Proklata Trijca

ę. Choć nikt ich nie gonił, pędzili jak szaleni. Konie pokryły się białą pianą, lecz oni dalej popędzali je nahajami. Nad rzadkim lasem, pełnym starych drzew, świecił księżyc, wielki i okrągły jak picza kijowskiej ladacznicy. Zewsząd dobiegało wycie wilków, lecz żadnemu z nich nie przyszło do głowy rzucać się na większych wilków od siebie. Z daleka ujrzeli światło i usłyszeli pijackie śpiewy, rozmowy i śmiechy. W końcu doszli do sporej polany, gdzie stała Wieczna Karczma. Przybytek ten, pojawiał się tylko na czas pełni, za każdym razem w innym zakątku Ukrainy. Pili tam najwięksi awanturnicy, banici, infamisi, najsławniejsi atamani oraz najdzielniejsi mołojcy. Było to miejsce dla tych, którzy już długo przed śmiercią zasłużyli na brak wstępu do Królestwa Niebieskiego, a w Piekle ich nie chcą bo jeszcze rozsiekali by sługi piekielne i sami rządzili by nim, jak folwarkiem. Tutaj stany się zacierały. Szlachcice i Kozacy pili razem, jak równy z równym. I pić będą do dnia Sądu Ostatecznego. Było to miejsce niebezpieczne dla żywych, ponieważ trunek tam serwowany bardzo mocno uderzał do głowy, a jeśli człowiek nie opuści tego miejsca przed świtem, zostanie tam na zawsze. Z drugiej strony, dla niektórych ten koncept nie wydawał się wcale taki zły. Darmowe trunki, najlepsze towarzystwo. I tak przez wieczność. Trójca zdecydowała, że nie ma sensu żeby szli wszyscy. Poszedł więc sam Hryhory, w nadziei że Kozak z Kozakiem lepiej się dogada. Gdy tylko przekroczył próg, poczuł się jakby wpadł do beczki z gorzałką. Zapach horyłki był tak silny, że aż wykręcał mu nos. Do tego sala była tak zadymiona, że można by tu mięso wędzić. - Toż to Hryhory Tereszczuk, mołojec przesławny! – krzyknęło czyjeś przeżarte palanką gardło. - Dalejże, wypij z nami! - Za sławu! Na szczastie! Wcisnęli mu w ręce kwaterkę gorzałki. Choć Kozak obiecał Kosseckiemu, że pić nie będzie, tylko wejdzie, dowie się co trzeba i wyjdzie, byłby to wielki afront dla stałych bywalców gdyby nie wypił. Na dodatek Hryhory miał zasadę, że pacierza i gorzałki nie odmawia. Co do tego pierwszego, wątpliwym jest by znał chociaż pierwsze słowa jakiejkolwiek modlitwy. Opróżnił szybko naczynie i poczuł jakby ktoś go zdzielił czekanem w łeb. Jednak nie padł na ziemię, jeno uśmiechnął się tak, że wyglądał teraz jak aniołek i ruszył chwiejnym krokiem w poszukiwaniu Ostapa Bondarczuka. Na szczęście, Ostap śpiewając fałszował tak samo jak i za życia, więc Tereszczuk szybko znalazł go, siedzącego z dzbanem w ręku, śpiewającego piosenkę tak wulgarną, że już za samo jej śpiewanie nie powinien przekroczyć bram Niebios. - A niech mnie Matka Boska obsłuży w czechryńskim zamtuzie! Toż to syn najtańszej murwy i psa, Hryhory Tereszczuk! Nie wierzę, że tak młodo ci się umarło! - Jestem żyw. Ze sprawą do ciebie przychodzę. - Siadaj! Pij! Nie trzeba było dwa razy powtarzać. Mołojec opróżnił kolejne naczynie. Na chwilę zapomniał po co tu właściwie przyszedł. Za to w jego umyśle pojawił się pomysł, że może by tu zostać na zawsze. Gdy Bondarczuk patrzył na niego pytającym wzrokiem, Hryhory najpierw zmarszczył brwi, a potem palnął się w czoło jakby chciał ubić muchę na nim siedzącą. - Ukryty Klasztor. Znalazłeś go. Jak tam dotrzeć? Mina Ostapa w mgnieniu oka przybrała poważny wyraz. - Nie obchodzi mnie, po co ci to wiedzieć ani co chcesz zrobić, więc tak, powiem c