Wojowniczki. Jak być nieperfekcyjną i szczęśliwą kobietą
Glennon Doyle-Melton

Ocena: 5.4 (5 głosów)

opis

nasz-zaczytany-swiat.blogspot.com Odkąd pamiętam zawsze lubiłam czytać książki, które napisane zostały na podstawie doświadczeń autora. Urzeka mnie w nich autentyczność. Czasami są to do bólu szczere historie, które wydobyte na światło dzienne są świadectwem ogromnej odwagi. Taką odwagą wykazała się Glennon Doyle Melton, autorka książki „Wojowniczki. Jak być nieperfekcyjną i szczęśliwą kobietą”, która w znakomitych esejach dzieli się swoimi doświadczeniami. I nie są to słodkie opowiastki, pełne oklepanych banałów o tym, jak stać się szczęśliwą matką i żoną. Nie jest to żaden poradnik ani zbiór wyświechtanych haseł o zmianie życia. Jest to prawdziwa historia kobiety, która udowodniła, że niemożliwe nie istnieje. Kiedy była na samym dnie, pogrążona w alkoholizmie, narkomanii i bulimii dowiedziała się, że jest w ciąży z facetem, którego zna zaledwie od dziesięciu dni! Był to przełomowy moment. Tamtego dnia Glennon rozpoczęla drogę ku życiu – prawdziwemu życiu. I choć nie było łatwo, to nie poddała się. Codziennie opisywała swoje uczucia i przeżycia. Założyła blog, który powstał z miłości do pisania i potrzeby dzielenia się emocjami. Zjednała sobie tysiące kobiet na całym świecie. A w rezultacie stała się cenioną pisarką i mówczynią. Pewnie zastanawiacie się, co takiego niezwykłego jest w tych esejach. Nie można ich zaszufladkować i podsumować kilkoma zdaniami. Dla mnie są czymś bardzo osobistym i skłoniły mnie do wielu refleksji. Czasem utożsamiałam się z autorką, a czasem się z nią nie zgadzałam. Najbardziej podobało mi się jej podejście do macierzyństwa i związku - odejście od idei doskonałości, a skupienie się na otwartości, szczerości i akceptacji. Z każdą przeczytaną stroną czułam coraz większy podziw dla Glennon i jej decyzji życiowych. Jej trafne porównania (jak choćby o tkaniu własnego dywanu) i myśli zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Wystarczy przeczytać fragment o miłości: „Miłość nie jest ciepła ani mętna, ani słodka, ani lepka. Prawdziwa miłość jest twarda jak gwoździe. To wyrwanie ci serca, włożenie go z powrotem, a następnego dnia zaoferowanie go ponownie temu samemu światu, który je wydarł. To bieg ku bólowi, żalowi i uczuciu rozdarcia zamiast ucieczki przed nimi. To nadstawianie drugiego policzka, aż zostaniesz w niego uderzona. To opieranie się wszechogarniającemu pragnieniu rzucenia wszystkiego, by uratować siebie dla siebie. Jest to wyczerpujące i niekomfortowe. Czasami jest też okropne, jak przekopywanie łajna gołymi rękoma w poszukiwaniu złota.” „Wojowniczki” zostaną w moim sercu na dłużej, bo to jedna z tych książek, które się pamięta. I nie jest przeznaczona tylko dla wąskiej grupy odbiorców, bo każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Nie brakuje w niej także opisu zabawnych sytuacji (zdziwicie się co ma wspólnego wózek dla lalek z dywanem ;-) ), dlatego czas spędzony z tą pozycją na pewno nie będzie stracony.