Recenzja książki: Dar Wilka

Recenzuje: Tala_1986

Anna Rice znana jest polskim czytelnikom głównie za sprawą serii Kroniki wampirów, na podstawie której powstały także dwa filmy. Uważana jest za królową gatunku, autorkę, która rozbudowała ich pierwowzór zapoczątkowany przez Brama Stokera. Jednak jej najnowsza powieść nie dotyczy losów kolejnych krwiopijców. Tym razem Rice ukazuje czytelnikom swoje spojrzenie na wilkołaki. To właśnie one stanowią główny trzon fabuły Daru wilka.

Reuben Golding jest młodym reporterem, który zostaje wysłany na wybrzeże, aby napisać artykuł o niesamowitej posiadłości, której historia pełna jest tajemnic. Chłopak od pierwszego momentu jest zauroczony tym miejscem, podobnie jak zauroczony jest jego piękną właścicielką. Oboje spędzają bardzo upojny wieczór, który zostaje brutalnie przerwany. Kobieta ginie, a Reuben wychodzi z całego zajścia mocno pogryziony przez… bestię. Co dziwne, po tym ataku zaczynają zachodzić w nim znaczące zmiany. Ulega mrocznej i zarazem fascynującej przemianie, która przeraża nawet jego samego. Zdaje sobie sprawę z tego, że wszystko, co go spotkało, ma silny związek z posiadłością Nideck Point i jej dawno zaginionym właścicielem. Ma nadzieję, iż tam odnajdzie wszelkie wyjaśnienia na temat swojego stanu. Jak rozwiną się jego dalsze losy? 

Anna Rice ukazuje swoim czytelnikom pierwotną naturę wilkołaków. Natura ta zupełnie różni się od tego, co możemy znaleźć w powieściach wciąż zalewających nasz rynek wydawniczy. U pisarki wilkołaki nie są ludźmi,  całkowicie przeistaczającymi się w wilki, z wyrywkowymi jedynie wspomnieniami ludzkimi. Wilkołaki u Rice łączą w sobie pierwotną moc i siłę dzikiego zwierzęcia z w pełni świadomą ludzką inteligencją. Takiego obrazu nie znajdziemy również w żadnym z popularnych filmów o tych istotach.

Fabuła Daru wilka to po prostu mistrzostwo. Co prawda, w powieści dominują liczne opisy, jednak trzeba przyznać, że autorka zadbała w nich o każdy, najmniejszy nawet szczegół. Na dodatek prowadzi narrację w tak interesujący i wyrazisty sposób, że czytelnik nawet przez moment nie ma czasu na nudę. Rice co chwilę zmienia obrazy, wyświetlane na ekranie wyobraźni czytelnika.

Już od pierwszych stron czuć naprawdę mroczną, gotycką atmosferę powieści. To właśnie atmosfera i mgła tajemnicy sprawia, że trudno jest umiejscowić fabułę w czasie. Na szczęście, autorka rozwiewa wątpliwości dylemat i za pomocą delikatnych sugestii naprowadza czytelnika na właściwe ramy czasowe. Liczne są tu również rozważania nad sensem życia czy nad pojęciem zła. Właśnie z powodu dominacji opisów czy refleksji nad toczącymi się lawinowo wydarzeniami styl autorki określa się jako niełatwy w odbiorze, czy wręcz ciężki. Nie można jednak Daru wilka określić mianem powieści topornej. Autorka przechodzi, bowiem w bardzo płynny sposób od jednej sytuacji do drugiej. Dzięki temu powieść czyta się z dużą przyjemnością.

Akcja płynie niespiesznie. Rice regularnie podsuwa za to czytelnikowi nowe informacje i tajemnice. Skrupulatnie rozbudowuje i zwiększa poziom napięcia, niejednokrotnie zaskakując czytelnika zwrotami akcji.

Podsumowując: Dar wilka to wspaniała powieść, jednak nie jest to wyłącznie lekkie "czytadło", przez które przebiegnie się wzrokiem w ciągu jednego wieczoru. To powieść, która - co zaskakujące w przypadku gatunku, jakim para się Rice - zmusza do refleksji, skłania do tego, by odłożyć książkę i przemyśleć wszystko, o czym do tej pory autorka pozwoliła nam się dowiedzieć. Czasem lekturę trzeba przerwać, by otrząsnąć się z grozy. Dar wilka to lektura obowiązkowa dla fanów Anne Rice, ale też świetna propozycja dla miłośników gatunku.