Piekło które zamarzło

   - Skończ z tym panem, młody. Jestem niewiele starszy od ciebie. Mów mi Adi.

   - Okej, koleś. Ja jestem Erik.

   - A automaty z fajkami są, Eriku?

   - Niestety nie.

   - Jest tu ktoś oprócz nas?

   - Nie, jesteś jedynym klientem. Jeśli chodzi o personel to prowadzę ten motelik z rodzicami, którzy teraz grzeją się pod pieprzonym słońcem pieprzonego Egiptu. Mam nadzieję że nie jesteś facetem który lubi sprawiać kłopoty? - Erik spojrzał na Adriana podejrzliwie niebieskimi oczami. - Starzy pierwszy raz zostawili mnie samego z biznesem. Mam wykazać się odpowiedzialnością i wszystko ma być cacy kiedy wrócą. Też masz takich okropnych starych, którzy od małego trzymają cie pod kloszem i ciągle powtarzają że jesteś nieodpowiedzialny?

   - Mam gorszych - odparł Adrian

   - Kurwa. Jak mam być odpowiedzialny skoro nigdy wcześniej nie dostałem  szansy, by wykazać się odpowiedzialnością. No, aż do teraz. Nawet zrezygnowałem z organizowania konkretnego melanżu na cały parszywy motel. Jeśli coś spieprzę, nie dostanę drugiej szansy. Musze pokazać starym wapniakom, że jestem dorosłym, odpowiedzialnym facetem. Też tak miałeś? Że rodzice ciągle ci mówili jaki to jesteś nie odpowiedzialny, jednocześnie nie pozwalając się wykazać odpowiedzialnością? To właśnie przez takich nadopiekuńczych rodziców, dzieci wyrastają na pierdoły.

   - Co czytasz? - spytał Adi mimo, że widział złoty napis "Nordic myths" na czarnej okładce. Chciał tylko zmienić temat.

   - Mitologia nordycka. Jestem zafascynowany nordyckimi kolesiami z góry... lub z dołu, których czcili moi przodkowie.

   - A co z "Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną"?

   - Wychowałem się w protestanckiej rodzinie, lecz bardziej obawiam się piorunów i młota Thora który zabił setki lodowych olbrzymów, w zemście za wiarę w obcego boga, niż miłosiernego i kochającego wszystkich hipisa.

   - A Sodoma i Gomora coś ci mówi?

   - A co jest większym wyzwaniem dla boga? Miasto pełne starców, kobiet i dzieci, czy pieprzone lodowe olbrzymy?

   - Fakt - odpowiedział krótko Adrian. - Wracam więc do pokoju.

   - Jeżeli do zmierzchu nie wróci prąd, przyniosę ci świece do pokoju - krzyknął za nim Erik. - Jeśli byś jeszcze czegoś potrzebował, będę tutaj lub w pokoju na samej górze.

   Zapach tytoniu w pokoju sprawił, że zatęsknił za papierosem. Adi rzucił torbę na podłogę, nie mając ochoty się znowu rozpakowywać, a następnie rzucił się na łóżko.

   - Chryste, gdybym miał jakieś inne hobby i zainteresowania niż Klaudia, to bym się tak cholernie nie nudził. Mogłem pożyczyć od niej jakąś książkę - powiedział to na głos, tylko po to żeby usłyszeć coś innego niż wycie wiatru i twardy, zmarznięty śnieg uderzający o szybę. Podszedł do okna, mając nadzieję że zobaczy coś innego niż wszechogarniająca biel. Wszechogarniająca biel. Klaudii na pewno spodobałoby się takie poetyckie określenie. Adi nie miał najmniejszego pojęcia, co taka oczytana artystka widziała w takim nudziarzu jak on.

   - Czym niby możesz zabłysnąć w towarzystwie? Techniką smażenia frytek w McDonaldzie? Jakie środki czyszczące najlepiej myją podłogę? A może wiedzą o naprawianiu samochodów? - Głos w głowie znowu się odezwał.

   - Zamknij się. Znam się na filmach. Starych, nowych, filmach Quentina Tarantino i Guya Ritchie'a, Akiry Kurosawy i Johnnego Woo, tych z Clintem Eastwoodem i z Alem Pacino. Znam się na filmach.

   I przez filmy właśnie Adrian i Klaudia się poznali. A dokładnie na forum filmowym. Ale swojemu dziecku i tak Adrian opowie, że ujrzał ją na koncercie i zakochał się w niej od pierwszego spojrzenia, lecz był zbyt nieśmiały, by zagadać. Wybawieniem dla niego był wokalista rzucający kwiaty na publiczność. Adrian złapał jeden, a potem złapał ją i spytał, czy chce być damą jego serca. Tak właśnie opowie swojemu dziecku. Dziecku, które już zaczęło powoli się kształtować w łonie damy jego serca.