziecko
Malin Persson-Giolito

Malin Persson Giolito to nowe / stare nazwisko w zbiorze kryminałów Czarnej Serii. Nowe dlatego, że "To tylko dziecko" jest debiutem litrackim tej szwedzkiej pisarki, na rynku polskim. Natomiast stare, z tej racji, że Malin Persson Giolito jest córką lubianego przeze mnie pisarza Leifa G.W. Perssona.

Malin Persson Giolito jest nie tylko pisarką, ale również jest prawniczką, pracownicą Komisji Europejskiej w Brukseli. Ale czy talentowi dorównuje znanemu ojcu? O tym za moment. Najpierw przyjrzyjmy się zarysowi fabuły....

Otóż, "To tylko dziecko" porusza wstrząsającą historię siedmioletniego Alexa Andersona. Chłopca , o trudnej, nieposkromionej naturze. Dziecko trudne wychowawczo daje się we znaki na każdym polu,  szkole czy w środowisku poza systemem edukacyjnym. 

Alex bije, gryzie, pyskuje, nie chce współpracować, ani dostosować się do norm społeczno-wychowawczych. Opiekunowie w szkole są zaniepokojeni zachowaniem chłopca. A odkrycie licznych oznak przemocy domowej na ciele dziecka zmusza ich do zawiadomienia opieki społecznej.

Wyżej zadałam pytanie czy talent autorki można by porównać do talentu jej ojca- Leifa G.W. Perssona? Moim zdaniem nie do końca. Po pierwsze,  tematyka " To tylko dziecko" jest daleka od kryminalnych spraw, które znam z powieści Leifa G.W. Perssona. Po drugie, "To tylko dziecko" nie wciągnęło mnie na tyle, bym "zatonęła" w jej fabule od początku czytania.

"To tylko dziecko" nie jest typowym kryminałem. Książce bliżej jest do "adwokackiego" podejścia do tematu. Sama Sophia jest adwokatem. Zachowuje się jak adwokat. I akcja płynie wolniej, zahaczając o aspekty społeczne.

Malin Persson Giolito obnaża fałszywe twierdzenie, że dobrze być dzieckiem. Wówczas życie takiego malucha ma niby obfitować w beztroskie chwile.  Tu ten standard się nie sprawdza.

Alex jest bohaterem, jakich wielu, nawet w naszym codziennym otoczeniu. Poniewierany, bity, upokarzany, niekochany przez matkę chłopiec jest niewątpliwe postacią tragiczną, Matka, która ujawnia swoje niegodne postępowanie budzi w czytelniku niechęć i niezrozumienia. Motywy jej postępowania nie są jednak znane od samego początku. Więc dlaczego? Co jej daje możliwość maltretowania syna?

Pisarka wkracza na grunt nierównej walki z systemem opieki społeczne. Obnaża liczne niedociągnięcia, ale również świadome zaniechania w wprowadzeniu rozwiązań działań chroniących młodych obywateli. 

Styl pisarki jest poprawny, obfituje w liczne opisy sytuacyjne. Dialogów jest bardzo mało, co w moim odczuciu działa na niekorzyść powieści. Zabrakło mi tej iskry. Tego dreszczyku, który towarzyszy w powieściach ojca pisarki. Ale cóż. Przecież córka nie musi iść śladami rodziców.