Bocianie gniazdo

-To nie jest mój syn ! – zdecydowanym głosem wykrzyczała Ewa i wybiegła z sali  trzaskając drzwiami. Poczuła się jakby stanęła na krawędzi beznadziei – co robić ?!

W swojej sali rzuciła się na łóżko, kołdrą zakryła głowę i rozszlochała się na dobre.

- Co się stało pani Ewo ? Coś z dzieckiem ? – kobiety z sali zebrały się wokół łóżka płaczącej matki, zaniepokojone i współczujące.

- Proszę wracać do łóżek, drogie panie – rozległ się zdecydowany głos ordynatora – pani Ewo, zapraszam do mojego gabinetu. Uniósł kołdrę, podał jej rękę i obejmując ramieniem wyprowadził na korytarz. W gabinecie podał roztrzęsionej dziewczynie środek uspokajający i coś zaczął mówić. Do Ewy nic nie docierało. Owładnęło nią jakieś dziwne uczucie. W głowie chaos. Po dość długim czasie zaczęły do niej  dochodzić słowa lekarza….

… tak więc raz jeszcze serdecznie panią przepraszam. Siostra powinna panią uprzedzić, taka pomyłka zdarzyła się po raz pierwszy w naszym szpitalu. Będę wdzięczny, jeśli nic pani nie powie pacjentkom, inaczej wybuchnie panika. Bardzo panią proszę !

Ewa wróciła do sali. Już nie płakała. Nareszcie zaczęła myśleć – pierwsza świadoma konstatacja: ,,moje dziecko jest głodne, nie nakarmiłam mojego synka ! Na pewno biedny płacze!”  Wybiegła do sali noworodków. Oddziałowa bez słowa podała jej maluszka w pieluszce, tym razem miał rączki na wierzchu, by mogła sama obejrzeć tasiemkę. O dziwo – Łukasz nie płakał. Patrzyły na nią uważnie ciemnobrązowe oczka, zupełnie takie same jak u jego ojca. Przytuliła zawiniątko , maluszek chciwie przyssał się do piersi. „Ciekawe kiedy „Antek” po nas przyleci  ?” – pomyślała Ewa .

26 lat później, w tym samym szpitalu przyszła na świat córka Łukasza – Ania. Od razu trafiła w ramiona swojej mamy.