Dzikość Serca

"Wtedy gdy się najmniej spodziewasz nagła wiadomość pchnie Cię nożem. Tępy, znajomy ból, znów stare blizny się otworzą" , tekst z Czas Ołowiu, Budki Suflera, rozmyślam nad sensem egzystencji, życie jak fortuna kołem się toczy, zataczając kręgi zawsze spycha nas do punktu wyjścia, daje piękne chwile po czym je odbiera, mami mirażami szczęścia, ale jak to miraże istnieją tylko w naszym umyśle. "Marzenia jak ptaki szybują po niebie", tylko cóż z tego kiedy nie dano nam skrzydeł, nigdy ich nie dosięgniemy. Są dwa gatunki ludzi Ci urodzeni po to aby dostawać szczęście i Ci z góry skazani na porażkę i nie chodzi mi tu o przyziemną materialność, uczuć nie da się kupić, serca nie da się oszukać. Według starego podania każdy człowiek ma swoją drugą połowę z którą się kiedyś połączy, i stworzy jedną doskonałą w swym pięknie istotę, podobną bogom i mającą ich siłę. Lecz jak to często bywa, los bywa przewrotny w swej istocie, i na potwierdzenie reguły stworzył wyjątki, stworzył ludzi pozbawianych tego pięknego daru, skazanych na męki wiecznej samotność i nie spełnienia, w tym co najpiękniejsze jakie dano istocie ludzkiej,czyli w spełnionej miłości. Cóż dostają w zamian Ci nieszczęśnicy, emocjonalne kalectwo, ból, cierpienie, wyostrzone zmysły, skierowane w stronę smutku i żalu, często empatię tak przypominającą złudną nagrodę, tylko po to aby mogli, poczuć to co czują inni, tylko co to za życie, karmić się uczuciami innych, pozbawieni naturalnej ochrony chłoną wszystkie uczucia i emocje, zarówno te dobre jak i te złe. Upadając po raz kolejny, wciąż i znowu, nie ma się ochoty udowadniać nawet samemu sobie, że to tylko przypadek, zły omen i że następnym razem będzie inaczej. Największym ich strachem jest strach przed samotnością, przed samotnym przemijaniem, łatwiej akceptować nieubłagany upływ czasu mając kogoś u boku. Moją największa wadą jest to, że jeżeli nie dostaje od życia tego czego pragnę, wole nie brać niczego, niestety to silniejsze ode mnie, to moja DZIKOŚĆ W SERCU.