Recenzja książki: Czas pokaże

Recenzuje: Magdalena Barwińska

Życie jest przewidywalne, nie powoduje burzy w sercu, nie zmusza do trudnych wyborów. Dojrzewamy i żyjemy z dnia na dzień, starając się uszczęśliwić rodzinę i przejść przez życie, nie krzywdząc bliskich nam ludzi. Czasem jednak wystarczy jedno wydarzenie, żeby zmienić nasze postrzeganie świata, zmusić do przejrzenia na oczy, zmiany zachowania i walki o własne szczęście.

Julka to młoda, poukłada dziewczyna. Ma kochającą, choć również bardzo wymagającą rodzinę oraz bliską przyjaciółkę, która ją wspiera. Dziewczyna stara się być posłuszną córką, choć czasem chciałaby rzucić matce i ciotce prawdę między oczy. W jej życiu wiele się zmienia, kiedy odkrywa w sobie uczucia do zupełnie nieodpowiedniej osoby. Dziewczyna wie, że żeby wygrać miłość, musi wiele zmienić - zaczynając od siebie i swojego zachowania. Musi również poznać i przyswoić wiele prawd życiowych. Czy na końcu tej drogi czeka ją szczęście?

Historia przedstawiona w powieści Anny Ficner-Ogonowskiej jest tak bardzo prawdopodobna, że trudno uwierzyć, iż nie wydarzyła się naprawdę. Julka, jej rodzina, wybory, tajemniczy nieznajomy, uczucie, o które trzeba walczyć, wspaniała przyjaciółka, studia - wszystkie te elementy znamy z życia codziennego. Autorka stawa na realizm, dlatego nie ma tu nagłych zwrotów akcji, nie ma niespodziewanych spotkań na drugim końcu świata, nagłego pojawiania się dawno zaginionych bliskich przy łożu śmierci czy też niesamowitych wyzwań miłosnych. Jest za to życie - trudne, czasem - bolesne, nudne, ale również piękne.

Miłość wywołuje w Julce wiele emocji. Gdyby nie one, bohaterka powieści na pewno nie zdecydowałaby się na tak drastyczne zmiany. Zdarzają się chwile uniesienia, zdarzają się również chwile, które burzą szczęście dziewczyny. Niejednokrotnie wraca ona "na ziemię", wracając do rodzinnego domu.

Julka jest postacią, która łatwo polubić. Spokojna, zwyczajna współczesna dziewczyna. Wychowywana dość surowo, stara się zrobić wszystko, żeby pomóc samotnej matce, by nie przysporzyć jej cierpień, ale także dla własnego spokoju stara się trzymać język na wodzy. Bywa, że myśli jedno, ale mówi coś zupełnie innego. Poza domem również da się lubić, na uczelni jest przeciętną studentką, choć stara się zdawać w pierwszych terminach; w szpitalu, do którego chodzi jako wolontariuszka, stara się skrywać własne emocje. Widzi wiele śmierci, straconych szans, nie poddaje się jednak, niosąc nadzieję małym pacjentom. Ze swoją najlepszą przyjaciółką, Nelą, są bardzo blisko i rozumieją się nawzajem jak mało kto. Przy niej Julka może być naprawdę sobą.

Ficner-Ogonowska potrafi wspaniale oddać charaktery bohaterów, sprawiając, że wydają się oni postaciami z krwi i kości. Rodzina Julki: matka, ciotki, siostra i brat to osoby, które posiadają liczne wady i zalety, swoje motywacje i odrębne historie. Są sportretowani sprawnie i wypadają wiarygodnie. Niektórych można lubić, innych - nie, żaden z bohaterów powieści jednak nie pozostawia czytelnika obojętnym. 

Czas pokaże pokazuje wiele ważnych prawd życiowych. Oprócz trudnego uczucia Julki pojawia się tajemnica rodzinna, problem samoakceptacji, choroby, ciężar śmierci. Jest w powieści Ficner-Ogonowskiej prawda życiowa, trochę pasji i namiętności, są codzienne wybory, walka o siebie i swoje uczucia. Jest trochę smutku, trochę spokoju, trochę prawdy. Jeśli ktoś sięgając po ten tytuł liczy wyłącznie na rozrywkę z wypiekami na twarzy, na "pikantne" szczegóły, srodze się zawiedzie. Mamy za to przemyślenia bohaterki na temat własnego życia, wyborów, walki i historia, która mogłaby się rozegrać w prawdziwym życiu.

Czasem niełatwo oddać wszystkie uczucia, emocje i przemyślenia dotyczące danej książki. Tak jest w tym wypadku. Przez Czas pokaże można zarwać noc, a następnego dnia wybory bohaterki i opisane w powieści wydarzenia powracać będą do czytelnika. To nie jest książka, o ktorej łatwo i szybko się zapomina, którą łatwo byłoby zaszufladkować. Z pewnością warto po nią sięgnąć.