Recenzja książki: Dzikie łabędzie

Recenzuje: Karolina Mucha

Nie mieści się na półce. Trzeba położyć ją bokiem, ale i tak wystaje.

Jest za duża.

Ale gdy się ją otworzy… rozmiar stanowi wyłącznie atut. Dzięki niemu przypomina wrota. Bramę do krainy baśni. Co znajdziemy tam tym razem?

Po wzruszającej Calineczce zgrany już duet – Barbara Żołądek (adaptacja tekstu) oraz Ola Makowska (ilustracje) – sięgnął po następną opowieść Hansa Christiana Andersena, zapraszając czytelników do odbycia kolejnej baśniowej podróży. Podróży pełnej smutku, trudów, samotności oraz zła, które rani i krzywdzi. Podróży, w której zwycięża miłość.

Sięgając po piękne i powszechnie znane Dzikie łabędzie, autorki podjęły nie lada wyzwanie. W dodatku podeszły do niego ambitnie i twórczo. Być może znalazły złoty środek na adaptację klasyki: starając się zachować wierność oryginałowi, same… rozwinęły skrzydła. Każdy ilustracyjny detal, każde zdanie sprawia wrażenie przemyślanego, dopracowanego, a przy tym stworzonego z sercem i zaangażowaniem. Chyba dzięki temu tak mocno trafia do wrażliwości czytelnika.

Opowiadając historię Elizy i jej jedenastu zamienionych w łabędzie braci, autorki nie szczędzą bowiem czytelnikom wzruszeń. Już samo przedstawienie królewskiej rodziny (gdzie wszyscy wspólnie tańczą, szczęśliwi nie ze względu na zaszczyty czy bogactwo, ale dlatego że mieli siebie) sprawia, że tym dotkliwiej odczuwamy jej dramat – śmierć matki i rozdzielenie rodzeństwa. Tym mocniej kibicujemy Elizie, gdy po latach odnajduje braci i z poświęceniem, w milczeniu, narażając się na pomówienia i fałszywe oskarżenia, plecie dla nich koszule z pokrzyw. Tym bardziej cieszymy się, gdy…

Nie trzeba więcej zdradzać. Piękna opowieść, zaprezentowana czytelnikom z wrażliwością i talentem, to po prostu kolejna literacko-graficzna perełka, godna miejsca na półce każdego miłośnika baśni.

Nawet jeśli tego miejsca zajmuje całkiem sporo.