Proklata Trijca

eśle, które raczej przypominało królewski tron, siedział pan Ragnar Bjornson. Miał długie bujne włosy, w wielu odcieniach. W jednym miejscu były blond, w innym rude, a w innym krwawoczerwone. Jego czupryna wyglądała jak płomień świecy. Gdyby Kossecki nie był krzywoprzysięzcą, mógłby przysiąc, że oczy Bjornsona również zmieniały kolor. Z zielonego w niebieski, z niebieskiego w szary i to we wszelakich odcieniach. Trójca stanęła przed obliczem tego dziwnego człowieka. Oczywiście ani się nie przywitali, ani się nie pokłonili. Kossecki bacznie wpatrywał się w pana Ragnara, Natan gapił się na nagą kobietę jak chłop w cerkwi na ikonę, Hryhory zaś był zaniepokojony. Jako charakternik był wrażliwy na magię, a tu czuł jej całe multum. Jego dłoń cały czas leżała na rękojeści szabli. W tym namiocie byli jak w pułapce. - W czym mogę szlachetnemu, jaśnie oświeconemu panu służyć? - odezwał się w końcu Michał w efekcie przedłużającej się ciszy. Kossecki nie byłby sobą, gdyby nie umieścił w tych słowach drwiny i sarkazmu. - Posłałem po was, ponieważ jesteście najlepsi w tym co robicie, a w dodatku jest coś co nas łączy. Ale o naszych wspólnych pasjach innym razem. Chcę byście uwolnili pewną kobietę. Kozak prychnął. - Robiliśmy z kobietami tysiące różnych rzeczy, zarówno z żywymi jak i z martwymi, ale nigdy żadnej nie ratowaliśmy. Wybrałeś nie te osoby co trzeba. - Jestem pewien, że właściwe. Również jestem pewien, że tylko wam się uda, ponieważ znajduje się ona w Ukrytym Monastyrze. Hryhory znowu chciał zabrać głos lecz Kossecki mu przerwał. - Ile? - Dziesięć tysięcy złotych. Do tego coś, co wszyscy trzej kochacie bardziej niż pieniądze. Ale to już niespodzianka. Trójca jechała przez step, w stronę gościńca. Gdy doń dotarli, zatrzymali konie. - Jak znajdziemy Ukryty Monastyr? - zapytał Kossecki - Z tego co wiem, to tylko Ostapowi Bondarczukowi udało się go odnaleźć. - powiedział Hryhory. - Bondarczuk nie żyje. - Może zatem znajdziemy go w Wiecznej Karczmie. - Mamy kilka dni do pełni. Ale skąd wiesz gdzie tym razem się pojawi? - Nie wiem. Ale wiem kto może wiedzieć. - Baba Jaga? Kozak kiwnął głową. - To trzeba będzie po drodze złapać jej jakiś prezent. Jazda! Wyrwali z kopyta, aż się za nimi kurzyło. Pędzili tak, mila za milą. Ludzie na ich widok schodzili z traktu w las, żegnali się, uciekali do chałup. Z wyjątkiem małego Maksyma i Anastazji, którzy, jak to dzieci, byli tak zajęci zabawą, że zapomnieli o bożym świecie. Kiedy trzech strasznych jeźdźców wjechało na podwórko, było już za późno. Małe dziatki otworzyły szeroko niewinne oczy, a strach wrył ich małe brudne stópki w błoto. - Te się nadadzą? - spytał Michał. - Tak, idealne - Kozak uśmiechnął się tak złowrogo, że małemu Maksymowi puścił pęcherz. Hryhory szybko złapał maluchy, związał i zarzucił na siodło. - A może dawaj pod siodło, jak Tatar mięso. Od razu gotowe jej przywieziemy. - zażartował szlachcic.