Zielone kalosze
Wanda Szymanowska

Powieść ta jest debiutem autorki. Można by powiedzieć, że wiele takich powieści już się czytało. Jednak temat, który jest poruszony jest jak najbardziej na czasie i zawsze chętnie o nim czytam. Tak było i tym razem. Antonina, to kobieta, która nigdy w życiu nie myślała o zamążpójściu. Chciała poświęcić się karierze, ale jak widać niezbadane są uroki ziemskie. Wyszła za mąż, urodziła córkę i wiodła życie, o jakim nigdy jej się nie śniło. Najgorsze w tym wszystkim jednak okazało się to, że mąż okazał się tyranem, który pił i bił. Zaskakujące jest podejście ludzi do życia, którzy przejmują się: co powiedzą ludzie? Bo tak naprawdę czy ważne jest co powiedzą o nas inni? Czy to oni przeżyją nasze życie za nas? Czy warto pozwalać sobą pomiatać, tylko i wyłącznie w imię myśli innych? Otóż z całą pewnością nie! Ja nie wyobrażam sobie, że mogłabym żyć w związku, w którym króluje alkohol i pięść. A już tym bardziej nie przejmowałabym się tym co mówią inni, tylko czym prędzej brałabym nogi za pas. "Pierwszy raz Mundek pobił ją parę lat po ślubie. Ukrywała ten incydent przed światem, bo było jej wstyd. Bała się, co ludzie powiedzą. Wstydziła się przed dziećmi." Wanda Szymanowska ukazuje nam, że niejedna kobieta, która była w takim związku jak Antonina czy też Stenia, nie ma odwagi, by przeciwstawić się mężowi i ciągle niczym "pies z podkulonym ogonem" wraca do niego ilekroć ten ją wyzywa czy podnosi na nią rękę. Antonina po 30 latach małżeństwa w końcu zdecydowała się, żeby zostawić męża. Mówią, że lepiej późno, niż wcale. Wyniosła się do wsi, w której na nowo odżyła. I tutaj plus dla autorki, która w doskonały sposób wykreowała wizerunek życia na wsi, odsłaniając wszystkie karty. Antonina nie tylko okazała się nową mieszkanką wsi, ale też doskonałym przykładem dla innych kobiet, które również były bite przez swoich mężów. Otworzyła oczy na świat niejednej kobiecie. "A przecież życie bywa teatrem. Czasem jest groteską, czasem czarną komedią, czasem dramatem. Czy trzeba koniecznie wpuścić widzów, nawet tych szyderczo uśmiechniętych?" Zielone kalosze to powieść, w której możemy utożsamić się z bohaterami, którzy są jak żywi. Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Uświadamia nam, że w życiu zawsze należy walczyć o swoje, że nie można dać sobą pomiatać i że nigdy w życiu nie jest za późno na zmiany. Jeśli mężczyzna podnosi rękę na swoją kobietę raz, zrobi to i kolejny raz i kolejny. Trwanie u boku takiego tyrana, to wyrządzanie sobie samej krzywdy. Wiadomo, że w życiu nie zawsze trafiamy na właściwe osoby, ale to nie powód do wstydu. Ludzie każdego dnia popełniają błędy, ale grunt, by umieli się do tego przyznać. "Najwidoczniej ludzie, albo są sobie przeznaczeni, albo nie, i tę zasadę stosować należy nie tylko w odniesieniu do znajomości damsko-męskich. Jest to zasada uniwersalna. Pierwszy rzut oka jest najważniejszy." Mówi się, że ludzi nie powinno się oceniać na pierwszy rzut oka. Jednak są ludzie, którzy po pierwszym spojrzeniu potrafią poznać się na ludziach. Sama tak mam. W kilku przypadkach trafnie oceniłam osoby, na których inni się nie poznali i przez co później musieli cierpieć, ja natomiast tych osób nie lubiłam od pierwszego spotkania. Zielone kalosze to nie powieść o kaloszach. To powieść jak najbardziej życiowa, która może dotknąć niejednego z nas. Gorąco zachęcam do zapoznania się z tą pozycją, zwłaszcza kobiety, które przeszły przez takie piekło jak nasze bohaterki powieści. Pamiętajcie, że nie jest ważne, co powiedzą ludzie, lecz to co czujemy my!

Informacje dodatkowe o Zielone kalosze:

Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 2014-04-02
Kategoria: Obyczajowe
ISBN: 978-83-7942-131-2
Liczba stron: 192
Dodał/a opinię: Grażyna Wróbel