Recenzja książki: Kwiaciarka. Tom 2

Recenzuje: Kasia Pessel

Kiedy wszystko, co znane, zostało odebrane, dotychczasowe życie zburzono jak domek z kart, a prawda przegrała z kłamstwem, miast zatriumfować, co może zrobić człowiek? Poddać się i ukryć tam, gdzie nie będzie rozpoznany, czy też pozbierać okruchy tego, co pozostało ze szczęśliwych dni i próbować stawić czoła przeznaczeniu, które nie powstrzymywało zła, a wręcz dało mu wolną rękę do działania? Dlaczego ktoś niszczy człowieka, odbiera mu to, co dla niego ważne i pozbawia wiary w sprawiedliwość? Musi istnieć jakiś powód - i to powód poważny. A może to jedynie kaprys? Kto i co stoi za zbrodnią, popełnioną w majestacie prawa?

Jedna noc zaważyła na losie kilku ludzi. Zwykły zbieg okoliczności połączył przeszłość z przyszłością. Tajemnice i kłamstwa mają to do siebie, że najczęściej wychodzą na jaw w najmniej spodziewanym momencie, burząc dotychczasowy ład. To, co osiągnięto przez lata, nagle jest zagrożone. Co w takiej sytuacji począć? Ujawnić prawdę czy się jej wypierać? A może jest jeszcze inne wyjście, które dla niektórych może wydawać się wprost idealnym, raz na zawsze rozwiązującym problem niewygodnego sekretu? Jedyną przeszkodą jest sumienie. Jednak gdy pozostaje ono wyblakłym śladem, o którym dawno zapomniano, czy będzie ono komukolwiek przeszkadzać? Szybkie i proste rozwiązanie kłopotu. Nie liczy się koszt, znaczenie ma wyłącznie wynik.

Życie z piętnem, nawet tym niewidocznym dla oczu, nie jest proste. Ciągłe oglądanie się za siebie i obawa przed ujawnieniem nie pozwalają na spokojny sen. To, co odcisnęło swój ślad, wciąż jest groźne i wystarczy jeden ruch, by to, co miało miejsce, powróciło i po raz kolejny uderzyło z całą siłą. Raz uczynione zło ciągle powraca, atakuje jednak nie sprawców, a ofiary. Kiedy w końcu obróci się przeciwko sprawcy? Sprawiedliwość przegrała z kretesem. A może to jedynie pierwsza runda rozgrywki? Życiowe ścieżki wydają się dla niektórych strome i wyboiste, przynoszące tylko przykrości, a momenty na złapanie oddechu sprawiają wrażenie coraz krótszych. Szansa na odzyskanie tego, co utracono, wydaje się nie istnieć. Chociaż nadzieja ledwo się tli, pomocna dłoń może ją rozpalić na nowo. Tylko czy prawda zwycięży? A może będzie to bolesny triumf? Miłość ma różne oblicza. Czasem pomaga przetrwać najgorsze chwile, a czasem bywa źródłem bólu i krzywdy. Ile jesteśmy w stanie poświęcić, by nasze pragnienia stały się rzeczywistością? Czy jesteśmy gotowi, by wyrzec się uczucia, czy pragniemy walczyć o nie? Czy postąpimy w zgodzie z sobą, czy ulegniemy argumentom innych? Decyzja nie jest łatwa i wymaga wielkiej odwagi.

Kwiaciarka to historia z dwoma dominującymi wątkami. Jeden dotyczy tajemnic sprzed lat i ich wpływu na życie bohaterów, drugi to uczucia - te dawne, jak i dopiero się rodzące. Dramat sądowy, osadzony w dziewiętnastowiecznych realiach, sekrety sprzed lat i obyczajowe detale ukazują Paryż - jednak nie jako sielankę z obrazu impresjonistów. Autor postawił na nieszablonowych bohaterów, a choć ich perypetie czasem wydają się nawiązywać do dzieł Aleksandra Dumasa czy Emila Zoli, to nie są to jednak kalki czy zapożyczenia, a jedynie wykorzystanie podobnych pomysłów z oryginalnym, autorskim ich rozwiązaniem. Fabuła Kwiaciarki daje wgląd w ludzkie charaktery i pragnienia, jasne i ciemne strony duszy człowieka oraz to, do czego jesteśmy zdolni, by osiągnąć wszystko, czego pragniemy. Pomimo upływu lat, pewne sprawy są niezmienne. Droga ze szczytu na samo dno czasem okazuje się bardzo krótka, a zbrodnia nie zawsze natychmiast zostaje sprawiedliwie ukarana...