Bo to co jest istotne nazywa się obywatel

Data: 2007-11-05 13:12:53 Autor: azathar
udostępnij Tweet

Osiąganie kompromisów chyba leży w ludzkiej naturze. Bo kompromis jest słowem kluczem, słowem który otwiera drzwi do merytorycznej debaty (o której dzisiaj zapomina się coraz częściej). W imię politycznego hedonizmu i relatywizacji zasad publicznej debaty poszły w ruch noże, oszczerstwa, kłamstwa, kpiny i łgarstwa. Jeszcze nigdy władza nie stała na granicy kompromitacji tak jak dzisiaj. To obrzydliwe i upokarzające dla Polaków zmuszonych słuchać tego języka pełnego nienawiści i sarkazmu, osobiście dla mnie gorsze od wiecznie optymistycznej propagandy czasów PRL. Więc pytanie „w jaki sposób mamy dzisiaj taki język polityki jaki mamy?” nasuwa mi bardzo szybko prostą odpowiedź – ano mamy ponieważ naszym politykom na to pozwoliliśmy. Bo idea społeczeństwa obywatelskiego jest dzisiaj ciągle tematem o minimalnym zasięgu, głęboko rozumianym i akceptowanym przez samozwańczych moralnych rewolucjonistów. Dziś, zupełnie jak za czasów komunizmu, polityka ludzka po dojściu na szczyt upragnionej władzy, staje się polityką zamkniętą. Zamkniętą na tłumaczenie się ze swoim decyzji, na rozliczanie się z wyborcami ze swoich obietnic. Gdy człowiek zostaje posłem, ludzkość traktuje jak osłów. Nie tłumaczyć, nie wyjaśniać. Kompletne ignorancja i lekceważenie. „Odzyskać państwo!” z tym hasłem Wiktor Osiatyński utożsamiał książkę „Rzeczpospolita obywateli” która stała się dla mnie światłem przewodnim w dzisiejszej mętnej relacji polityk-wyborca. A może nie mętnej a atroficznej. Albo mętnie atroficznej. Stała się dla mnie przewodnikiem po granicy styku polityków z ludźmi. Ale Polityków a nie polityków. Posłów a nie posłów. Marzy mi się Państwo gdzie premier jest premierem rządu Rzeczpospolitej Polskiej której istotą są jej obywatele. Gdzie język polityki jest językiem szacunku i zrozumienia dla słów innych. Gdzie krytyka jest krytyką merytoryczną a nie emocjonalną kawalkadą oszczerstw (nazywanych przez mnie kiełbasianą propagandą gdy zbliżają się wybory). Państwo prawa i sprawiedliwości a nie prawie prawa i prawie sprawiedliwości. Marzy mi się państwo liberalne. Gdzie polityce nie będą jak turecki basza, rozwaleni w swych ławach poselskich bez świadomości, że gdy skończy się kadencja, ich lenistwo i pogarda nie zostaną rozliczone. Czy marzy mi się utopia? Bez komentarza

1

Zobacz także

Musisz być zalogowany, aby komentować. Zaloguj się lub załóż konto, jeżeli jeszcze go nie posiadasz.

Avatar uĹźytkownika - Sarna
Sarna
Dodany: 2007-11-18 13:18:08
0 +-
Oj, raczej marzenie Twoje to, niestety, jednak...utopia...Przy polityce, jaką prowadzą nasi politycy i ich wizji Polski, dalekie jest od zrealizowania " idealnego PAŃSTWA...tym bardziej, że to pojęcie jest bardzo względne, wątpię, czy wogóle takie Państwo idealne istnieje. Pozdrawiam :)

Warto przeczytać

Reklamy
Recenzje miesiąca
Virion. Legenda miecza. Krew
Andrzej Ziemiański ;
Virion. Legenda miecza. Krew
Herbaciane róże
Beata Agopsowicz ;
Herbaciane róże
Kołatanie
Artur Żak
Kołatanie
W rytmie serca
Aleksandra Struska-Musiał ;
W rytmie serca
Mapa poziomów świadomości
David R. Hawkins ;
Mapa poziomów świadomości
Dom w Krokusowej Dolinie
Halina Kowalczuk ;
Dom w Krokusowej Dolinie
Ostatnia tajemnica
Anna Ziobro
Ostatnia tajemnica
Hania Baletnica na scenie
Jolanta Symonowicz, Lila Symonowicz
Hania Baletnica na scenie
Lew
Conn Iggulden
Lew
Jesteś jak kwiat
Beata Bartczak
Jesteś jak kwiat
Pokaż wszystkie recenzje