Fallout - Rozdział 3: Krypta 15

Autor: AS-R
Czy podobał Ci się to opowiadanie? 0

            Kaktus. Prawdziwy kaktus! Na horyzoncie majaczył mi zielony, falujący na tle gorącego powietrza strzelisty i wyglądający na jędrny badyl.

            Spalony słońcem, oblizując mimowolnie spierzchnięte, spękane usta przypominające wargi trędowatego króla Baldwina IV, ruszyłem ku memu wybawieniu.

            Wtedy kaktus zrobił się trochę bardziej przezroczysty. Potem jakby zupełnie zatracił barwę i… zniknął. Zakląłem pod nosem i upadłem na kolana. Czytałem niegdyś o wywołanych głodem, pragnieniem i skrajnie wysokimi (lub niskimi) temperaturami mirażach. Kaktus był niewątpliwie fatamorganą. Już miałem się poddać i własnymi rękami rozpocząć głębinowe wykopy, kiedy przetarłem oczy, a kaktus znów tam był; kusząc mnie chłodem i ożywczością przepływających w jego wnętrzu płynów.

            Ruszyłem i tym razem kaktus nie znikał. Kiedy zbliżyłem się na tyle, iż mogłem z pełnym przekonaniem stwierdzić, że jest prawdziwy, moja chwilowa radość i ulga zostały rozwiane przez widok znacznie straszliwszy i przepełniający mnie grozą większą niż niknące miraże.

            Wszędzie dookoła walały się spękane, połamane i mocno wysuszone kości. Znaczna część niewątpliwie należała do zwierząt; najróżniejszych zwierząt. Spośród znanych mi gatunków rozpoznałem: kalifornijskie szczury jaskiniowe, braminy, iguany, coś, co wedle Poradnika Harcerza mogło stanowić jakąś formę kreta i… ku jeszcze większemu obrzydzeniu i przerażeniu, kości ludzi.

            Dziesiątki, jeśli nie setki.

            Jednak nie to było najgorsze. Wszędzie, absolutnie wszędzie dookoła nakładały się na siebie ślady, które po raz pierwszy ujrzałem w leżu nękających Cieniste Piaski radskoprionów.

            Sparaliżowany początkowym strachem, otrząsnąłem się i rzuciłem naprędce ku kaktusowi. Rozciąłem mięsistą powłokę łodygi i uważając na kolce przyłożyłem wszystkie pozostałe mi manierki napełniając je życiodajną cieczą. Jedną opróżniłem natychmiast. Uzupełniłem ubytek i kiedy woda przestała wyciekać ze skazanej przeze mnie na niewątpliwą śmierć rośliny, ruszyłem na wschód w kierunku Krypty 15.

Po drodze, nieco dalej od miejsca zbiorowych uczt północnoamerykańskich niegdyś skorpionów cesarskich, napotkałem wysuszoną, błagającą o kres jej udręk jabłoń.

            Lecz jabłoń ta, jakkolwiek tragicznie by się nie prezentowała, miała na gałęziach kilka nadgniłych, spowitych rozdętymi bąblami jabłek.

            Sprawdziłem je licznikiem Geigera. Były w porządku. Pięć (wszystkie) znalazło się w odmętach mojego juka.

            Dzięki Bogu opuszczając terytorium morderczych radskorpionów, nie natrafiłem na żadnego z ich przedstawicieli. Wiele natomiast rozmyślałem o tych przerośniętych pajęczakach. Mój tok rozumowania był mocno abstrakcyjny, co niewątpliwie stanowiło efekt wielogodzinnego braku wody i ekspozycji na słońce (które ku mojej nieskrywanej radości chyliło się z wolna ku zachodowi, niknąc mi tym samym za plecami). Myślałem: „co, jeżeli radskorpiony wiedziały, że będę tędy przechodził? Co, jeżeli w jakiś sposób dowiedziały się, że zaszlachtowałem im Matkę, ich wielką i jedyną Królową i też wszystkie zostały zmobilizowane do pochwycenia mnie, poddania okrutnym, niewyobrażalnie wręcz bolesnym torturom i powolnego przeflancowania na tamtą stronę?”. Wtedy wydawało mi się to wielce logiczne. Świat zewnętrzny, dziesiątki lat wypalającego i mutującego wszystko promieniowania mógł równie dobrze wytworzyć w radskorpionach jakąś formę kolektywnej inteligencji i zdolność telepatycznego przesyłania myśli. Coś podobnego było chyba w tym starym, lecz wciąż wyśmienitym filmie „Obcy”. Królowa Matka, chociaż nikt nigdy nie powiedział tego wprost, była niewątpliwie w stanie komunikować się ze swoimi trutniami rozdzielając pomiędzy nie priorytetowe dla niej zadania. Mrówki funkcjonowały przecież podobnie. Pisał o tym Bernard Werber. Równie dobrze, tak samo mogły działać te chitynowe skorupy. Mogły czaić się pośród mroku nocy, zakopane w głębinach piasków, czekać, czekać i czekać, aż nieopatrznie jakiś zbłąkany wędrowiec (to znowu ja) próbujący uratować życie tysiąca mieszkańców swojej Krypty znajdzie się na tracie przecinającej ich zasadzkę i gdy tylko nadarzy się właściwa okazja, bach!

Najpopularniejsze opowiadania

Musisz być zalogowany, aby komentować. Zaloguj się lub załóż konto, jeżeli jeszcze go nie posiadasz.

Forum - opowiadania
Reklamy
O autorze
AS-R
Użytkownik - AS-R

O sobie samym:
Ostatnio widziany: 2015-02-27 21:39:56