OKRUCHY PAMIĘCI ( II )

                        W roziskrzoną milionami gwiazd noc

                        spieszą do kościółków ludzie,

                        by ujrzeć niepojętą Bożą moc,

                        by brać udział w cudzie.

                        Czy tylko w cudzie Boga narodzin

                        w odległym – w czasie i przestrzeni - żłobie?

                        Czy nie licząc wieków, lat ani godzin -

                        wierzysz, że narodził się On dzisiaj – w tobie?

                         Czy dzisiaj zostały tylko obrzędy, rytuały,

                        choinki, opłatki, kolędy, stoły zastawione suto?

                        Czy pod pastorałkową, kolędową nutą

                        resztki sumienia i wiary zostały?

-         zastanawiam się w „Jasełkach polskich” napisanych w 2005 roku.

           Wtedy jeszcze nie było przerostu formy nad treścią. Komercjalizacja przyszła wraz z wolnym rynkiem. W komunie- to była raczej walka o zdobycie trochę lepszego jedzenia, pomarańczy („ władza ludowa” informowała, jak to staraniem rządu i partii - z bratniej Kuby - płyną statki z cytrusami; jakież to było nędzne! ). Ale to już zupełnie inna sprawa. O niej chyba wszyscy w;edzą. Czy młodzież też? Dla niej to abstrakcja! Tamtą epokę zaczyna pokrywać kurz zapomnienia albo jawi się niektórym w różowych barwach ich  młodości, albo z odczuciem głębokiego żalu za uprzywilejowaną pozycją społeczną, partyjną funkcją, dającą poczucie bycia kimś.

                  Tak,  koniecznie trzeba umieć oddzielić świat własnej, niepowtarzalnej młodości, pięknej w samej sobie, najpiękniejszej fazy życia- od czasów, w których dane było ją przeżywać. A czasy były,  wiadomo, podłe!

(To nie są opowiadania- to wspomnienia, może kogoś zainteresują )