Nie ponaglaj czasu

- Czy wiadomo, kto był sprawcą? – spytał, by rozwiać niepotrzebne domysły.

- Jeszcze nie. Ale już wiadomo, że nie był to napad rabunkowy.

- Spójrz Justysia, jakie pogmatwane jest życie ludzkie. Ponaglając czas goniłem, za pieniędzmi i bogactwem, które w jednej chwili mogłem na zawsze stracić. Po co mi to było? Zastanawiam się, czy moje życie ma w ogóle jakiś sens? 

 Przyłożyła jego dłoń do swojego brzucha.

- Ma sens – powiedziała i nie puszczając jego dłoni, powtórzyła: - Teraz już ma sens, Sebastianie. Teraz masz, dla kogo żyć.