Recenzja książki: Brzoskwinia. Tom 17

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Manga, słowo wywodzące się z języka japońskiego, oznaczające „niepohamowane, wolne obrazy”, określa pewien specyficzny styl ozdabiania i rysowania, a dziś kojarzone jest głównie z japońskim komiksem. „Brzoskwinia. Tom 17” jest komiksem adresowanym do nastoletnich dziewczyn, poruszającym zapewne bliskie im tematy pierwszych miłości i rozczarowań.

Momo Adachi, tytułowa „Brzoskwinia”, nazywana tak ze względu na śniadą cerę i jasne włosy jest rozdarta pomiędzy dwoma chłopakami. Z jednym z nich, Tyjim umawia się na randki i spędza miło czas, natomiast o Kairim, drugim chłopaku, bez przerwy myśli i zastanawia się, czy nie powinna do niego wrócić. W komiksie zaznaczony zostaje również wątek przyjaciółki Momo, Sae, która dowiaduje się, że jest w ciąży. Ojciec dziecka, Ryo, starszy brat Kairi’ego, próbuje namówić Sae do aborcji, ponieważ jest zakochany w innej dziewczynie.

O treści poprzednich komiksów z serii „Brzoskwinia” czytelnik bez problemu dowie się w króciutkim streszczeniu umieszczonym na początku zeszytu. Opisuje ono losy każdego z bohaterów. Rysunki, czarno-białe, za wyjątkiem okładki, są charakterystyczne dla mangi. W komiksie linia góruje nad formą. Uwagę zwracają przede wszystkim nienaturalnie duże oczy, przesadnie długie i chude nogi, a co za tym idzie – ogólne zachwianie proporcji ciał postaci, które przez to wydają się być bardzo wysokie i szczupłe. Typowa jest również mimika bohaterów w formie komicznych, przerysowanych wyrazów twarzy. Rozmowy, jakie prowadzą między sobą bohaterowie, umieszczone w charakterystycznych „chmurkach”, są krótkie – bardzo często zdarzają się ilustracje, a nawet całe strony pozbawione dialogów. Jednak większość obrazków zaopatrzona jest w zajmujące sporą część wyrazy dźwiękonaśladowcze, sugerujące krzyki, piski, odgłosy walki czy stawianych kroków.

Tym, co jeszcze odróżnia komiks japoński od zachodniego, jest sposób czytania. Tradycyjną mangę czyta się bowiem od strony prawej do lewej, od końca do początku – jeśli porównać go z europejskim komiksem. Na początku może sprawiać trudności właściwe przechodzenie od obrazka do obrazka, jednak z czasem czytelnik dostosuje się do tej niecodziennej formy.

W tomie siedemnastym „Brzoskwini” poruszone zostały zaledwie dwa wątki, z czego jeden od razu zostaje wyjaśniony i zamknięty, natomiast drugi z pewnością pojawi się w kolejnych częściach komiksu. Również liczba bohaterów jest ściśle określona i zaprezentowana na samym początku komiksu. Nie wyklucza to oczywiście pojawiania się postaci epizodycznych, ale warunkuje pojawianie się w każdym z tomów głównych bohaterów.

Problemy wieku dojrzewania zostały w komiksie znacznie uproszczone. Również bohaterowie wydają się jednoznacznie pozytywnymi albo negatywnymi postaciami. „Brzoskwinia” jest jednak lekturą, którą czyta się błyskawicznie i dzięki której można choć trochę zapoznać się z japońską formą sztuki użytkowej, jaką jest manga.